Από πότε το ξεπούλημα ή το κλείσιμο αποτελούν μεταρρυθμιστική ικανότητα; […] Μέχρι και την παραμονή του κλεισίματος, η κυβέρνηση διόριζε. Την επομένη επικαλέσθηκε δικές της ατασθαλίες για να κλείσει τον οργανισμό. Αυτό δεν δείχνει ισχύ, αλλά ομολογία ανισχυρίας, που προβληματίζει πλέον ακόμη και τους εταίρους, όπως βεβαία και τις αγορές. Οι πάντες έλαβαν μήνυμα αντίθετο του επιδιωκόμενου από την κυβέρνηση: ότι η Ελλάδα επιστρέφει στην κόλαση από όπου φανταζόταν ότι είχε ξεφύγει […] Οι Αγανακτισμένοι, στην Ισπανία και στην Ελλάδα, και τότε και σήμερα, ζητάνε από την αρχή: Διαγραφή του χρέους! Κι αυτή ήταν η πιο σωστή λύση, όπως σήμερα αναγνωρίζει το ΔΝΤ […]. Ο Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίου VIII του Παρισιού, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr με αφορμή την παραδοχή του λάθους του ΔΝΤ, αλλά και το κλείσιμο της Ερτ.
Με το μαύρισμα της δημόσιας οθόνης, κατ’ αρχάς, η ελληνική κυβέρνηση δημιουργεί κλίμα αυξημένου φόβου, με προφανή επιδίωξη την περαιτέρω καθυπόταξη των πολιτών και την διαθεσιμότητα τους για πρόσθετες θυσίες αφενός, και αφετέρου την επίδειξη πυγμής, αποσκοπώντας έτσι σε αυξημένη εμπιστοσύνη από τους εταίρους, τις αγορές και τους ενδεχόμενους επενδυτές.
Όμως, άλλο το τι φαντάζεται η κυβέρνηση και άλλο το τι αποφέρει πράγματι στην πράξη αυτή η αυταρχική κίνηση. Όταν η κυβέρνηση καταργεί έναν δημόσιο οργανισμό με πρόσχημα την δική της κακοδιαχείριση, αυτό υποδηλώνει άραγε παντοδυναμία ή μήπως παντελή αδυναμία; Ισχύ ή δραματική ανισχυρία;
Εάν πράγματι έλεγχε τα πράγματα, θα μπορούσε να βελτιώσει την διαχείριση, αφού στην ΕΡΤ δεν υπήρχαν μόνον αρνητικά στοιχεία, αλλά και θετικά. Να απορρίψει τα πρώτα, να κρατήσει τα δεύτερα.
Σημειωτέον, ότι όσα αρνητικά υπήρχαν, είχαν προκύψει με συνυπαιτιότητα των δυο κόμματων που σήμερα συγκυβερνούν. Ως γνωστόν, από τον πανάρχαιο νομικό πολιτισμό, «ουδείς εισακούεται επικαλούμενος την ιδίαν αυτού αισχρότητα».
Μέχρι και την παραμονή του κλεισίματος, η κυβέρνηση διόριζε. Την επομένη επικαλέσθηκε δικές της ατασθαλίες για να κλείσει τον οργανισμό. Αυτό δεν δείχνει ισχύ, αλλά ομολογία ανισχυρίας, που προβληματίζει πλέον ακόμη και τους εταίρους, όπως βεβαία και τις αγορές. Οι πάντες έλαβαν μήνυμα αντίθετο του επιδιωκόμενου από την κυβέρνηση: ότι η Ελλάδα επιστρέφει στην κόλαση από όπου φανταζόταν ότι είχε ξεφύγει.
Ενώ ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι επανέφερε την χώρα στην Ευρώπη, οι αξιολογικοί οίκοι την υποβάθμιζαν στην κατηγορία των «αναδυόμενων» χώρων, δηλαδή των «καταδυόμενων».
Και ακόμη, τί είδους εμπιστοσύνη θα μπορούσε να ανακτηθεί μέσω του κυβερνητικού αυτο-ακρωτηριασμού; Η εξουσία επιβάλλεται μέσω της σταθεροποίησης, όχι μέσω της αυξημένης αστάθειας, που η ίδια υποδαυλίζει με τις άστοχες επιλογές της.
