Παιδιατρική κλινική νοσοκομείου λοιμωδών Θεσσαλονίκης. Την υποχρέωσαν σε σιγή…

Παιδιατρική κλινική νοσοκομείου λοιμωδών Θεσσαλονίκης…

 Η πιο ιστορική κλινική της Θεσσαλονίκης, η πιο ανθρωποκεντρική κλινική της Βορείου

Ελλάδος, η Παιδιατρική Κλινική του Λοιμωδών Θεσσαλονίκης σταμάτησε να «εκπέμπει».

 Την υποχρέωσαν σε σιγή…

 Μια μακρά ιστορία της κλινικής τελείωσε, ίσως όχι με τον καλύτερο τρόπο. Εκατοντάδες παιδίατροι, γενιές παιδιάτρων έμαθαν «γράμματα» στην κλινική αυτή, μπόρεσαν να σταδιοδρομήσουν με αυτά που έμαθαν και ευγνωμονούν την κλινική.

Η Κλινική αποτελούσε χρόνια το «κόσμημα» της παιδιατρικής ειδικότητας. Ο τίτλος δόθηκε από τους ίδιους τους ελευθεροεπαγγελματίες της πόλης οι οποίοι την είχαν σαν

μέγιστη βοήθεια στο έργο τους και από τους πολίτες της Θεσσαλονίκης που την θεωρούσαν αποκούμπι στον πόνο τους. Μια κλινική που παρά τις παλιές εγκαταστάσεις είχε καταφέρει να προσελκύσει όχι μόνο τους φτωχούς αλλά και τους οικονομικά ικανούς που την προτιμούσαν για τη δουλειά που γινότανε και δεν τους ενδιέφερε το

κτίριο. Ήξεραν ότι θα εξυπηρετηθούν γρήγορα, θα λάβουν σωστή περίθαλψη και θα έχουν ταχεία λύση του προβλήματός τους. Και όλα αυτά χωρίς γνωριμίες, χωρίς φακελάκια, χωρίς παρακάλια. Ο άξονας της κλινικής ήταν ο άρρωστος. Χωρίς διακρίσεις. Όλα τα παιδιά ήταν ίσα (ανεξαρτήτως φυλής, καταγωγής, φύλου,

κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, εθνικότητας κ.λπ.) και ετύγχαναν ίσης νοσηλείας και μεταχείρισης. Η ελιτίστικη διαλογή ήταν κάτι τελείως ξένο για την κλινική αυτή. Με τους γιατρούς να δουλεύουν πέραν του ωραρίου, μόνον να δίνουν και χωρίς να παίρνουν. Ήταν η μοναδική ίσως κλινική στη χώρα που ΟΥΔΕΙΣ χρηματίστηκε ουδέποτε.

Ήταν η μοναδική κλινική που ο γιατρός έβλεπε τον άρρωστο στα μάτια, απ’ ευθείας, και όχι από το ύψος του τίτλου ή της θέσης του.

Με μία διακίνηση 12000-14000 ασθενών και 2200-2500 εισαγωγών το χρόνο, η κλινική θεωρήθηκε αντιοικονομική (!!!). Ωστόσο και στο θέμα αυτό η διεύθυνση της Κλινικής είχε πρόταση για λύση αλλά ουδέποτε εισακούσθηκε η πρότασή της για μεταφορά

της κλινικής αυτούσιας και αυτοδύναμης σε μεγάλο νοσοκομείο, ώστε να περιορισθούν οι αδυναμίες ενός μικρού νοσοκομείου.

Τα λοιμώδη νοσήματα, κύριο αντικείμενο του Νοσοκομείου Λοιμωδών, όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν, αλλά τουναντίον πολλαπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια, αποτέλεσαν αντικείμενο εξειδίκευσης-υποειδικότητας και είναι ο υπ αριθμ. 1 κίνδυνος για τη δημόσια υγεία, κινητοποιώντας κάθε τόσο τον πλανήτη με επιδημίες και πανδημίες.

Το αστείο είναι ότι και τα σημερινά επιχειρήματα για τη διακοπή της λειτουργίας αφορούσαν πάλι (όπως και παλιά) την ουσιαστική ανυπαρξία λοιμωδών νοσημάτων και άρα την μη αναγκαιότητα αυτού του νοσοκομείου. Και ασφαλώς ΔΕΝ είναι έτσι! Απλά σήμερα ο από πολλών ετών σχεδιασμός για το κλείσιμο του Λοιμωδών βρήκε συμμάχους. Ειπώθηκε μάλιστα ότι η Κλινική ήταν επικίνδυνη!!! Βέβαια όλοι γνωρίζουν ότι επικίνδυνοι ήσαν αυτοί που το ισχυριζόντουσαν. Ευνοϊκός σύμμαχος επίσης

ήταν η οικονομική κρίση, χωρίς να είναι σίγουρο ότι το κλείσιμο θα επιφέρει οικονομία κλίμακας. Σαφώς πίσω από τους οικονομικούς λόγους κρύβονται και άλλα πιο ισχυρά συμφέροντα που θα φανούν σύντομα.

Εκφράζω τη λύπη μου ως παιδίατρος και ως πολίτης αυτής της χώρας για την κακή αυτή εξέλιξη…Όπως και για το κλείσιμο οποιουδήποτε νοσοκομείου, οποιασδήποτε κλινικής, στο όνομα μνημονίων αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Ταυτόχρονα, εκφράζω την ευαρέσκειά μου προς όλους των ιατρούς και το προσωπικό του Νοσοκομείου Λοιμωδών Θεσσαλονίκης και ειδικότερα της Παιδιατρικής Κλινικής, για το σπουδαίο έργο που επιτέλεσαν όλα αυτά τα χρόνια…Γιατί γνωρίζω συναδέλφους που θήτευσαν εκεί, από τον εξαιρετικό κύριο Γιάννη Καβαλιώτη ως και συναδέλφους που έκαναν εκεί ειδικότητα και κατ’επέκταση γνωρίζω άριστα το επίπεδο και την ποιότητα της ασκούμενης εκεί Ιατρικής…

Κρίμα…!

Γεώργιος Τσόλας

Παιδίατρος