Ακούω διαφόρους να δηλώνουν συγκλονισμένοι για το τραγικό περιστατικό με τον 68χρονο καρδιοπαθή, που έχασε τη ζωή του, ενώ περίμενε 18 ολόκληρες ημέρες για να χειρουργηθεί, αλλά ο γιατρός του ζητούσε φακελάκι. Εγώ είμαι συγκλονισμένος από την υποκρισία όλων μας. Αν δεν πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, λύση δεν πρόκειται να βρούμε. Γιατί λύση υπάρχει…
Η λύση αυτή δεν είναι φυσικά το κυνήγι μαγισσών εναντίον των φακελάκηδων γιατρών. Για να βρούμε τη λύση πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα ως κοινωνία. Όλοι μας, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, γιατροί και πολίτες. Όλοι μας έχουμε ευθύνη για την απαράδεκτη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και αποτελεί ένα μικρό δείγμα της σήψης που μαστίζει χρόνια τώρα τη νεοελληνική κοινωνία.
Την ίδια κοινωνία που είχε ως πρότυπο για τους νέους τη ρουσφετολογική πρόσληψη στο δημόσιο, τη φοροδιαφυγή με κάθε τρόπο και μέσον και εξέλεγε και τους «κατάλληλους» πολιτικούς «λαμόγια» στη διακυβέρνηση της χώρας. Ξέρω, ξέρω. Δεν είστε εσείς. Είναι κάποιοι άλλοι. Πάντα φταίει κάποιος άλλος.
Είπα και νωρίτερα. Για να βρούμε άκρη πρέπει να δούμε κατάματα την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι όλοι μας φταίμε. Πρώτα πρώτα, η Πολιτεία που θέτει τους κανόνες. Χρόνια τώρα, με το αναξιοπρεπές ιατρικό μισθολόγιο, που έχει θεσπίσει, και την παντελή έλλειψη ελέγχου στις δαπάνες υγείας, είναι σαν να λέει στους γιατρούς: «πάρτε φακελάκια και εγώ θα κάνω τα στραβά μάτια γιατί δεν έχω να σας πληρώσω».
Ταυτόχρονα, δε, έχει φτιάξει 7 ιατρικές σχολές και τρεις δεκαετίες παράγει γιατρούς με τη σέσουλα. Για να μην μιλήσω και για τις στρατιές νέων Ελλήνων, που ξενιτεύτηκαν σε Ιταλία παλαιότερα και Τσεχία, Ρουμανία και Ουγγαρία στους νεώτερους χρόνους… Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα που έχουμε 75-80.000 γιατρούς, τους περισσότερους αναλογικά με τον πληθυσμό μας στον κόσμο!
Φταίνε και οι γιατροί. Για να είμαι πιο ακριβής φταίει το γεγονός ότι ένας από τους κύριους λόγους που ένας νέος επιλέγει να ασχοληθεί με την ιατρική είναι η κοινωνική καταξίωση, που συνδέεται άμεσα με τις οικονομικές απολαβές. Και είτε το θέλουμε είτε όχι, το ιατρικό επάγγελμα είναι το μοναδικό στον κόσμο που μπορεί σε μεγάλο βαθμό να ορίσει το εισόδημά του…
Φταίει και η νοοτροπία του μέσου Έλληνα. Που μόλις δει μία ουρά αναζητεί τρόπο να την υπερπηδήσει. Που του βάζεις προθεσμία για τα τέλη κυκλοφορίας ή τη φορολογική δήλωση, και τα κάνει όλα τις τελευταίες ημέρες. Και μετά διαμαρτύρεται για τις ουρές στα γκισέ…
Που αν του πεις ότι θα έχει χρόνο αναμονής 1 μήνα για να βγάλει μία εξέταση θα το καταγγείλει στον Αυτιά. Πού συχνά δίνει από μόνος του φακελάκι στο γιατρό «για να τον προσέξει». Λες και θα βάλει λιγότερο βαθιά το νυστέρι του αν πάρει λεφτά…
Το ξαναλέω. Λύση μπορεί να βρεθεί μόνο αν δούμε την αλήθεια κατάματα. Και η αλήθεια είναι πικρή: Η Πολιτεία δεν έχει χρήματα για να αμείψει όσο αξίζουν ορισμένοι γιατροί, που είναι ξεχωριστοί στη δουλειά τους. Οι γιατροί που έχουν ικανότητα και φήμη πρέπει να αμειφτούν καλά και να λειτουργούν ως θετικό πρότυπο στους φιλόδοξους νέους. Και οι ασθενείς εφόσον θέλουν να επιλέξουν τον ονομαστό γιατρό που θα τους εξετάσει ή χειρουργήσει, τότε θα χρειαστεί να πληρώσουν έξτρα.
Όλα αυτά όμως μπορούν να γίνουν νόμιμα, με διαφάνεια και σεβασμό στο ιατρικό λειτούργημα και στα δικαιώματα των ασθενών. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Π.χ. οι γιατροί να αποκτήσουν μία ημέρα ή δύο την εβδομάδα να εξετάζουν ή να χειρουργούν ιδιωτικώς μέσα στα κρατικά νοσοκομεία. Και η αμοιβή τους θα είναι πάνω από το τραπέζι. Και όχι όπως σήμερα μαύρα…
Το Κράτος θα έχει πρόσθετα φορολογικά έσοδα και οι γιατροί θα επανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Μάλιστα, το κρατικό νοσοκομείο μπορεί να λαμβάνει ένα ποσοστό, το οποίο θα χρησιμοποιείται για την πρόσθετη αμοιβή του υπόλοιπου προσωπικού. Το Βρετανικό σύστημα εφαρμόζει χρόνια τώρα τέτοιου είδους μοντέλα.
Βέβαια, κάποιος θα μου πει: Μα καλά είναι δυνατόν το Κράτος να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στους πολίτες ανάλογα με το εισόδημά τους; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Ο φημισμένος γιατρός θα είναι υποχρεωμένος να χειρουργεί και από την κοινή λίστα του νοσοκομείου.
Επιτέλους ας είμαστε ρεαλιστές. Όσο κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το φακελάκι θα ζει και θα βασιλεύει. Μέχρι να συγκλονιστούμε την επόμενη φορά που ένας ασθενής θα πεθάνει περιμένοντας να χειρουργηθεί…