Αυτό που επιβεβαιώνεται σήμερα στη χώρα μας δεν λέγεται success story, αλλά μάλλον υπόδειγμα θλιβερής μαύρης ιστορίας.
Κρ.Π.: Η διένεξη ανάμεσα στο ΔΝΤ και την ΕΕ σχετικά με την Ελλάδα είναι άραγε πραγματική ή εικονική;
Κ.Β.: Κατόπιν εορτής παραδέχτηκε το ΔΝΤ ότι ήταν λάθος αυτό που έγινε στην Ελλάδα, ομως η εορτή δεν τελείωσε. Κάποιοι ενοχλούνται γιατί μιλάει με 3 χρόνια καθυστέρησης. Ωστόσο, επειδή καθυστέρησε να ομιλήσει, έχασε το δικαίωμα να ομιλεί; Δεν το πιστεύω. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Έστω αργά, παρά αργότερα. Είναι πάντα προτιμότερο η αλήθεια να λέγεται, παρά το αντίθετο.
Κρ.Π.: Ποιό ήταν ακριβώς το λάθος;
Κ.Β.: Το γεγονός ότι δεν κουρεύτηκε από το 2010 το χρέος της Ελλάδος, ώστε να γίνει διαχειρήσιμο και βιώσιμο. Από το 2010, δεν έγινε η λεγόμενη αναδιάρθρωση, που θα εσήμαινε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.
Αυτό, ήδη από τότε, δεν ήταν βιώσιμο. Καταλήγει σήμερα πολύ μεγαλύτερο και συνεπώς πολύ λιγότερο βιώσιμο από ότι ήταν τότε! Το 2010, το χρέος ήταν 315 δισεκατομμύρια ευρώ, τώρα έχει ανέλθει σε 370 δισεκατομμύρια! Τότε ανερχόταν σε 115% του ΑΕΠ, τώρα σε 170% του ΑΕΠ!
Τα πακέτα της ελληνικής «διάσωσης» έχουν κοστίσει μέχρι στιγμής στους Ευρωπαίους και στο ΔΝΤ 280 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία έδωσαν στην Ελλάδα για να πληρώνει το όλο και διογκούμενο και όλο και περισσότερο μη βιώσιμο χρέος. Η αποπληρωμή εξασφαλίζεται, όμως το χρέος αντί να μειώνεται, αυξάνεται με συνεχόμενους και επιταχυνόμενους πρόσθετους δανεισμούς.
Με τις «διασώσεις», η Ελλάδα καταλήγει σήμερα περισσότερο χρεωμένη, απ’ ότι ήταν προτού «διασωθεί», προτού εκδηλωθεί η «αλληλεγγύη» των εταίρων και του ΔΝΤ.
Η χώρα έχει δεσμευτεί για άπειρο χρονικό διάστημα στο μέλλον, για δεκαετίες, ακόμα περισσότερο απ’ ότι ήταν πριν. Όταν σήμερα το ΔΝΤ διαπιστώνει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, έχει δίκιο. Και αυτό είναι σήμερα ακόμη πιο ακριβές απ’ ότι ήταν το 2010!
Κρ.Π.: Γιατί καθυστέρησε το ΔΝΤ να… ανοίξει το στόμα του;
Κ.Β.: Στο ΔΝΤ συμμετέχουν όλες οι χώρες του κόσμου, που έχουν κουραστεί να χρηματοδοτούν μια υπόθεση χαμένη από χέρι. Η Βραζιλία, η Αργεντινή και οι άλλες χώρες λένε: Το ελληνικό χρέος δεν στέκει, πρέπει να σταματήσει αυτή η ιστορία. Το ΔΝΤ δεν μπορεί να δαπανά τις συνεισφορές των χωρών μελών σε χαμένες υποθέσεις!
Το ΔΝΤ επισημαίνει ότι όχι μόνο έπρεπε να έχει γίνει διαγραφή και δεν έγινε, αλλά και ποιός είναι ο υπεύθυνος που δεν έγινε! Εκθέτει για αυτό την Ευρωπαϊκή πλευρά, και συγκεκριμένα την γερμανική.
