Οι παλινωδίες του Υπουργείου Υγείας, σχετικά με την πρόσφατη εγκύκλιο που εξέδωσε στις 4/11/2011 και που μετά από μία εβδομάδα ακριβώς απέσυρε, μέσω της οποίας παρέχονταν οδηγίες προς τις Περιφέρειες της χώρας για την εφαρμογή των διατάξεων του ν.3919/2011, που αφορά στην απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, με στόχο την ομοιόμορφη αντιμετώπιση και διαδικασία λειτουργίας των ιδιωτικών φορέων παροχής Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, εμφανίστηκαν πάλι.
Μετά τις οργισμένες αντιδράσεις πολλών Ιατρικών Συλλόγων με την ανάρτησή της εγκυκλίου στο διαδίκτυο, καθίσταται αναγκαία και επιβεβλημένη η επαναδημοσίευση άρθρου μου, που είχε γραφεί τον περασμένο Ιούνιο (πριν πέντε μήνες ακριβώς), πάλι λόγω παλινδρομήσεων του Υπουργείου Υγείας όσον αφορά όμως στο χρόνο εφαρμογής του ν.3919/2011 τότε, για να λάμψει η αλήθεια και να αποκαλυφθεί ο ρόλος κάποιων, που κόπτονται για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος αφενός και του ιατρικού επαγγέλματος αφετέρου.
Επί πλέον μέσω του άρθρου αυτού, με απλό και επεξηγηματικό τρόπο, αναδεικνύεται η ουσία του θέματος, που έχει να κάνει όπως λέει και ο τίτλος του, με την ιδιοτέλεια και την υποκρισία των εχόντων και κατεχόντων και δίνει την ευκαιρία στον οιονδήποτε καλοπροαίρετο πολίτη αυτής της χώρας, γιατρό και μη γιατρό, γνωρίζοντας λεπτομέρειες και συνειδητοποιώντας καταστάσεις, να κρίνει με ελεύθερη βούληση και σκέψη, μακριά από «κλισέ» φράσεις και ψευδεπίγραφες δημοκρατικές αντιλήψεις και να απορρίψει μια άρρωστη νοοτροπία, την οποία δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς, αφήσαμε να διογκωθεί και να διαχυθεί στους πολίτες της πατρίδας μας, για να οδηγήσει τελικά στην χρεοκοπία της χώρας και του λαού της, που ήδη βιώνουμε.
Ακολουθεί το άρθρο, όπως είχε δημοσιευθεί στις 14/6/2011 και είχε αναρτηθεί και στον ιστότοπο (site) του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ.
ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
Γράφει ο Πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ιατρικών Διαγνωστικών Κέντρων
Δρ. Γεώργιος Βουγιούκας – Ιατρός-Ακτινολόγος
ΑΘΗΝΑ, 14/6/2011
Μαθαίνοντας κάποιος, ο οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης, γιατρός ή μη γιατρός, την απόφαση του Υπουργού Υγείας, να αναστείλει για ένα εξάμηνο, την απελευθέρωση των επαγγελμάτων αρμοδιότητος του Υπουργείου του, δηλαδή των επαγγελμάτων που επιχειρούν στον χώρο της υγείας, πιστεύει ότι αυτό γίνεται, όπως κάποιοι διατείνονται, για λόγους δημοσίου συμφέροντος και προστασίας του ιατρικού επαγγέλματος.
Βέβαια, αν γνωρίζει ή μάθει ότι στον χώρο της δευτεροβάθμιας περίθαλψης, δηλαδή στις ιδιωτικές κλινικές και τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια, που ασκείται μάλιστα βαρύτερο ιατρικό έργο, δεν υπάρχει κανείς περιορισμός στις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σ’ αυτό το σκέλος της υγείας, αλλά περιορισμοί τίθενται μόνο στο άλλο σκέλος της υγείας που ασχολείται με την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, δηλαδή με την καθημερινή φροντίδα της υγείας των πολιτών, τότε αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάτι περίεργο και νοσηρό συμβαίνει, που δεν έχει καμία σχέση με την προστασία του δημοσίου συμφέροντος και την προστασία του ιατρικού επαγγέλματος.
