Πάει κι αυτή η «παράσταση»!
Έγινε κι ο «Θρυλούμενος» Ανασχηματισμός…
«Τί `χες Γιάννη τί `χα πάντα»!
Ή επί το πληρέστερο: «΄Αλλαξ ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλοιώς»!
Ως συνήθως ο κ. Παπανδρέου έκανε άνω -κάτω τον κόσμο για το τίποτα. Ξεσαλώσανε τα κανάλια:
Συνεντεύξεις, στο δρόμο, στο περιστήλιο του ναού της Δημοκρατίας, στα στούντιο, βαρυσήμαντες
απόψεις, λόγια, λόγια, όλα στον αέρα…
Τί άλλαξε στην κυβέρνηση επί της ουσίας;
Τίποτε!
Πέρα απ` τη δήθεν «τιμωρία» απερίσκεπτων πολιτικών μιας συγκεκριμμένης «παρέας», κανένα
νόημα, καμιά δυνατότητα νέας πνοής, κανένα όνειρο, πλήρης απουσία σχεδίου ή τελικού
προορισμού…
Μόνο λόγια, λόγια και συναισθήματα «δήθεν»!
Ποια «επανεκκίνηση» ευαγγελίζονται; Άλλαξε η «περπατησιά» τους; Θ` αλλάξει κάτι ουσιώδες τώρα;
Όχι βέβαια! Μόνο εσωκομματικές συναινετικές πολιτικές εξυπηρετήθηκαν, για να μην διαλυθεί πλήρως το ΠΑΣΟΚ και μια σπουδή να πειστεί ο –γιαυτούς- βλάκας ψηφοφόρος, πως η επιφανειακή αυτή αλλαγή είναι ουσιαστική για τον τόπο!
Οι μέχρι σήμερα αντιπαθείς κι επαγγελματίες παραπλανητές δώσαν τη θέση τους σε ρήτορες, που χρησιμοποιούν ατέρμονου χρόνου προτάσεις, δίχως τελείες, ώστε να μπερδέψουν και ν` απροσανατολίσουν τους ψηφοφόρους… Μιλούν με λόγια και ρητορικά σχήματα, χωρίς ουσία ή προοπτική. Και χρησιμοποιώντας τους «θώκους» τους, γνωρίζονται και «τακιμιάζουν» με τους συναδέλφους τους στα ευρωπαϊκά συμβούλια, στις συναντήσεις κορυφής, κλπ, όπου οι συνενοήσεις αυτού του είδους, αποδίδουν κέρδη στους ιδιώτες δανειστές και σε κυβερνήσεις προηγμένων τεχνολογικά χωρών…
Αλλοίμονο για την Ιστορία αυτού του τόπου…
Κι εσύ αναρωτιέσαι: Θ` αλλάξει κάτι; Θα αναδιαπραγματευτεί κάποιος τοΜνημόνιο ή το Μεσοπρόθεσμο;
Το «χαρούμενο ύφος ικανοποίησης» στα πρόσωπά τους, κατά την ορκωμοσία, δείχνει ξεκάθαρα, πόσο έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία. Αυτοί νομίζουν ότι την πατήσαμε και τους πιστέψαμε! «Κούνια που τους κούναγε», όμως…
Την ίδια στιγμή ο κόσμος στο Σύνταγμα δεν ζήτησε την απομάκρυνση των προσώπων, που ούτε αυτή έγινε, αλλά την αλλαγή της πολιτικής, που ακολουθούν οι οπαδοί του ισοπεδωτικού Μνημονίου, την εξασφάλιση εργασίας, υγείας, παιδείας και του αισθήματος ασφάλειας για κάθε Έλληνα Πολίτη. Ο κόσμος στο Σύνταγμα δεν πρόκειται να ξαναπάει στον «καναπέ» του, δε θα ξανακούσει τους βαλτούς στα κανάλια, ας το καταλάβουν δεν «θα ξεγελάσουν τους ιθαγενείς» τόσο εύκολα… «Πλανώνται πλάνην οικτράν», αν εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονταιτην πραγματικότητα, εφόσον τόσο έχουν ξεκοπεί απ` την Κοινωνία…
Ο κόσμος στο Σύνταγμα, μετά 24 μέρες, με μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, τους δείχνει την έξοδο, ζητάει να φύγουν, όχι μόνο αυτοί και το Μνημόνιό τους, αλλά μαζί τους κι όλο το σάπιο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης…
Και μέσα σ`όλ` αυτά, νάτος κι ο κ. Ηλίας Μόσιαλος…
Για όσους δεν γνωρίζουν το βιογραφικό του, πρέπει να μάθουν πως σπούδασε Ιατρική και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς επίσης Πολιτική και Οικονομία της Υγείας στο London School of Economics. Είναι καθηγητής της Πολιτικής της Υγείας και διευθυντής του Κέντρου Οικονομικών της Υγείας στο London School of Economics.
