Ομιλία πραγματοποίησε σήμερα ο Υπουργός Υγείας, Μάκης Βορίδης, στο 13o συνέδριο «HEALTHWORLD» του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, που έγινε σήμερα σε κεντρικό ξενοδοχείο.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του κ. Βορίδη:
Προτεραιότητα του Υπουργείου Υγείας ο “Άνθρωπος”:
«Το Υπουργείο Υγείας ως κέντρο της πολιτικής του έχει τον ασθενή και νομίζω ότι αυτό είναι κοινή μας επιδίωξη.
Πάνω σε αυτό το κέντρο θα πρέπει να οικοδομηθούν όποιες σκέψεις. Εκεί είναι ο προσανατολισμός και η προσπάθεια του δημόσιου συστήματος υγείας.
Εκεί είναι προσανατολισμένη η παροχή υπηρεσιών από τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται και παρέχουν υπηρεσίες υγείας, αλλά εκεί είναι και οι προσπάθειες της βιομηχανίας, της φαρμακοβιομηχανίας, των ιατροτεχνολογικών προϊόντων. Κέντρο όλης αυτής της προσπάθειας είναι ο ασθενής.
Παρόμοιες η προκλήσεις και στην υπόλοιπη Ε.Ε.:
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε έχουν μία ένταση και μία οξύτητα στον τόπο μας λόγω της περιόδου, αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω, δεν είναι άγνωστες στο διεθνές περιβάλλον.
Επέστρεψα χθες το βράδυ από την άτυπη σύνοδο των Υπουργών Υγείας στο Μιλάνο. Τα θέματα τα οποία μας απασχολούν εδώ, απασχολούν την Ευρώπη.
Το κόστος της τεχνολογίας. Καινοτόμα και μάλιστα με συγκλονιστικά αποτελέσματα ως προς την υγεία των ασθενών φαρμακευτικά προϊόντα, τα οποία όμως είναι πάρα πολύ ακριβά και απειλούν την ίδια την βιωσιμότητα των συστημάτων υγείας.
Τι θα κάνουν τα κράτη απέναντι σε αυτό; Τι θα κάνει η βιομηχανία απέναντι σε αυτό. Αυτά λοιπόν είναι προκλήσεις που ούτως ή άλλως είναι ενδημικές μέσα σε αυτό το οποίο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και δεν τις αντιμετωπίζουμε μόνο εμείς.
Η κατάσταση σήμερα. Αναγκαία η βελτίωση της αποδοτικότητας των χρημάτων των φορολογουμένων:
Λέγοντας λοιπόν ότι στρατηγικά τοποθετούμε τον ασθενή στο κέντρο της προσπάθειας που κάνει το Υπουργείο Υγείας στην Ελλάδα, αλλά εγώ θα έλεγα ότι αυτό απασχολεί όπως σας είπα ευρύτερα τα συστήματα υγείας, η μία διάσταση η οποία μας απασχολεί, είναι ότι προφανώς μας ενδιαφέρει να εξασφαλίζουμε τη προσήκουσα φαρμακευτική αγωγή στον ασθενή.
Αυτό λοιπόν είναι κεντρικό. Η προσήκουσα φαρμακευτική αγωγή και η χορήγησή της, μπορεί άραγε να αποσυνδεθεί από το κόστος της; Όποιος απαντήσει ναι, νομίζω αυτόματα τοποθετείται σε έναν άλλο πλανήτη. Είναι η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ αυτή. Δεν είναι λοιπόν η δική μας.
Εμείς είμαστε εδώ. Λέμε ότι προφανώς αυτό αποτελεί μία παράμετρο, η οποία μας απασχολεί και την οποία με αυτήν πρέπει να ζήσουμε.
Για να δούμε λοιπόν τι έχουμε κάνει εδώ. Ποια είναι η πραγματικότητά μας. Η βελτίωση της αποδοτικότητας, των χρημάτων που καταβάλουμε, οι ασφαλιστικοί οργανισμοί, δημόσια, δηλαδή οι ασφαλισμένοι, όπως και οι φορολογούμενοι.
Γιατί ο προϋπολογισμός χρηματοδοτεί και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς και το δημόσιο σύστημα υγείας. Η βελτίωση λοιπόν αυτής της αποδοτικότητας είναι προς όφελος του ασθενούς; Είμαστε όλοι εδώ στην ίδια βάρκα;
Θα πρέπει να απαντήσουμε ναι. Θα πρέπει να απαντήσουμε ότι όλοι πρέπει να είμαστε εδώ στην ίδια βάρκα. Πρέπει να βελτιώσουμε την αποδοτικότητα.
