Την ώρα που άλλοι επαγγελματίες ανακαλύπτουν τη Λήμνο, αυτός παραμένει εγκλωβισμένος στο γραφείο του. Ως ο μοναδικός αναισθησιολόγος του νησιού έχει εξαναγκαστεί, όπως ήδη κατήγγειλε, να εφημερεύσει 30 συνεχόμενες ημέρες μέσα στον Σεπτέμβριο! Γι’ αυτό και η πρόσφατη επιστολή του προς τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας χτύπησε κόκκινο συναγερμό
Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς άδεια; Αν όλο το καλοκαίρι περνούσε μόνο με δουλειά, δουλειά και πάλι δουλειά; Εάν δεν μπορούσαμε να απομακρυνθούμε από τον εργασιακό μας χώρο παρά ελάχιστα χιλιόμετρα; Και αν το κινητό – το οποίο παρεμπιπτόντως πρέπει να είναι φορτισμένο και σε λειτουργία 24 ώρες το 24ωρο – χτυπούσε κάθε λίγο και λιγάκι, με το καθήκον να μας καλεί; Και αν η ιστορία αυτή συνεχιζόταν εσαεί;
Αυτή είναι τους τελευταίους μήνες η καθημερινότητα του Δημήτρη Σταυρόπουλου, του μοναδικού αναισθησιολόγου στο νοσοκομείο της Λήμνου. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο εφημέρευσε 53 ημέρες – για μία εβδομάδα τον κάλυψε αναισθησιολόγος από τα Γιάννινα, δίνοντάς του μια ανάσα.
Τον Σεπτέμβριο όμως το νοσοκομείο έγινε και πάλι σπίτι του, αφού δεν έλειψε ούτε μία ημέρα. Το ίδιο πρόγραμμα τον περιμένει και τον Οκτώβριο. Η υπόθεσή του έχει φτάσει στα χέρια του αρμόδιου εισαγγελέα Μυτιλήνης – έπειτα από καταγγελία του ιδίου και του Δημήτρη Βαρνάβα, προέδρου της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας – καθώς τίθεται θέμα κινδύνου για την υγεία των ασθενών καθώς και του κουρασμένου πλέον αναισθησιολόγου.
ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ. Ολα άρχισαν το 2010, όταν συνταξιοδοτήθηκε η διευθύντρια του Αναισθησιολογικού Τμήματος, με αποτέλεσμα να απομείνουν μόλις δύο αναισθησιολόγοι για να υπηρετούν το νοσοκομείο της Λήμνου. Οι ημέρες του μήνα χωρίζονταν στη μέση, με τον κάθε ένα να κάνει 15 εφημερίες τον μήνα. Τον περασμένο Ιούνιο, η συνάδελφος του κ. Σταυρόπουλου υπέβαλε παραίτηση και έτσι έμεινε μόνος του.
Το νοσοκομείο μπορεί να μην είναι μεγάλο, διαθέτει 100 κρεβάτια, εκεί όμως διενεργούνται ετησίως 700-800 χειρουργεία, εκ των οποίων περίπου τα μισά είναι μεσαία ή μεγάλα (για παράδειγμα ορθοπεδικά, αφαίρεση κήλης, επέμβαση για ειλεό, γυναικολογικά). Οταν η κατάσταση της υγείας των ασθενών είναι πιο κρίσιμη (π.χ. βαρύ τροχαίο), τότε η μοναδική λύση είναι η αεροδιακομιδή. Ακόμη και τότε όμως, οι γιατροί είναι πάνω από τον ασθενή για να τον κρατήσουν σταθερό, αφού μπορεί να περάσουν ώρες ώσπου να κινηθεί η διαδικασία.
Εκείνη την περίοδο που έμεινε μόνος του, στους 17.270 μόνιμους κατοίκους (στοιχεία απογραφής 2011) προστέθηκαν και οι τουρίστες. Και μπορεί η κατάσταση να μη θύμιζε την «εμπόλεμη ζώνη» των εφημερευόντων νοσοκομείων στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις, όμως τα περιστατικά αυξήθηκαν δραματικά. Μοιραία, το νοσοκομείο μετατράπηκε σε «φυλακή» για τον μοναδικό αναισθησιολόγο. Επί πέντε ημέρες δεν εγκατέλειψε το πόστο του. Τέσσερα έκτακτα περιστατικά χρειάζονταν διασωλήνωση. Τα τρία εξ αυτών διακομίστηκαν σε νοσοκομεία της Αθήνας για να υποβληθούν σε επέμβαση, ενώ ο τέταρτος ασθενής αντιμετωπίστηκε εκεί.
Σημειωτέον ότι το νοσηλευτικό ίδρυμα δεν διαθέτει μονάδα εντατικής θεραπείας. «Βρήκα έναν παλιό αναπνευστήρα και τον επισκευάσαμε. Αδειάσαμε και ένα μικρό δωμάτιο, το καθαρίσαμε και το μετατρέψαμε προχείρως σε μονάδα» εξηγεί. Τι γίνεται όμως, εάν πρέπει να διασωληνωθεί και δεύτερος ασθενής; «Χρησιμοποιώ τον αναπνευστήρα του χειρουργείου. Δεν είναι ό,τι καλύτερο αλλά πρέπει να δουλέψω με τα μέσα που διαθέτω» παραδέχεται.
