Η επ αυτοφόρω σύλληψη γιατρού σε δημόσιο νοσοκομείο για χρηματισμό ξαναφέρνει στην επικαιρότητα ένα θέμα πολύ παλιό αλλά και σημερινό. Το περίφημο φακελάκι των γιατρών, το οποίο όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε αλλά και ούτε καν ελαττώθηκε, παρ ότι η ανεργία αυξάνεται, οι νεόπτωχοι πολλαπλασιάζονται, οι άστεγοι κουρνιάζουν σε όλες τις γωνιές του κέντρου της πρωτεύουσας και τα συσσίτια φιλοξενούν κάθε μέρα όλο και περισσότερους πεινασμένους. Το ερώτημα συνεπώς παραμένει: Πότε, επί τέλους, θα μπει φραγμός σε αυτό το άθλιο τριτοκοσμικό φαινόμενο που μαστίζει πολλά από τα κρατικά νοσοκομεία μας; Γιατί οι υπεύθυνοι κωφεύουν και δεν κινούνται στη λήψη δραστικών μέτρων για την, αν όχι εξαφάνιση, τουλάχιστον ελάττωση του φαινομένου, που προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Τι είναι εκείνο που τους κάνει να αδρανούν;
Αναζητώντας τις αιτίες του φαινομένου θα ανακαλύψουμε και τη λύση του, όσο και αν αυτή απαιτεί μακροχρόνια εκπαίδευση, νομοθετικές ρυθμίσεις, άλλη κουλτούρα του ιατρικού σώματος και των πολιτών.
Εν προκειμένω, πρωταρχικός είναι αναμφισβήτητα ο ρόλος της Παιδείας – τόσο του πάσχοντος όσο και των λειτουργών Υγείας. Από τη μία ο ασθενής που πρέπει να απορρίψει εκείνο το συναίσθημα της υποχρέωσης, της ευγνωμοσύνης ή του φόβου που τον ωθεί να το μετατρέψει σε χρήμα. Αλλά και η πολιτεία που οφείλει να επιλέξει ύστερα από αυστηρά αξιοκρατικές διαδικασίες, διοικητές νοσοκομείων άτομα με εμπειρία και εξειδικευμένη γνώση στη διοίκηση (και όχι κομματικούς φίλους ή παρατρεχάμενους, όπως σήμερα), οι οποίοι, με σύγχρονα μέσα, θα επιτηρούν τη νόμιμη, ηθική, επιστημονική και αποδοτική λειτουργία των επιστημόνων Υγείας και του παραϊατρικού προσωπικού.
Από την άλλη η επανεξέταση των αποδοχών των γιατρών σε λογικά για τη δουλειά που προσφέρουν επίπεδα. Είναι αδιανόητο ο μισθός ενός καρδιοχειρουργού μεγάλης ζήτησης που κάνει μέχρι 40 επεμβάσεις τον μήνα σε δημόσιο νοσοκομείο να είναι ο ίδιος με αυτόν ενός συναδέλφου του με μικρότερη ζήτηση, που κυνηγά με το ντουφέκι ορισμένα περιστατικά , έστω και της φτωχολογιάς ,στα επείγοντα και στα αιμοδυναμικά τμήματα . Αυτές τις στρεβλώσεις και τα παράδοξα που ρυθμίζει δεκαετίες τώρα το χρηματιστήριο του πόνου, του φόβου , της έκτακτης ανάγκης με βάση τις όποιες δυνατότητες του ασθενή και του περίγυρού του ,σε συνδυασμό με τον βαθμό κατανόησης και στάθμισης που κάνουν οι εμπλεκόμενες πλευρές, πρέπει να καταπολεμήσουμε .
Και δεν είναι τόσο δύσκολο. Το μόνο που χρειάζεται είναι η περίφημη πολιτική βούληση. Αν αυτή υπάρξει, όλα τ’ άλλα θα ακολουθήσουν..
Γιάννης Παπαμήτρος.
