Ευχάριστη έκπληξη ο μεγάλος αριθμός παρατάξεων. Παρά τις διαφορές ,οι διαπιστώσεις όλων είναι περίπου ίδιες.
1)Δραματική μείωση δαπανών για Υγεία, στον καιρό της πτώχευσης πάντων πλην Τραπεζών.
2)Παντελής έλλειψη σοβαρότατος με τρανό παράδειγμα τον τέως Υπουργό και την κωμωδία με το ΙΚΑ. Ούτε οικονομία έγινε, ούτε κανένα σχέδιο για ΠΦΥ εφαρμόστηκε .Όλη η ιστορία ήταν οι απολύσεις για τα νούμερα της τρόικας. Η διχόνοια βέβαια μεταξύ μας, που είμαστε 157 κατηγορίες, καλά κράτησε και κρατεί.
3)Όλοι ζητάμε, αυξήσεις μισθών, προσλήψεις, αύξηση αποζημίωσης συμβεβλημένων, άνοιγμα συμβάσεων σε όλους, όχι κουρέματα αμοιβών, κλπ. Όλα αυτά σε ένα κλειστό προϋπολογισμό ασφυκτικό
4)Απολύσεις μεγαλύτερων, ανεργία και μετανάστευση νέων γιατρών, πτώχευση του ΤΣΑΥ, εφορία απίστευτη.
5)Ηγεσίες που αγωνίστηκαν για τα δίκαιά μας, αλλά καθώς εμείς ήμασταν στον καναπέ μας ,το έκαναν όσο γινόταν στα πλαίσια κομματικών και προσωπικών-θεμιτών-φιλοδοξιών τους. Περισσότερο φταίει η δική μας αδράνεια και λιγότερο οι ηγεσίες μας.
6)Τελευταίο σε κατάταξη, αλλά ίσως πρώτο σε σημασία, που δυστυχώς δεν είδα καμία παράταξη έως τώρα να θίγει και να προτείνει είναι το θέμα του πληθωρισμού των ιατρών. Είναι βέβαια δύσκολο θέμα αλλά κάποτε πρέπει σοβαρά να τεθεί επιτέλους (νιός ήμουν και γέρασα που λέμε…) Είναι απλός ο νόμος προσφοράς και ζήτησης. Η διαρκώς επιδεινούμενη υπερπληθώρα γιατρών θα οδηγεί την μεγάλη πλειοψηφία των νέων σε ακόμη χειρότερη ανεργία και μετανάστευση, τα ψίχουλα των συμβάσεων όλο και πιο λίγα, το ύψος της ιδιωτικής επίσκεψης όλο και πιο κάτω. Όλο και πιο εύκολα κάποιοι θα κάνουν αχρείαστα χειρουργεία η εξετάσεις κλπ. Και τι θα κάνουμε; Σε ελεύθερη οικονομία είμαστε, δεν είναι δυνατόν ούτε να κλείσουμε τις Ιατρικές Σχολές μας ούτε να εμποδίσουμε απόφοιτους Έλληνες, από Αγγλία, Ιταλία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τσεχία ,Κύπρο κλπ να έρχονται. Επίσης δεν είναι δίκαιο να αλλάξουν όλα (έστω κι αν έτσι γίνεται στην Ελλάδα) στη μέση της πορείας τους, ούτε για όσους φοιτούν στο εξωτερικό η εν Ελλάδι, ούτε καν για όσους μαθητές σκοπεύουν να δώσουν στην Ιατρική τα επόμενα 3 χρόνια. όμως κάποτε ας είναι σε 10 χρονιά από τώρα θα πρέπει, όχι για το καλό των γιατρών, άλλα πρωτίστως της ελληνικής κοινωνίας, να τηρηθεί κάποιο όριο, να υπάρξει ένας προγραμματισμός γιατρών ανά περιοχή και ειδικότητα. το ελληνικό κράτος να βάλει, έστω μετά 10-15 χρονιά όρια που θα είναι γνωστά από τώρα όμως με μικρότερο αριθμό νέων γιατρών, πριμοδότηση με μόρια όσων μπήκαν στις ελληνικές σχόλες, στα πλαίσια του προγραμματισμού του ελληνικού κράτους, έναντι όσων έλθουν από πανεπιστήμια εξωτερικού, που αναλόγως πάλι δεν θα μοριοδοτούνται όλα το ίδιο άλλα με κριτήρια π.χ. σειρά στην παγκόσμια καταταξη. γνωριζω ότι είναι δύσκολες τέτοιες αποφάσεις όμως περιμένω να ακούσω άλλες λύσεις για το θέμα αυτό που είναι γάγγραινα και κανείς δεν θιγεί.
Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει από μέρους μου καμία μομφή σε συναδέλφους αποφοίτους εξωτερικού. Και εγώ άλλωστε μπορεί να αποφοίτησα από την Ιατρική Αθηνών, όπου μπήκα όμως με την δεύτερη και ήμουν έτοιμος για Ιταλία-va bene;
Είναι επίσης προφανές ότι ένας τέτοιος προγραμματισμός, μετά τόσα χρόνια δεν θα βοηθήσει εμάς αλλά τις επόμενες γενιές γιατρών και την χώρα. Κάποτε όμως πρέπει κάποιοι να προτείνουν στην Πολιτεία αυτά τα αντιδημοφιλή μέτρα. Θα χαιρόμουν πολύ αν κάποιοι από τους υποψήφιους είχαν να προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις σε αυτό το θέμα, πέραν των γενικόλογων διατυπώσεων.
Σπύρος Τσαγκάρης
ΩΡΛ