Το επόμενο ερώτημα είναι αναπόφευκτο: και αν χρειαστεί ο ένας και μοναδικός αναισθησιολόγος να αντιμετωπίσει δύο περιστατικά την ίδια ώρα; Εκείνο το πρωί που συνέβη και αυτό, ο κ. Σταυρόπουλος ήταν στο χειρουργείο όταν τον κάλεσαν στα επείγοντα για να αντιμετωπίσει ένα περιστατικό ασθενούς με ανακοπή.
Εξηγεί πως απλά στάθηκε τυχερός: ο ασθενής που υποβαλλόταν σε επέμβαση ήταν σταθερός. Ετσι, άφησε το χειρουργείο και έτρεξε στα επείγοντα, ενόσω έδινε οδηγίες από το τηλέφωνο στον νοσηλευτή που είχε αφήσει στη θέση του…
Ετσι, παρέμεινε όμηρος σε ένα εξαντλητικό ωράριο: εκτός από την πενθήμερη τακτική του εργασία (επτά ώρες ημερησίως), εφημερεύει κάθε απόγευμα και κάθε Σαββατοκύριακο. Σημειωτέον δε ότι σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, ο μέγιστος εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας των γιατρών ορίζεται στις 48 ώρες, συμπεριλαμβανομένων των υπερωριών, πράγμα που μεταφράζεται σε μία εφημερία την εβδομάδα, δηλαδή 4 εφημερίες τον μήνα. Και όμως, στην προκειμένη περίπτωση έχουμε υπέρβαση κατά 750%.
ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΠΑΡΙΣΙ. Μετά την πορεία του στον ιδιωτικό τομέα ο κ. Δημήτρης Σταυρόπουλος αναζήτησε το 2009 καλύτερες συνθήκες εργασίας. Στην Αθήνα έφευγε το πρωί και γυρνούσε το βράδυ. Τα χρήματα ήταν καλά, είχε όμως θυσιάσει την προσωπική του ζωή. Η ευκαιρία του δόθηκε στη Λήμνο. Δεν είχε επισκεφθεί πότε το νησί. Λίγες ημέρες αργότερα, μαζί με τη γυναίκα του και τα δύο τους κοριτσάκια μετακόμιζαν στο νέο τους σπίτι.
Από τη Ραφήνα – εκεί έμεναν οικογενειακώς – μετέφεραν και τη βάρκα τους, το «Μαρικάκι». Το παράπονο του κ. Σταυρόπουλου είναι ότι «έχει μείνει άβρεχτο εδώ και δύο χρόνια». «Με βαραίνει το γεγονός ότι βρίσκομαι συνεχώς με ένα τηλέφωνο στο χέρι. Οτι δεν έχω πάει τις κόρες μου για ένα μπάνιο έξω από τη Μύρινα. Δεν μου επιτρέπεται ούτε να αρρωστήσω…». Παρά τις δύσκολες συνθήκες, δεν θα ήθελε να εγκαταλείψει τη θέση του. Η Λήμνος είναι ιδανική για να μεγαλώσουν οι κόρες του. Είναι όμως απαισιόδοξος, καθώς δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να καταλάβει πως τα χειρότερα έρχονται.
Ως πρόεδρος της Ενωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Λήμνου, είχε γνωστοποιήσει τον περασμένο Μάιο στα μέσα ενημέρωσης ότι οι νοσηλευόμενοι δεν σιτίζονταν με κρέας. Οι προμηθευτές είχαν κηρύξει ατύπως εμπάργκο στο νοσοκομείο εξαιτίας των χρεών. Ετσι, οι παρασκευαστές επιδόθηκαν σε νέες πατέντες αφού έφτασαν στο σημείο να μαγειρέψουν παστίτσιο με αρακά αντί για κιμά. Καθημερινό πρόβλημα είναι και οι ελλείψεις σε υλικά, ενώ σε δύο μήνες οι κλινικές θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα προσωπικού καθώς θα αποχωρήσουν 10 ειδικευμένοι γιατροί.
Πάντως, δεν κρύβει ότι ήδη μελετά το ενδεχόμενο να βγάλει και πάλι εισιτήριο χωρίς επιστροφή αυτή τη φορά. Ομως στο ΕΣΥ προσλήψεις δεν γίνονται και εκείνος δεν θέλει να επιστρέψει στον ιδιωτικό τομέα. Γι’ αυτό και μελετά το ενδεχόμενο να φύγει στη Γαλλία. Εχει μάλιστα αρχίσει και ιδιαίτερα γαλλικών. «Εκεί τα δημόσια συστήματα υγείας και παιδείας είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένα. Και δεδομένου ότι έχω οικογένεια, ίσως να είναι μια καλή επιλογή».
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4757766