Φαρμακευτική δαπάνη και το ηθικό δίλημμα:
Και επειδή ετέθη το ζήτημα του ύψους της φαρμακευτικής δαπάνης, θα συζητήσω για το ύψος της φαρμακευτικής δαπάνης, αλλά θα θέσω μία ερώτηση.
Γιατί θα θέσουμε και ηθικά διλήμματα στους εαυτούς μας καθώς θα προάγεται η σκέψη. Ποια είναι λοιπόν τα ηθικά διλήμματα που θα μας βασανίσουν;
Θέσατε κύριε Πρόεδρε σειρά ζητημάτων τα οποία μας απασχολούν συχνά – πυκνά. Όταν η φαρμακευτική δαπάνη πριν από μερικά χρόνια ήταν, αν θυμάμαι καλά στα 5,2 δισ.; Ωραία. Και σήμερα μερικά χρόνια μετά, έχει γίνει μία προσαρμογή, κατά πολλούς σκληρή μάλιστα, η οποία έχει φέρει τη φαρμακευτική δαπάνη στα 2,4; Στα 2,3;
Το ερώτημα είναι, τα προηγούμενα χρόνια μήπως δαπανούσε ο ασφαλισμένος και ο φορολογούμενος ποσά τα οποία δεν έπρεπε να δαπανά για την κάλυψή του τη φαρμακευτική;
Εάν δεν είναι έτσι η απάντηση τότε θα μου επιτρέψετε να πω ότι με αυτή τη σημαντικότατη μείωση η χώρα θα έπρεπε να έχει καταρρεύσει από πλευράς φαρμακευτικής καλύψεως. Και όλοι γνωρίζετε ότι αυτό δεν είναι ακριβές.
Το claw back, λοιπόν. Να ένα πιο δύσκολο θέμα, να ένα από τα θέματα που εμένα δεν μου αρέσουν. Να μια πολιτική περιοριστική που πραγματικά εγώ λέω ότι έχει πολλά ζητήματα και πρέπει κανείς να τη σκέφτεται συνεχώς. Αλλά ποιο είναι το βασικό επιχείρημα εναντίον του claw back; Υπάρχει ένα ηθικό επιχείρημα και μετά υπάρχουν λογιστικής και αν θέλετε οικονομικής προβλεψιμότητας επιχειρήματα.
Το ηθικό επιχείρημα είναι το εξής: κύριοι εσείς του δημοσίου μας ζητάτε να παρέχουμε υπηρεσίες ή να παρέχουμε φάρμακα σε έναν πληθυσμό που εσείς θέλετε μεν να τον καλύψετε πλην όμως δεν έχετε να πληρώσετε. Και μας ζητάτε να κάνουμε κοινωνική πολιτική ουσιαστικά με τα χρήματα αυτά. Αυτό είναι το βασικό ηθικό επιχείρημα εναντίον του claw back. Σωστό, έχει μια βάση, κάτι λέει.
Ερώτημα, έχει μια βάση να ρωτήσω αυτά τα χρήματα που τόσα χρόνια πληρώνονταν χωρίς να οφείλονται, χωρίς να καλύπτουν πραγματικά τον ασθενή έχει μια ηθική βάση να αναρωτηθώ εάν εδώ υπάρχει μια ηθική ευθύνη για την καταβολή των ποσών αυτών; Και βεβαίως αυτό βαρύνει το δημόσιο μάλιστα γιατί δεν προστάτεψε επαρκώς τον ασθενή και το φορολογούμενο και τον ασφαλισμένο αλλά αναρωτιέμαι μόνο το δημόσιο ήταν υπεύθυνο σε αυτό; Για την προκλητή συνταγογράφηση, αν έχουμε ακούσει τη λέξη, μόνο το δημόσιο έφταιγε;
Εδώ, λοιπόν, οι ηθικές ευθύνες δεν μπορεί να επιμερίζονται μονομερώς, με συγχωρείτε πολύ. Θα δούμε, λοιπόν, ότι στην πραγματικότητα μιλάμε για μηχανισμούς εξορθολογισμού της δαπάνης. Συμφωνούμε, κύριε Πρόεδρε, όλοι σε αυτό καταρχήν. Αλλά όταν ερχόμαστε να το εφαρμόσουμε αρχίζουν τα ηθικά επιχειρήματα. Αλλά λέω τα ηθικά επιχειρήματα ειδικά με κάποιον που έχει σπουδάσει ηθική φιλοσοφία είναι επικίνδυνα.