Το 1998 υπήρξε συνιδρυτής του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου Συστημάτων και Πολιτικών Υγείας, ενός σημαντικού ερευνητικού κέντρου ανάλυσης μεταρρυθμίσεων συστημάτων υγείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και 14 ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Επιμελείται τις εκδόσεις του Cambridge University Ρress για τα Οικονομικά, τις Πολιτικές και τη Διοίκηση της Υγείας και έχει εργαστεί ως σύμβουλος στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στην Παγκόσμια Τράπεζα, στα υπουργεία Υγείας και Κοινωνικών Υποθέσεων της Αυστρίας, του Βελγίου, της Βραζιλίας, της Κίνας, της Κύπρου, της Φινλανδίας, της Γαλλίας, της Ιρλανδίας, της Ρωσίας, της Νότιας Αφρικής, της Νότιας Κορέας, της Ισπανίας και της.Ένα πραγματικά πλούσιο βιογραφικό, ένας πραγματικά σοβαρός και εκπαιδευμένος επιστήμων, που όμως βγάζει το ψωμί του, με το να συμβουλεύει τις κυβερνήσεις στην ισοπέδωση των ελευθεριών και κεκτημένων των εργαζόμενων. Τον Οκτώβριο του 2009, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Επικρατείας, με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. ΤοΜάρτιο του 2010 τοποθετήθηκε στη θέση του Προέδρου του ΙΣΤΑΜΕ «Ανδρέας Παπανδρέου». Στις 17 Ιουνίου 2011 τοποθετήθηκε Υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος.
Στις πρώτες του δηλώσεις, ο νέος Υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος κ. Ηλίας Μόσιαλος στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ υπογράμμισε τις ιστορικές ευθύνες της κυβέρνησης λόγω της οικονομικής κρίσης: «Είμαι μέλος μιας κυβέρνησης, η οποία έχει μια ιστορική ευθύνη, να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει, λόγω του υψηλού χρέους και των υψηλών ελλειμμάτων. Θα πρέπει να δώσουμε αυτή τη μάχη για τους Έλληνες πολίτες και τον ελληνικό λαό. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να τα καταφέρει. Αν δεν τα καταφέρει η κυβέρνηση, δεν θα τα καταφέρει αυτή η χώρα. Με όλες μας τις δυνάμεις πρέπει να διαπραγματευτούμε το νέο δάνειο της χώρας που εκκρεμεί. Να διαπραγματευτούμετους όρους δανεισμού των παλαιότερων δανείων και να αρχίσουμε να μειώνουμε τα ελλείμματα με μεγαλύτερους ρυθμούς μέσα στο 2011-2012, για να μπορέσουμε να καταστήσουμε την ελληνική οικονομία ξανά ανταγωνιστική και ασφαλή. Αυτό είναι το καθήκον όλων μας. Ο δικός μου ρόλος θα είναι ένας μικρός ρόλος μέσα σε ένα κυβερνητικό σχήμα, που δίνει μια ιστορική μάχη».
Μπορείτε να διακρίνετε τα ικανά αυτά «χέρια» κι από τώρα πιά να κοιμάστε ήσυχοι!! Σωθήκαμε, βρε παιδιά!! Τέλος η αγωνία μας!! Ντροπή τους να πιστεύουν πως η «Ευέλικτη» Κυβέρνησή τους κι η Ελλάδα μας είναι το ίδιο!! Ποιός εμπιστεύεται πια τους Εθνοσωτήρες;; Τέλος πάντων…
Στις 17 Ιουνίου το ΝewsBomb έγραφε: «Τη στιγμή που η χώρα ισορροπεί επικίνδυνα στο χείλος του γκρεμού, το συμφέρον του τόπου απαιτεί τη ν επιστράτευση ανθρώπων που έχουν δουλέψει στη ζωή τους, έχουν περάσει τις εξετάσεις του πεζοδρομίου και της αγοράς και όχι από επαγγελματίες θεωρητικολογούντες
«αερολόγους». Το μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς είναι, ότι περιπτώσεις όπως αυτές της κας Έλενας Παναρίτη και του καθηγητή κ. Ηλία Μόσιαλου δεν έχουν καν περάσει από το μυαλό του πρωθυπουργού.