Ας αρχίσουμε λοιπόν να εξετάζουμε, πόσο προστατεύεται το δημόσιο συμφέρον και η πλειοψηφία του ιατρικού κόσμου, βάζοντας στην σειρά κάποιες απλές σκέψεις, μέσα από τις οποίες εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα, για την ιδιοτέλεια και την υποκριτική στάση αυτών που υπεραμύνονται της ανωτέρω αναφερόμενης ψευδεπίγραφης προστασίας.
Τον απλό πολίτη και την πολιτεία, άρα το δημόσιο συμφέρον, δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα επενδύσει σε υποδομές και μηχανήματα, αλλά τους ενδιαφέρει τι ποιότητα παροχής υπηρεσιών υγείας θα λαμβάνουν, περιλαμβάνοντας μέσα στην λέξη ποιότητα, αφ’ ενός μεν τις υλικοτεχνικές υποδομές (κτίρια, μηχανήματα, κ.α.), αφ’ ετέρου δε και κυρίως, αξιοπιστία ιατρικών αποτελεσμάτων, άμεση εξυπηρέτηση και φθηνές, αναλογικά με την σπουδαιότητα του ιατρικού επαγγέλματος, υπηρεσίες υγείας.
Από την άλλη πλευρά, την πλειοψηφία των ιατρών τους ενδιαφέρει να μπορούν να ασκήσουν το επάγγελμά τους, είτε στο προσωπικό τους ιατρείο, πρακτική που ακολουθείται από σχεδόν όλους τους κλινικούς ιατρούς, οι οποίοι με μικρό σχετικά κόστος μπορούν να το λειτουργήσουν, ενώ τους εργαστηριακούς ιατρούς ενδιαφέρει, εάν δεν μπορούν να ιδρύσουν το δικό τους ιδιωτικό εργαστήριο ή διαγνωστικό κέντρο, λόγω του υψηλού κόστους επένδυσης που απαιτείται εξ’ αιτίας των πανάκριβων μηχανημάτων υψηλής τεχνολογίας, να έχουν την δυνατότητα να εργασθούν σε κάποια μονάδα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και τους είναι αδιάφορο εάν την επένδυση την έχει κάνει κάποιος επιχειρηματίας ή κάποιος ιατρός – επιχειρηματίας.
Εξ’ άλλου, την πλειοψηφία των εργαστηριακών ιατρών, όπως και κάθε άλλου υγιώς σκεπτόμενου εργαζομένου, που δεν έχει την δυνατότητα ή δεν θέλει (για πολλούς και διάφορους λόγους) να δημιουργήσει δική του προσωπική εταιρεία, τους ενδιαφέρει να υπάρχουν νέες θέσεις εργασίας για να ασκήσουν το ιατρικό επάγγελμα που έχουν σπουδάσει και δεν τους ενδιαφέρει ουδόλως η ιδιότητα εκείνου που χρηματοδοτεί την δημιουργία μιας επιχείρησης στον χώρο της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, που και την ιδιότητα του ιατρού να έχει, στην προκείμενη περίπτωση λειτουργεί σαν επιχειρηματίας.
Απλούστατα, η υποκρισία και το θράσος κάποιων μεγαλογιατρών, κάποιων εργαστηριακών ιατρών που προτάσσουν τα μικροσυμφέροντά τους και κάποιων επιχειρηματιών στο χώρο της δευτεροβάθμιας περίθαλψης, συνεπικουρούμενοι από τα όργανά τους, που είναι κάποιοι στα διοικητικά συμβούλια των ιατρικών συλλόγων, βαφτίζουν το κρέας ψάρι και διαλαλούν ότι ο ιατρός επιχειρηματίας, ενδιαφέρεται περισσότερο για το δημόσιο συμφέρον και το καλό του Έλληνα ασθενή, αντίθετα από οποιονδήποτε άλλον επιχειρηματία μη ιατρό, ο οποίος κατ’ αυτούς είναι στυγνός εκμεταλλευτής και αποβλέπει μόνο στο κέρδος.
