Της Γαληνης Φουρα από την καθημερινή της Κυριακής
Γιατροί των δημοσίων νοσοκομείων θα πληρώνουν από τη προσωπική τους περιουσία για –τυχόν– ιατρικά λάθη τους. Εως σήμερα, οι γιατροί είχαν ως «ασφάλεια» όταν καταδικάζονταν από τα δικαστήρια και τα Πειθαρχικά να αναλαμβάνει το νοσοκομείο την καταβολή των ποσών που επιδικάζονταν. Σήμερα, ίσως λόγω και της οικονομικής κρίσης, παρατηρείται το φαινόμενο η αμέλεια να «βαφτίζεται» βαριά αμέλεια από παρέδρους του Ελεγκτικού Συνεδρίου και να γίνεται καταλογισμός κατά περιουσιών γιατρών.
Την ίδια ώρα, διοικήσεις νοσηλευτικών ιδρυμάτων καλούνται να καταβάλουν πολλά εκατομμύρια ευρώ για ιατρικά λάθη που καταγράφηκαν έως και 20 χρόνια πριν, αλλά τελεσιδικούν σήμερα. Σε κάποιες υποθέσεις, η αποζημίωση φτάνει έως και 1 εκατ. ευρώ, ενώ στους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων, που το 2011 έχουν περικοπεί κατά 30%, δεν υπάρχει ειδικός κωδικός για ιατρικά λάθη.
«Πού θα βρείτε τα χρήματα;», ρωτάει η «Κ» διοικητή μεγάλου νοσοκομείου των Αθηνών, που εντός των ημερών οφείλει να καταβάλει αποζημίωση 964.000 ευρώ μόνο για δύο υποθέσεις.
«Από τις λειτουργικές δαπάνες», απάντησε με νόημα.
Πρόκειται, δηλαδή, για μια νέα οικονομική βόμβα στα θεμέλια των νοσοκομείων, αφού οι αγωγές λαμβάνουν και στην Ελλάδα, όπως συνέβη στην Αμερική δεκαετίες πριν, μορφή χιονοστιβάδας και τα ελληνικά δικαστήρια στο 80% των περιπτώσεων δικαιώνουν τους ασθενείς και τους οικείους τους. Χαρακτηριστικά, από τις 474 αποφάσεις επί του συνόλου της νομολογίας για την ιατρική ευθύνη, έως σήμερα, μόνον περί τις 100 είναι υπέρ των γιατρών. Το παράδειγμα που ακολουθεί είναι μόνο ενδεικτικό:
Το προαναφερθέν μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας καλείται σήμερα να πληρώσει για ιατρικό λάθος που συνέβη το 1993 530.000 ευρώ, εκ των οποίων 202.000 είναι τόκοι. Ας δούμε όμως και την «οδύσσεια» του ασθενούς. Στις 12 Νοεμβρίου του 1993, 32 ετών, έγγαμος και επαγγελματικά δραστήριος πήγε για εξετάσεις στην Πανεπιστημιακή Καρδιολογική Κλινική του νοσοκομείου. Οι γιατροί του τοποθέτησαν αυθημερόν μόνιμο βηματοδότη, που όπως αποδείχθηκε δεν χρειαζόταν. Το ηλεκτρόδιο του βηματοδότη ήταν μολυσμένο από παθογόνο μικρόβιο, με συνέπεια να πάθει ενδοκαρδίτιδα. Εξαιτίας αυτού εισήχθη στη συνέχεια σε πέντε νοσοκομεία όπου παρέμεινε νοσηλευόμενος πάνω από 110 ημέρες συνολικά, τρεις φορές διακομίσθηκε σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και υποβλήθηκε σε μια σειρά σοβαρών επεμβάσεων, όπως εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Ο ασθενής άσκησε αγωγή κατά της ομάδας των γιατρών που τοποθέτησαν τον βηματοδότη στις 5/4/2001 και δικαιώθηκε από το Διοικητικό Πρωτοδικείο της Αθήνας. Ακολούθησε έφεση του νοσοκομείου, που υποστήριξε ότι έπρεπε να πληρώσει το Πανεπιστήμιο… Η υπόθεση έφτασε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που στις 18/4/2011 τον δικαίωσε τελεσίδικα, 18 χρόνια μετά το ιατρικό λάθος.
«Οι ασφαλίσεις για τους γιατρούς στη χώρα μας είναι ατελείς», λέει στην «Κ» ο δικηγόρος, δρ Ιατρικής Χάρης Πολίτης. «Εκτός από μια μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία που πτώχευσε, με αποτέλεσμα πολλοί γιατροί να μείνουν ουσιαστικά ανασφάλιστοι, οι περισσότερες εταιρείες αρνούνται να αποζημιώσουν τα ιατρικά σφάλματα. Αυτό ενισχύει την ανασφάλεια των γιατρών. Πολλές φορές τα λάθη είναι αυταπόδεικτα, συνήθως όμως ανήκουν στην κατηγορία της επιπλοκής που είναι σύμφυτη με το ιατρικό επάγγελμα. Ο γιατρός ταλαιπωρείται με αστικές δίκες που διαρκούν 6 με 10 χρόνια, εάν υπολογιστούν οι αναβολές, τα εφετεία κ. λπ. Τα δικαστήρια εξαντλούν την αυστηρότητά τους στους γιατρούς, πιστεύοντας ότι τους “νουθετούν” αλλά και ασκούν κοινωνική πολιτική, εφ’ όσον τα ασφαλιστικά ταμεία στη χώρα μας δεν καλύπτουν οικονομικά τους ασθενείς».