Δυστυχώς, όμως, δεδομένου ότι τέτοιου είδους άνθρωποι αποτελούν ακριβώς την «αυλή» του κ. Γ. Παπανδρέου, οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» τρέμουν στην προοπτική ο Πρωθυπουργός –προσπαθώντας να κάνει την… υπέρβαση- να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους τους…»…Και λίγο παρακάτω γράφει: «…Κλασσική περίπτωση θεωρητικού, οι απίστευτες απόψεις του οποίου έχουν κατά καιρούς προκαλέσει σάλο και ξεσηκωμό τεράστιων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα όσων ασχολούνται με τον τομέα της Υγείας…»
Πριν σχεδόν ένα μήνα ο συνάδελφος Στάθης Τσούκαλος, Πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ και μέλος της ΕΓ της ΟΕΝΓΕ , με αφορμή συνέντευξη του κ. Μόσιαλου σε εφημερίδα (στις 8-5-2011), έστειλε απάντηση, πολύ εμπεριστατψμένη, που για την ιστορία την παραθέτω:
«Καταρχήν, αναφέρεται μεταξύ άλλων στα έντονα φαινόμενα κομματισμού στη διοίκηση των νοσοκομείων και στη στελέχωση των υπηρεσιών. Μα αυτά, είναι φαινόμενα που οι ίδιες οι κυβερνήσεις τροφοδοτούν εδώ και χρόνια, με μπροστάρη τις κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όσον αφορά δε τη δημιουργία ενιαίου ασφαλιστικού
φορέα υγείας, αποτελεί πάγιο αίτημά μας τα τελευταία 20 χρόνια, με το σκεπτικό όμως ότι θα εξομοιώνονταν οι παροχές του κατώτερου ταμείου με το ανώτερο και όχι το αντίστροφο, όπως γίνεται με το τελευταίο νομοθέτημα του Υπουργού. Επίσης, αναφέρει ότι ο νέος αυτός φορέας θα πρέπει να βρει το κατάλληλο
προσωπικό, ώστε να μπορέσει να βάλει μια τάξη στο χώρο της υγείας. Μα και ο πλέον αδαής αντιλαμβάνεται ότι πρώτα θα πρέπει να εξασφαλιστεί το κατάλληλο προσωπικό και στη συνέχεια να λειτουργήσει ο νέος φορέας, διαφορετικά θα δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιδιώκει να λύσει.
Στην ερώτηση για ελλείψεις υλικών απαντά: «Δεν υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις υλικών στα περισσότερα νοσοκομεία». Αυτό όμως στα απλά ελληνικά σημαίνει: Σε πολλά νοσοκομεία υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις και στα υπόλοιπα υπάρχουν, αλλά όχι σημαντικές.
Συνδέει την ανάγκη για συγχωνεύσεις Κλινικών ή νοσοκομείων στη βάση κυρίως της χαμηλής πληρότητας, η οποία στην Αττική αγγίζει το 77%. Παραγνωρίζει όμως το γεγονός ότι, με βάση τον ισχύοντα νόμο, για να ξεκινήσει η εφημερία, το νοσοκομείο πρέπει να έχει το 25% των κλινών του κενές, τη στιγμή που στην Αττική τα νοσοκομεία εφημερεύουν κάθε 4 ημέρες και στην Περιφέρεια κάθε μέρα. Επίσης, οι νοσοκομειακές κλίνες πρέπει να μπορούν να καλύψουν έκτατες ανάγκες όπως λ.χ επιδημίες. Τα νοσοκομεία δε, δεν είναι ξενοδοχεία για να μετράμε μόνο με όρους παραγωγικότητας.