Η Γερμανία δεν θέλει να ακούσει για διαγραφή γιατί οι δανειστές του ελληνικού χρέους είναι οι γερμανικές τράπεζες! Όπως έδειξε ο Αμερικανός Σάιμον Τζόνσον, πρώην διευθυντής μελετών του ΔΝΤ, οι πιστώτριες τράπεζες, γερμανικές και γαλλικές, θέλουν τα λεφτά τους και δεν θέλουν να ακούσουν για διαγραφή.
Χρεώνουμε το υποζύγιο που λέγεται Ελλάς, του δανείζουμε συνέχεια χρήματα για να πληρώνει αυτό τις τράπεζές μας. Η «αλληλεγγύη» λειτουργεί, αλλά υποζύγιο παραμένει ο Έλληνας. Και η ζωή συνεχίζεται…
Ταυτόχρονα επιβάλλεται πολιτική εξοντωτικής λιτότητας στην Ελλάδα, με την απόσπαση χρήματος από την οικονομία της, προς εξυπηρέτηση των δανειστών!
Επεκτείνεται έτσι στη χώρα μας η διάλυση και ο γενικός μαρασμός, οι επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη, όπως επίσης η φτώχεια και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί.
Αυτός ο δρόμος είναι κατεξοχήν αντιπαραγωγικός, ακόμη και για τους πιστωτές της χώρας, γιατί όσο φτωχαίνει η Ελλάδα, τόσο λιγότερο μπορούν να αποδίδουν οι πολιτικές λιτότητας.
Γιατί στύβοντας τους πολίτες, λιγοστεύει το διαθέσιμο εισόδημα που μπορούν να αφαιρούν οι δανειστές. Τελικά, παγιδεύονται και οι ίδιοι σ’ αυτήν την επιλογή τους.
Κρ.Π.: Οι αντιδράσεις που υπήρξαν από την Κομισιόν;
Κ.Β.: Πρώτον, ο Όλι Ρεν ισχυρίστηκε ότι το ΔΝΤ δεν έχει δικαίωμα να τα λέει αυτά, «γιατί την απόφαση μαζί την λάβαμε».
Ωστόσο, το ΔΝΤ δεν ισχυρίστηκε ότι η απόφαση δεν ελήφθη από κοινού, αλλά ότι οι Ευρωπαίοι την επέβαλαν και το ίδιο υποχώρησε. Το ΔΝΤ απλώς γνωστοποιεί τις θέσεις τους. Δεν έχει το δικαίωμα; Αυτό θα ήταν τρελό!
Δεύτερον, ο ευρωπαίος επίτροπος και ο Σόιμπλε από τη Γερμανία απορρίπτουν το κούρεμα και απειλούν ότι εάν παρ’ όλα αυτά τους επιβληθεί, τότε θα σταματήσουν τα πακέτα «βοήθειας» στην Ελλάδα. Η «βοήθεια», υπενθυμίζω, προορίζεται για να πληρώνουμε τις γερμανικές τράπεζες! Ενώ το αντίθετο πρέπει να γίνει. Όπως σωστά τονίζει το ΔΝΤ και ο διευθυντής μελετών του, Ολιβιέ Μπλανσάρ.
Στην Ελλάδα χρειάζεται όχι μόνο διαγραφή του χρέους, αλλά επίσης έκτακτο «σχέδιο Μάρσαλ», μαζικές επενδύσεις, ώστε να αναβιώσει η οικονομία που σήμερα είναι νεκρή, με άμεση προτεραιότητα στην καταπολέμηση της ανεργίας. Αυτό θα ήταν προς το συμφέρον όλων! Και του ΔΝΤ και της Ευρώπης. Ωστόσο, η Ευρώπη παραμένει δέσμια των τραπεζών, δεν βλέπει παρά μόνο το άμεσο και αρπακτικό όφελος, δεν βλέπει το μέλλον.
Σε καμία χώρα τα δημόσια χρέη δεν έχουν ποτέ πληρωθεί! Είτε έχουν διαγραφεί, όπως στην Αργεντινή, είτε έχουν πληθωριστεί, όπως έγινε στην Αμερική, ή στην Ιαπωνία σήμερα. Σήμερα στην Ευρώπη αυτό δεν γίνεται! Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ακολουθεί αντιπληθωριστική πολιτική.
