Μελαγχολίες και lalangue-ες..

Τρίπολη 11-10-2013

Τώρα που συζητείται, έστω ακαδημαϊκά, η αναμόρφωση της Κεντροαριστεράς δύο πράγματα δεν είναι επιθυμητά:

1. Η μελαγχολία.

Είναι κακός σύμβουλος, κακή επιρροή στην πολιτική. Η αναμόρφωση χρειάζεται ένα πολιτικό πένθος, όχι της μελαγχολίας αλλά της ίδιας της απώλειας. Το πένθος συνήθως βοηθά στην αναζήτηση νέων συμμαχιών-συνδέσεων-ταυτίσεων προς τα «έξω», αντίθετα η μελαγχολία «κοιτάει προς τα μέσα».. και «προς τα μέσα» δύσκολα βρίσκονται οι λύσεις.

Εντάξει είναι λογικό για πολλούς που έχουν συνηθίσει να είναι στο «πολιτικό τους σπίτι» χρόνια να εξαναγκαστούν να μετοικήσουν. Το ότι θλίβονται απέναντι στην προοπτική να βρεθούν σε καινούργιο περιβάλλον (την αναμορφωμένη Κεντροαριστερά;) τους αφαιρεί τη βόλεψη και τις προσφύσεις τους. Το πένθος σημαίνει ότι κάτι χάσαμε (απώλεια), αφήσαμε κάτι στο παρελθόν. Καλύτερα πένθος λοιπόν που βοηθά σε νέες ταυτίσεις & μετασχηματισμούς. Πένθος και όχι μελαγχολία λοιπόν για την «αλλαγή».

 

2. Το φαινόμενο lalangue.

Το “lalangue” αποτελεί νεολογισμό του ψυχαναλυτή Λακάν, που αναφέρεται σε παράλογες μεταφορές και συνδέσεις, με στόχο να κάνουμε αυτό που μας αρέσει υπακούοντας σε κάποιο αλλόκοτο εσωτερικό καθήκον. Συνήθως το lalangue, μοιάζοντας με τη μελαγχολία, αναφέρεται σε καταστάσεις όπου ζώντας σε μια πρότερη ευδαιμονία (πολιτική ηγεμονία εδώ) αρνείσαι να αποδεχτείς τη νέα τάξη πραγμάτων (..ο βασιλιάς είναι γυμνός πια..). Αποτελεί ένα είδος εκφοράς του λόγου, όπου άλλα λέγεις, άλλα εννοείς και μάλλον στο τέλος άλλα πράττεις.

Αν η αναμορφούμενη Κεντροαριστερά αρχίσει να γεμίζει με lalangue-ες, δηλαδή βερμπαλισμούς, λόγια χαοτικά, κενά στον αέρα, όπου απώτερα οδηγούν στη διατήρηση της υπάρχουσας τάξης, τότε τζίφος.

Λόγια καθέδρας που μπορεί να μην αφορούν τα προτάγματα του λαού ή της κοινωνίας, δηλαδή τα προτάγματα αυτών για τους οποίους υπάρχεις ή νομίζεις ότι υπάρχεις στον πολιτικό χάρτη (για να λέγεσαι μέρος έστω της Αριστεράς ή της σοσιαλδημοκρατίας ή του δημοκρατικού σοσιαλισμού ή της υπεύθυνης Αριστεράς κοκ..). Λόγια χωρίς αυτογνωσία (ποιοι είμασταν κάποτε και ποιοι είμαστε τώρα), λόγια «κράτα με να σε κρατώ».

Λόγια που δεν συμπεριλαμβάνουν το κενό που δημιουργήθηκε από τις εθνικές εκλογές του ’12 και τη μετέπειτα συνάρθρωση με τη συντηρητική παράταξη (ως καθήκον, κρατικιστικής όμως προέλευσης, «ευθύνη» ως απλά να κάνουμε καλύτερους τους αριθμούς και τα πλεονάσματα).

 

Κενό λαού είναι το συζητούμενο υποκείμενο (Κεντροαριστερά) σήμερα. Ο λαός που «ελπίζει» φεύγει ή έφυγε, ο λαός που «φοβάται» (βλέπε μελαγχολία και lalangue) μένει, αλλά είναι λίγος και μάλλον όχι επιθυμητός.

Ας αφήσουμε στην άκρη τα μελαγχολικά και τις lalangue-ες, γιατί η «δουλειά» που λέγεται αναμόρφωση της Κεντροαριστεράς χρειάζεται:

Πένθος- ξήλωμα γαλονιών και καρεκλών- ξεβόλεμα-σκότωμα του «θηρίου» – επινόηση..

Η «αναμόρφωση» χρειάζεται οργάνωση- δέσμευση μέσα από τη «βάση», από τους κάτω και όχι «στελεχιακά», κεντρικά και ελιτίστικα.

leftprint

Μπερτζελέτος Π. Δημήτρης

Κλινικός Διαιτολόγος-Διατροφολόγος, MSc
Διεύθυνση: Γρηγορίου Ε” 29, Τρίπολη
τηλ: +30 2710232364  
e-mail: bertzeletos@gmail.com