Αναφορικά με την ερώτηση για τον αριθμό των νοσοκομειακών γιατρών, παραδέχεται πλέον ότι ανέρχονται σε 13.000 και όχι 23.000-25.000 που έλεγαν το πρώτο διάστημα. Σημειώνω ότι κοινή επιτροπή του υπουργείου Υγείας και της ΟΕΝΓΕ το 2009, αναγνώρισε ότι λείπουν 4.500 γιατροί, ώστε να μην κάνουν περισσότερες από
7 εφημερίες το μήνα, εκτός και αν οι κ.κ. Μόσιαλος και Λιαρόπουλος εκτιμούν ότι τα νοσοκομεία δεν χρειάζεται να εφημερεύουν, οι νοσοκομειακοί γιατροί πρέπει να κάνουν 10-15 εφημερίες ή ακόμη καλύτερα το 40% των νοσοκομείων να κλείσει, όπως ο κ. Λοβέρδος φοβερίζει.
Όσον αφορά δε τα παραδείγματα που επικαλείται, όπως την ύπαρξη 18 οφθαλμιάτρων για 14 κλίνες με την ταυτόχρονη ύπαρξη ουράς 60-70 ατόμων να περιμένουν να εξεταστούν, υποδηλώνουν άγνοια περί την υγεία. Τον ενημερώνουμε λοιπόν ότι η πλειοψηφία των οφθαλμολογικών ασθενών δεν χρήζει νοσηλείας και η ουρά
που δημιουργείται, οφείλεται στην πληθώρα εξεταζόμενων και χειρουργούμενων που δεν χρήζουν νοσηλείας!
Στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα έπρεπε να αντιστοιχίσει κλίνες με γιατρούς, αλλά αριθμό ασθενών με γιατρούς. Η ιδιαίτερη εμμονή σχετικά με το πολυδιευθυντικό σύστημα που σημειωτέον δε, λειτουργεί και στην Αγγλία του κ. Μόσιαλου, βάζει τέλος στην παντοκρατορία του ενός και στην κομματοκρατία. Αν ο κ. Μόσιαλος
παρακολουθούσε, θα ήξερε ότι οι επιτροπές κρίσεων των γιατρών που παρομοιάζει με συνελεύσεις φοιτητών, αποτελούσαν μεταβατικό στάδιοδιετίας, το οποίο όπως συζητήσαμε και με τον κ. Λοβέρδο, θα άλλαζε, ενώ αντικατέστησε τα κομματικά Συμβούλια Επιλογής από αντίστοιχα θεσμικά, μη κομματικά, τα οποία σκοπίμως
ξεχνά. Επίσης, παραλείπει να αναφέρει ότι τη Διεύθυνση της κάθε Κλινικής ασκεί ένας γιατρός ο οποίος έχει τον τίτλο του Συντονιστή Διευθυντή, οι άλλοι δε Διευθυντές στο βαθμό, δεν διευθύνουν, αλλά αποτελούν το εφημερεύον μάχιμο ιατρικό δυναμικό με αναβαθμισμένο κύρος και προοπτικές.
Όσον αφορά τέλος τις γενικές παρατηρήσεις για την οικονομία και το κράτος, να του θυμίσω ότι αυτές διαφέρουν από την ιδεολογική προσέγγιση του χώρου του, που τις κρίσιμες δεκαετίες του ’80 και ’90 επικράτησε και έτσι οδηγηθήκαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Και αυτά για να μην συμπεριφερόμαστε σε όλες τις φάσεις της ζωής μας, σφάλλοντας ή όχι, ως τιμητές!»
Αλλά για τον κ. Μόσιαλο επανειλημένα έχει μιλήσει κι ο συνάδελφος Δημήτρης Βαρνάβας, Πρόεδρος της ΟΕΝΓΕ (ΝewsBomb 17-06-11). Ενδεικτικοί είναι οι χαρακτηρισμοί του: μονίμως τον αποκαλεί – μ΄ απόλυτη ειρωνεία – «σοφό» και τα λεγόμενά του «πομφόλυγες». Ο συνάδελφος Βαρνάβας έχει με συνέπεια καταδείξει την αναξιοπιστία των στοιχείων, που με περισσή ευκολία εκτοξεύει αριστερά – δεξιά ο κ. Καθηγητής, προκειμένου να προσδώσει «δήθεν σοβαρότητα» στις απίθανες απόψεις και προτάσεις του.