Εφόσον όμως αποκλείεται ο πληθωρισμός του χρέους επειδή έτσι θα διαβρωνόταν το νόμισμα, η μόνη επιλογή που απομένει είναι το κούρεμα και η διαγραφή. Πολύ απλά! Αυτό ακριβώς διαπιστώνει το ΔΝΤ.
Κρ.Π.: Και να μην ξεχνάμε και το Γερμανικό χρέος δισεκατομμυρίων, προς την Ελλάδα;
Κ.Β.: Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο, αλλά υπάρχει και η άποψη που δεν θέλει να τα συμψηφίσουμε, γιατί τα Κατοχικά χρέη είναι οφειλές με ιστορική και παραδειγματική αξία, που έχουν την αξία τους αυτές καθαυτές, σηματοδοτούν ένα όνειδος, για το οποίο δεν θέλει να ακούει σήμερα η Γερμανία. Ενοχλείται από το παρελθόν της…
Με τον συμψηφισμό, κινδυνεύει να λησμονηθεί το ιστορικό όνειδος. Ίσως είναι προτιμότερο να λυθεί το θέμα του χρέους αυτό καθεαυτό, χωρίς ανάμειξη των Ιστορικών χρεών.
Στόχος σήμερα οφείλει να είναι η επανενεργοποίηση της οικονομικής ανάπτυξης. Η οικονομία να αναπτύσσεται, να προσφέρει εργασία στους ανέργους, να αυξάνεται το εθνικό εισόδημα, τα εισοδήματα των ανθρώπων και των νοικοκυριών. Χωρίς ανάπτυξη, η αρπακτικότητα των δανειστών μετατρέπει την Ελλάδα σε χώρα σκλάβων!
Και κάτι ακόμη. Μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2012, όποτε γινόταν λόγος για αναδιάρθρωση του χρέους, όλοι αντιτάσσονταν στην Ελλάδα. Όλες οι πολιτικές παρατάξεις! Ακόμα και ο Σύριζα. Έβγαζαν σπυράκια με την ιδέα της αναδιάρθρωσης.
Κάποιοι απέρριπταν την μερική διαγραφή, συγχέοντάς την με την επιβολή λιτότητας στη χώρα. Ωστόσο, η λιτότητα μπορούσε να αμφισβητείται αυτοτελώς, χωρίς αυτό να εμποδίζει την αποδοχή της διαγραφής, έστω και μερικής.
Ορισμένοι απέρριπταν την μερική διαγραφή χρέους, επειδή προτιμούσαν την ολική. Άλλοι επειδή επικαλούντο ότι αυτό θα έθιγε τα ασφαλιστικά ταμεία, που είχαν εκτεθεί σε ομόλογα του δημοσίου χρέους. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Όμως, μπορούσαν να εξαιρεθούν τα ταμεία από τη διαγραφή! Και να γίνει η διαγραφή για τους άλλους δανειστές, δηλαδή τις γερμανικές τράπεζες και τις τράπεζες γενικά. Ακόμα και να εξαιρούνταν οι ελληνικές, στο κάτω κάτω της γραφής!
Ο Σύριζα, από το Φεβρουάριο του 2012, έχει τοποθετηθεί σωστά. Συμφωνεί και αξιώνει κι αυτός διαγραφή και μάλιστα για ολόκληρη την νότια Ευρώπη, συνοδευόμενη από αναπτυξιακό πρόγραμμα Μάρσαλ. Αυτή είναι η πληρέστερη και ορθότερη τοποθέτηση σήμερα. Όσον αφορά στα κόμματα της συγκυβέρνησης, δεν έχουν πρόβλημα: δεν αξιώνουν απολύτως τίποτα, αφού αποκλειστικός γνώμονας τους είναι να μη δυσαρεστήσουν τους Ευρωπαίους πιστωτές!