Φυσικά, ούτε κουβέντα να γίνεται για την αυτονόητη αλήθεια, ότι το δημόσιο συμφέρον και η προστασία της υγείας του Έλληνα πολίτη, είναι υποχρέωση της ίδιας της Πολιτείας, η οποία μέσω των Δημοσίων ιδρυμάτων, πρέπει να παρέχει καλής ποιότητος υπηρεσίες υγείας, όπως πρέπει να φροντίζει και για τα δύο άλλα Δημόσια αγαθά, που είναι η παιδεία και η ασφάλεια των πολιτών, ενώ στον ιδιωτικό τομέα, το κράτος, αντί να θέτει περιορισμούς και απαγορεύσεις, θα έπρεπε να οριοθετεί κανόνες και προϋποθέσεις, που θα βοηθούσαν την πρόοδο και την ανάπτυξη και θα εξυπηρετούσαν τον Έλληνα πολίτη, όπου το κράτος θα δυσκολευόταν ή θα αδυνατούσε να συνδράμει αποτελεσματικά στην παροχή υπηρεσιών υγείας, να απευθύνεται στον ιδιωτικό τομέα, λειτουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο συμπληρωματικά και δίπλα στον Δημόσιο τομέα υγείας, μέσα σε ένα πλαίσιο ισονομίας, ισοπολιτείας και υγιούς ανταγωνισμού, με άμεσο αποτέλεσμα την βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας στους πολίτες.
Το δυστύχημα όμως είναι ότι αυτή την συγκεκριμένη περίοδο, που η χώρα μας έχει ήδη χρεοκοπήσει, λόγω ακριβώς αυτής της νοσηρής νοοτροπίας, δηλαδή της άκρατης ιδιοτέλειας και της θρασύτατης υποκρισίας, που έγινε δυστυχώς, συνειδητός τρόπος ζωής τα τελευταία τριάντα χρόνια, οι πολιτικοί προϊστάμενοι και στον χώρο της υγείας, μπροστά στο πολιτικό κόστος και στην απώλεια μέρους της εκλογικής τους πελατείας, δεν συντάσσονται με το ορθό, το λογικό και το δίκαιο, αλλά προσπαθούν με φτηνά τεχνάσματα της τελευταίας στιγμής, να μεταθέσουν χρονικά μία σωστή ενέργεια, την οποία ζητάει εξ’ άλλου η υγιώς σκεπτόμενη Ευρωπαϊκή οικογένεια που ανήκουμε, όπως είναι η απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας και στο χώρο της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, αγοράζοντας πολιτικό χρόνο για τον εαυτό τους και αδιαφορώντας για ακόμα μια φορά, για την προστασία των πραγματικών συμφερόντων της πλειοψηφίας των πολιτών (ιατρών και ασθενών) αυτής της χώρας.
Καταλήγοντας, για μεν τους συναδέλφους μου ιατρούς, θα πρέπει να γίνει αποδεκτό το δικαίωμα του κάθε Έλληνα πολίτη, δικαίωμα που το προστατεύει το άρθρο 5 παρ.1 του Συντάγματος, που ομιλεί για την «οικονομική ελευθερία που δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη», γιατί διαφορετικό είναι, το να επιχειρεί κάποιος και στο χώρο της υγείας, που είναι αναφαίρετο δικαίωμα του οποιουδήποτε πολίτη αυτής της χώρας και άλλο η άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος, που είναι αποκλειστικό δικαίωμα του Έλληνα ιατρού, δηλαδή του πολίτη που έχει σπουδάσει την σημαντικότερη των επιστημών, μίας επιστήμης που ασχολείται με την φροντίδα του υπέρτατου αγαθού που είναι η υγεία των ανθρώπων, για δε τους πολιτικούς, θα πρέπει να γίνει κατανοητό η υποχρέωσή τους, να υπηρετούν το δίκαιο, το ηθικό και το Συνταγματικά κατοχυρωμένο και όχι το πρόσκαιρα ωφέλιμο γι’ αυτούς και το κόμμα τους.
Αθήνα 14-11-11
Μετά τιμής
Δρ. Γεώργιος Βουγιούκα
Ιατρός – Ακτινολόγος
Πρόεδρος ΠΑ.Σ.Ι.ΔΙ.Κ.