Ειδικά στην αντιπαραβολή Ελληνικών και Ευρωπαϊκών δεδομένων, συγκρίνει μονίμως – όπως καταγγέλλει ο κ. Βαρνάβας- «μήλα με πορτοκάλια». Για παράδειγμα, όταν ο κ. Καθηγητής συνέκρινε τα9 δισ. φαρμακευτικής δαπάνης της Ελλάδας των 10 εκατομμυρίων κατοίκων με τα 12 δισ. της Ισπανίας των 40 εκατομμυρίων, «ξέχασε» να διευκρινίσει ότι:
-α) το νούμερο της Ισπανίας δεν συμπεριλαμβάνει τις δαπάνες των νοσοκομείων, σ΄ αντίθεση με
αυτό της Ελλάδας
-και β) στο νούμερο της Ελλάδας συμπεριλαμβάνονται οι εξαγωγές, ενώ σ΄ αυτό της Ισπανίας όχι!
Σαν να μην έφταναν όλ΄αυτά, ο κ. Μόσιαλος ήταν ο πρωτεργάτης της υιοθέτησης της «περίφημης λίστας φαρμάκων», που είχε σαν συνέπεια ν΄ αδειάσουν τα ράφια των φαρμακείων από φάρμακα κι οι Έλληνες ασθενείς να μη βρίσκουν καν τ΄ απαραίτητα για την υγεία τους, ενώ άνθρωποι που παρακολουθούν τον βίο και την πολιτεία του μιλούν για «… μια διαρκή και μονοσήμαντη επίκληση των συγχωνεύσεων, των αποκρατικοποιήσεων, των καταργήσεων και των απολύσεων, με μια λογική «πονάει
κεφάλι, κόψει κεφάλι», ως μοναδική λύση για τα προβλήματα του τόπου…».
Στην part/time ενασχόλησή του στην Ελλάδα ο κ. Καθηγητής συμβουλεύει, μιλά ή σχεδιάζει, μη λαμβάνοντας υπόψη του κανέναν, με την αυτοϊκανοποίησητου «αλάθητου», ισοπεδώνει ή καταστρέφει δικαιώματα και γενικά βρίσκεται πίσω από ενέργειες, που διαλύουν, παρά οικοδομούν.
Και μη νομίσετε πως κατηγορώ τον επιστήμονα συνάδελφο Καθηγητή, τον οποίο προσωπικά δεν γνωρίζω. Όσες φορές τον έχω ακούσει να μιλά, αγανακτώ με το «φαρμάκι που χύνει» στους Έλληνες γιατρούς, τους οποίους στο νου του, όχι μόνο υποτιμά, αλλά κατατάσσει στα … σκουπίδια της σύγχρονης Ιατρικής… Μιλά με την υπεροψία μιας «αυθεντίας», που έχει σκοπό «να σώσει τους λαούς της Ευρώπης», κάτι σαν …θεόσταλτος τεχνοκράτης! Βέβαια πρέπει κάποιος να του θυμίσει, αλλά και στην υπόλοιπη «καθηγητική συμβουλο-ηγεσία» του ΥΥ&ΚΑ, τη διαχρονική ρήση του μεγάλου Bismarck: «Drei Professoren, Vaterland verloren!» (Τρεις καθηγητές – χάθηκε η πατρίδα!)…
Ιδιαίτερα τώρα, που τελικά δεν μπόρεσαν να περάσουν τα ιατρεία των Πανεπιστημιακών στα
νοσοκομεία…!!
Συγγνώμη, που άθελά μου, μερικές φορές γίνομαι «κακός» ή και πικρόχολος, αφού δεν μπορώ να αντιδράσω αλλοιώς, όταν εκτίθεμαι σε τόση «συμπυκνωμένη ευφυΐα». .. Κι ας επανέλθουμε στο «δια ταύτα»!