Κρ.Π.: Άρα, οι εκατοντάδες χιλιάδες Αγανακτισμένοι αποδεικνύονται οι πιο σοφοί, αφού στις συνελεύσεις τους από την αρχή(και πριν καν ψηφιστούν τα μνημόνια) ήταν υπέρ της διαγραφής του χρέους;
Κ.Β.: Βεβαίως! Οι Αγανακτισμένοι, στην Ισπανία και στην Ελλάδα, και τότε και σήμερα, αυτό ζητάνε από την αρχή: Διαγραφή του χρέους! Και αυτή ήταν η πιο σωστή λύση, όπως σήμερα αναγνωρίζει το ΔΝΤ, που είναι το πλέον αρμόδιο όργανο διεθνώς, διότι έχει ασχοληθεί με την διαχείριση χρέους 150 χωρών!
Επιπλέον αυτή είναι και η απαίτηση των 200 χωρών του κόσμου σήμερα, για το ελληνικό χρέος! Εάν τον Φεβρουάριο του 2012 έγινε μερική διαγραφή του ιδιωτικού χρέους, αυτό δεν ήταν κακό, αλλά ήταν ανεπαρκές, χρειαζόταν διαγραφή μεγαλύτερου μέρους, αλλά και η διαγραφή να συμπεριλάβει τον επίσημο τομέα, για το χρέος που έχουν στα χέρια τους τα ευρωπαϊκά κράτη και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Όμως, ο Σόιμπλε απορρίπτει την διαγραφή, με πρόσχημα ότι αυτή θα ζημίωνε τα κράτη και την ΕΚΤ, σε τελευταία ανάλυση τον Γερμανό φορολογούμενο. Δηλαδή, για να μη ζημιώσει ο Γερμανός φορολογούμενος, να ζημιώσουν οι φορολογούμενοι 200 χωρών του κόσμου! Ολόκληρος ο πλανήτης στην υποθετική υπηρεσία του Γερμανού φορολογούμενου! Αλλά και στη δημαγωγία των καθ’ υπόθεση «προστατών» του. Στην πραγματικότητα, όμως, με την διαγραφή, ο Γερμανός φορολογούμενος δεν θα ζημιώσει, αλλά θα κερδίσει την δυνατότητα να διατηρεί η χώρα του εμπορικά πλεονάσματα που θα αποσπά από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Κρ.Π.: Με τη σύμβαση του 48, ο ΟΗΕ όρισε ως γενοκτονία, την «εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας με έναν από τους παρακάτω τρόπους: […] Γ) τη σκόπιμη επιβολή στην ομάδα, συνθηκών ζωής υπολογισμένων έτσι ώστε να επιφέρουν τη φυσική τους καταστροφή εν όλω ή εν μέρει». Εν μέρει, υπάρχουν κάποιες ομοιότητες στην ελληνική κρίση; Και από Έλληνες σε Έλληνες;
Κ.Β.: Εν μέρει, ναι. Εις βάρος των φτωχών και άπορων. Γιατί υπάρχουν και Έλληνες που κερδίζουν! Και αυτά τα εφαρμόζουν ελληνικές κυβερνήσεις στους Έλληνες πολίτες! Αυτό ονομάζεται ακριβέστερα «μαζική ανθρωπιστική καταστροφή».
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, όχι μόνον έχουν δεχτεί αδιαμαρτύρητα αυτό που επιβάλλουν οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι, αλλά και το έχουν ωραιοποιήσει! Ο Γιώργος Παπανδρέου ισχυριζόταν ότι με αυτό το πρόγραμμα οικοδομούσε τις βάσεις για μια νέα Ελλάδα και τις προϋποθέσεις για τον σοσιαλισμό!
Ο δε Σαμαράς διαβεβαιώνει ότι εγκαθιστά επιτέλους την χώρα στον αστερισμό της Ευρώπης και της ανάπτυξης! Ωστόσο, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν καλύψει και προστατέψει το λανθασμένο πρόγραμμα. Δεν το έχουν καταγγείλει! Το εφαρμόζουν υποδειγματικά!
Με την απόσυρση της ρωσικής προσφοράς για την εξαγορά της ΔΕΠΑ, ήρθε στο φως μια διαδικασία αποτυχίας και καταστροφής, της οποίας ανησυχητικό σύμπτωμα κατέληξε να είναι το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης.
