Φέτος το καλοκαίρι μια κοπέλλα από την συντροφιά μας προσεβλήθηκ από ένα είδος αλλεργίας με αποτέλεσμα να γεμίσει το σώμα της εξανθήματα. Παρά το ακατάλληλον της ώρας – ήταν 5.30 τα ξημερώματα, μετά από υπόδειξη του υπηρετούντος εκεί ιατρού, την μεταφέραμε εσπευσμένως στο ιατρείο του νησιού της άγονης γραμμής όπου κάναμε διακοπές. Οι υπηρεσίες του θεράποντος του Ιπποκράτη ήταν υψηλής ποιότητος και όταν μετά από την πολύωρη χρήση ορού τον ρωτήσαμε πόσο στοιχίζει η επίσκεψη, μας απήντησε ότι η δημόσια υγεία είναι δωρεάν στη χώρα μας.
Το ίδιο συνέβη λίγες μέρες αργότερα με ένα πιο βαρύ περιστατικό – διπλή πνευμονία – μιας διάσημης επισκέπτριας του νησιού, της βαρώνης Φιλιπίν ντε Ροτσίλντ. Ο ίδιος ιατρός με την αρωγή του ιατρού της παρέας μας Αναστασίου Κελέκη, της παρέσχε υποστήριξη με οξυγόνο και εγκαίρως συνέστησαν την διακομιδή της στο νοσοκομείο της Νάξου. Η βαρώνη τελικώς θεραπεύθη πλήρως στο Hospital Saint Louis των Παρισίων αλλά δεν ξέχασε ποτέ τους Έλληνες γιατρούς της στέλνοντας τους μερικά από τα καλύτερα της κρασιά.
Αυτή είναι η μια όψη, η πιο ειδυλλιακή, του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Η άλλη, η πιο απογοητευτική, είναι η όψη των καταχρεωμένων δημόσιων νοσοκομείων με τις ανεξέλικτες δαπάνες και την επιβάρυνση από τον κρατικό προϋπολογισμό με 6 δις ευρώ ετησίως, ποσό αστρονομικό, εάν ληφθούν υπ’ όψιν οι δημοσιονομικές δυσκολίες που περνάμε εσχάτως. Είναι το ίδιο ακριβώς ποσό που ζητά η Τρόικα να περικοπεί από τις δαπάνες για την Υγεία με ισχνά έως τώρα αποτελέσματα στην εφαρμογή των περικοπών.
Δύο παραδείγματα, το ένα του Κρατικού Ψυχιατρείου Αθηνών, γνωστότερου ως Δαφνί, όπου απασχολούνται 2.000 εργαζόμενοι για περίπου 300 τροφίμους την ώρα που αντίστοιχο ιδιωτικό – για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω το όνομα του – να περιορίζεται σε 500 εργαζόμενους για τον ίδιο αριθμό ασθενών και το δεύτερο των οκτώ πνευμονολογικών κλινικών που διαθέτει το νοσοκομείο «Σωτηρία» έναντι ουδεμίας σε άλλα δημόσια καταστήματα υγείας που τις έχουν ανάγκη είναι ενδεικτικά του κακού ΕΣΥ που όλοι θέλουμε να εκλείψει.