Πολύ επίκαιρο εκτιμώ ένα κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, σχετικά με το πως αισθάνεται κάποιος σήμερα, παρακολουθώντας κωμωδία στη πολιτική ζωή και τραγωδία επιβίωσης στην κοινωνία. Παραθέτω λίγες σειρές καταπληκτικής αμηχανίας ενός σημερινού πολίτη: «…Δεν θες να ακούσεις καν τις «λύσεις», όσων είναι συνυπεύθυνοι για τη σημερινή παρακμή. Το σημαντικότερο: δεν ξέρεις τι θα ήταν λύση. Να πάρει παράταση ζωής αυτή η Οριζόντια και Κάθετη Αποτυχία, που λέγεται Ελληνικό Κράτος; Να «εκσυγχρονιστεί» αυτό το είδοςΨευδοδημοκρατίας, που ευννοεί την αδικία και την αμορφωσιά; Αυτό το σύστημα σκέψης, που οτιδήποτε αγαπάς, βαθιά μέσα σου, το θεωρεί γραφικό – αν όχι γελοίο;…» και καταλήγει: «…Εσύ δεν ξέρεις. Είσαι παγιδευμένος ανάμεσα στη δύση ενός συστήματος που μισείς και στη
ζεστή παραζάλη του πλήθους που ξυπνά από τον λήθαργό του. Είσαι αμήχανος.
ΥΓ. Στο Σύνταγμα, πάντως,είσαι και σήμερα!…»
Πριν λίγες μέρες σ΄άρθρο του με τίτλο «Και μετά το μνημόνιο 2,τι;», ο Στέλιος Κούλογλου έγραφε:
«…ακόμη κι αν η χώρα φαλιρίσει και με τη βούλα, δεν υπάρχει σήμερα άλλη διέξοδος από τις εκλογές. Απλώς γιατί, έτσι όπως πάει, θα φαλιρίσει έτσι κι αλλιώς, μ’ έναν αργό, βασανιστικό θάνατο. Λένε ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Βλακείες. Αυτό τον καιρό στην Ελλάδα ζούμε ένα τέτοιο, πλήρες αδιέξοδο. Πριν,
5 | P a g e λοιπόν, το πολιτικό αδιέξοδο γίνει αδιέξοδο της ίδιας της δημοκρατίας, πριν οι «Αγανακτισμένοι» μετατραπούν σε «οργισμένους», είναι προτιμότερο τα πράγματα να εκτονωθούν με τις κάλπες. Γιατί αν σήμερα δεν μπορούν να κυκλοφορούν δημοσίως οι υπουργοί, αύριο δεν θα μπορούν να κυκλοφορήσουν ούτε
οι βουλευτές…»
Οι άνθρωποι δεν είναι βιομηχανικά απόβλητα, ώστε να στοιβάζονται στις χωματερές της ανεργίας, ούτε μηχανές προκειμένου, πάντα αυτοί, οι πολλοί, να εξοφλούν τα χρέη των ολίγων. Η χώρα δεν είναι τα ντουβάρια των περιουσιακών στοιχείων, για όσο- όσο πλειστηριασμό, οι δρόμοι κι η ξεραμένη κι ακαλλιέργητη γη, είναι οι άνθρωποι, οι Έλληνες, που εγκαταλείπονται, οι νέοι μας, που ρίχνονται στην απελπισία της ανεργίας ή στη νέα οικονομική μετανάστευση, η δημόσια υγεία και η
δημόσια παιδεία, που καταργούνται ή συγχωνεύονται ή αφανίζονται προοδευτικά…
Και φυσικά, «δεν τα φάγαμε μαζί»! Αυτοί τα έφαγαν, ερήμην μας, αυτοί υπέγραψαν, μόνοι τους, τα παράνομα δάνεια, αυτοί κι όχι εμείς τελικά να λογοδοτήσουν…
Τους επόμενους μήνες προφανώς θα σκέφτονται και το πώς θα πλασσαριστούν σε καλύτερη θέση στις επικείμενες, μετά τα μπάνια, Εθνικές Εκλογές!!
Τι να πει κανείς;
Πόσο θα αντέξουν ακόμη;
Πόσος κόσμος πρέπει ακόμη να βγει στο δρόμο, ώστε επιτέλους να φύγουν;
Τσίπα δεν υπάρχει πια;
ΑΘΗΝΑ 20-06-2011
ΒΑΣΙΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΣΥ – ΜΕΛΟΣ ΕΓ ΤΗΣ ΟΕΝΓΕ (ΔΗ.Κ.Ι.)
ΥΓ. Σπάνια μιλώ και γράφω, σαν οπαδός του «η σιωπή είναι χρυσός»… Μα η οργή ξεχύλησε κι η αγανάκτηση οπλίζει με πένες το μυαλό…Κορόϊδα δεν υπάρχουν πια…__