Η μέθοδος της «εκκαθάρισης» υποκαθίσταται την ικανότητα μεταρρύθμισης και εξυγίανσης. Από πότε το ξεπούλημα ή το κλείσιμο αποτελούν μεταρρυθμιστική ικανότητα; Αυτό συνιστά αποποίηση της κυβερνητικής ευθύνης και παράδοση της στην ανευθυνότητα των αγορών.
Ο Όλι Ρεν ομολόγησε ότι η Ελλάδα χρησίμευσε για πειραματόζωο. «Ήταν πρώτη φορά, είπε, και δεν ξέραμε τι ακριβώς να κάνουμε. Την αντιμετωπίσαμε εμπειρικά για να αντλήσουμε διδάγματα»! Λοιπόν, ποια διδάγματα άντλησε η Ευρώπη από την διαχείριση της ελληνικής κρίσης; Και τι κάνει σήμερα; Συνεχίζει αυτό που έκανε όταν δεν είχε κανένα δίδαγμα!
Αντί να παραδεχθεί ότι έχει καταστρέψει ένα λαό, μία χώρα, και να προσφέρει πρώτες βοήθειες, συνεχίζει αμείωτη την αυτή εξοντωτική πολιτική με τους ίδιους αυθαίρετους και ουτοπικούς στόχους που έχει θέσει από την αρχή!
Επίσης, το ΔΝΤ αποκάλυψε ότι η Γερμανία δεν ήθελε τη διαγραφή, γιατί φοβόταν ότι αυτό θα ήταν μεταδοτικό! Ότι θα ζητούσαν και άλλες χώρες τη διαγραφή. Αποτέλεσμα είναι, ότι αυτό που έγινε, δηλαδή, με τα πακέτα που στέλνουν για να μην διαγράψουν το χρέος, κατέληξε να γίνει μεταδοτικό ακριβώς αυτό: οι «διασώσεις» με πακέτα.
Ενώ ήθελαν να περιορίσουν το κόστος, αυτό έχει επεκταθεί σε όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο και σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, η οποία αποσταθεροποιείται, ακριβώς με τις τεράστιες πληρωμές στις οποίες οι Ευρωπαίοι προτιμούν να εκτίθενται για να αποφεύγουν τη διαγραφή. Τελικά, οι «διασώσεις» κοστίζουν πολλαπλάσια από ό,τι η διαγραφή!
Αλλά και τις «διασώσεις» υφίστανται πράγματι οι φορολογούμενοι, ενώ την διαγραφή θα υποστούν αποκλειστικά και μόνον οι δανειστές και οι τράπεζες. Ποιά λοιπόν πλευρά επιλέγει να κακοφορμίζει το πρόβλημα του χρέους στην Ευρώπη, οι οφειλέτες που δεν ερωτώνται καν; Ή μήπως οι δανειστές με την σύμπραξη των κρατών τους, εμπλέκοντας σε αυτό και τους φορολογούμενους τους, ενώ θα μπορούσαν να τους έχουν κρατήσει εκτός;
Κρ.Π.: Για την αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης στην κριτική του ΔΝΤ, τί έχετε να πείτε;
Ο Γιάννης Στουρνάρας, δέχθηκε ότι η κριτική του ΔΝΤ μας δίνει ένα όπλο. Αλλά, εμείς, είπε, θα συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε αυτήν την πολιτική στην οποία ασκεί κριτική το ΔΝΤ. Τότε, τί όπλο μας δίνει; Θα συνεχίζουμε να την εφαρμόζουμε ως «καλοί μαθητές».
Λέει, επίσης, το εξής καταπληκτικό: «Θα εφαρμόσουμε την πολιτική, που είναι ανεφάρμοστη και αφού την εφαρμόσουμε με επιτυχία, τότε θα μπορέσουμε να τους πούμε ότι είναι ανεφάρμοστη και πρέπει να αλλάξει»! Όμως, όταν η ανεφάρμοστη πολιτική αποδειχθεί ότι εφαρμόζεται, τότε γιατί πλέον να αλλάξει;
Ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό είναι μύθος ότι η Γερμανία αποφασίζει. Διότι, μέσα στην Ελλάδα, υπάρχει μερκελική παράταξη, η οποία είναι γερμανικότερη της Γερμανίας και μερκελικότερη της Μέρκελ. Η συγκυβέρνηση. Οι τράπεζες ευνοούν αυτή την πολιτική, ακόμη κι αν δεν την είχε ζητήσει η Μέρκελ, η οποία, ακόμη και αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί! Η ελληνική ολιγαρχία, καλύπτεται πίσω από τη Μέρκελ για να κάνει αυτό που ούτως ή άλλως επεδίωκε.
Κάποιοι από την Αριστερά και την Άκρα Αριστερά, προεξοφλούν ότι η Γερμανία δεν αλλάζει, ότι η Ευρώπη είναι καταδικασμένη και γι’ αυτό επιβάλλεται η αποχώρηση μας από αυτήν.
Όμως, η Ευρώπη, είναι σε θέση να αποφασίζει ακόμα και ενάντια στην Γερμανία. Και αυτό έχει συμβεί σε κάποιες περιπτώσεις, με την Γερμανία σε μειοψηφία.
Εξ άλλου, δεν είναι βέβαιο ότι η Γερμανία δεν αλλάζει. Διότι κι εκεί έχουν εκλογές, δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Έπειτα, η οικονομία της Γερμανίας δεν διατηρείται και γι αυτό πιέζουν οι Γερμανοί βιομήχανοι και έμποροι προς αλλαγή κατεύθυνσης.
Επιπλέον, ακόμα και εάν δεν αλλάξει η Γερμανία, οι υπόλοιποι μπορούν να αλλάξουν την Ευρωπαϊκή πολιτική, αφού έχουν την δυνατότητα αυτή.
Κρ.Π.: Πώς θα μπορούσε να ασκηθεί πίεση προς αλλαγή αυτής της αδιέξοδης -όπως είπατε- κατεύθυνσης στην αντιμετώπιση του Ελληνικού προβλήματος;
Κ.Β.: Η Αριστερά οφείλει να πείσει, να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στην κοινωνία. Χρειάζεται να γίνει πιο συγκεκριμένη και περισσότερο ανοικτή προς την κοινωνία. Άλλωστε για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, πρέπει προηγουμένως να δείξεις έμπρακτη εμπιστοσύνη σε αυτήν. Όχι γενικά συνθήματα, αλλά συγκεκριμένες προτάσεις, όχι για το μέλλον, αλλά για το παρόν.
Κρ.Π.: Ο Σόιμπλε δήλωσε πρόσφατα: Να διώξουμε το ΔΝΤ από την Ευρώπη. Τι έχετε να πείτε;
Κ.Β.: Οπωσδήποτε το ΔΝΤ δεν έχει καμία θέση στην Ευρώπη, αλλά υπό τον αυτονόητο ορό ότι η Ευρώπη αναλαμβάνει με επωφελή τρόπο την διαχείριση των προβλημάτων της.
Όμως μέχρι σήμερα, η Ευρώπη παραμένει, με δική της πρωτοβουλία, σε καταλυτική έλλειψη ικανότητος να διαχειρισθεί τα προβλήματα που μόνη της δημιουργεί και επιδεινώνει.
Οι ανισότητες, ανισομέρειες και αποκλίσεις επιδεινώνονται στην Ευρώπη, αφού μέχρι σήμερα απουσιάζουν οι διορθωτικοί μηχανισμοί που επιβάλλονται προς εξασφάλιση της ευρωπαϊκής συνοχής.
Όσο αυτοί οι μηχανισμοί δεν εγκαθίστανται, τόσο η Ευρώπη θα αποσταθεροποιείται και θα καταβυθίζεται σε «βλάβη», τόσο το ευρωπαϊκό σύνολο δεν θα ολοκληρώνεται, αλλά θα αποτελεί απλό άθροισμα χωρών και τόσο αυτό θα νομιμοποιεί την παρουσία του ΔΝΤ, που είναι επιφορτισμένο με την παγκόσμια σταθερότητα.
Ενόσω η Ευρώπη παραμένει εστία αποσταθεροποίησης για το παγκόσμιο σύνολο, τόσο η παρουσία του ΔΝΤ θα εμφανίζεται ως «αναγκαία» και «δικαιολογημένη».-
http://tvxs.gr/