Για το ύψος της φαρμακευτικής δαπάνης και το αίτημα αύξησης του προϋπολογισμού υγείας:
Πάμε τώρα στο δεύτερο ζήτημα. Η φαρμακευτική δαπάνη είναι μικρή, πρέπει να την αυξήσουμε. Δυο τρόπους έχουμε για να υπολογίσουμε τη φαρμακευτική δαπάνη. Ο ένας είναι να προσεγγίσουμε έναν μέσο όρο ο οποίος επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και δυο συστήματα υπάρχουν, φαντάζομαι ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος, γιατί αλλιώς γιατί είναι μεγάλη γιατί είναι μικρή είναι μια συζήτηση. Διότι αλλιώς θα πάμε, ξέρετε, στο εγώ αυτό μπορώ να πληρώσω. Αυτή θα είναι φαντάζομαι η απάντηση του δημοσίου. Τόσα μπορεί να δώσει άρα μεγάλη ή μικρή είναι αυτή είναι.
Δεν λέει αυτό όμως το δημόσιο, κυρίες και κύριοι. Το δημόσιο λέει ότι αυτό το 1% του ΑΕΠ είναι στην πραγματικότητα ένας ευρωπαϊκός μέσος όρος όχι όμως με τον τρόπο που πολλές φορές ακούω να τον παρουσιάζει η φαρμακοβιομηχανία, δηλαδή με μέσο όρο του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Πράγματι εκεί αν πάρετε και εφαρμόσετε το μέσο όρο του κατά κεφαλήν εισοδήματος, της δαπάνης per capita, είμαστε κάτω από το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Αλλά όμως αν πάρετε ως μέσο όρο το ευρωπαϊκό ΑΕΠ τότε το 1% είναι ένας μέσος όρος που χρησιμοποιείται στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Άρα είναι τόσο αυθαίρετο αυτό το 1%; Απάντηση όχι. Τώρα, ακούω ένα επιχείρημα μα ξέρετε είναι λίγα. Δεν πρέπει να είναι 2, πρέπει να είναι 2,3. Παρότι αυτό έχει ένα στοιχείο αυθαιρεσίας, γιατί να είναι 2,3 και να μην είναι 2,1 ή να μην είναι 1,9, ένας όρος είπαμε για να το κάνουμε είναι να προσδιορίσουμε το 1% του GTP.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι αυτό αποτελεί αντικείμενο μιας συζήτησης ή μιας διαπραγμάτευσης, εγώ θα πω θεμιτά εκφρασμένων συμφερόντων με την Κυβέρνηση. Θα σας πω την πάγιά μου θέση. Η πάγιά μου θέση είναι ότι μέσα στα γενικά πλαίσια του προϋπολογισμού και μέσα στα πλαίσια της τήρησης των δημοσιονομικών στόχων θα πρέπει να υπάρξει αύξηση του προϋπολογισμού για την υγεία. Αυτό προφανώς είναι μια γενικότερη συζήτηση.
Και θα σας πω επίσης ότι προφανώς η αύξηση αυτή του προϋπολογισμού, διότι ακούω παραδείγματος χάρη, ξέρετε στην τάδε χώρα είναι 9% εμείς είμαστε στο 6%, μιλώ συνολικά για τη σχέση ΑΕΠ και προϋπολογισμού. Εμείς είμαστε 6% είναι χαμηλότερο επομένως θα πρέπει να το αυξήσουμε. Ναι, αυτά όλα βέβαια είναι και σχετικά με τις ανάγκες που έχουμε γενικότερα να καλύψουμε στις πολιτικές ισορροπίες που έχουμε να κρατήσουμε.
Όμως, εδώ να είμαστε όλοι μαζί, η θέση του Υπουργού Υγείας, η θέση του Υπουργείου Υγείας είναι ότι πράγματι θα πρέπει να αυξήσουμε την δαπάνη για την υγεία.
Τώρα, βεβαίως, αυτό δεν λύνει αυτονόητα τα θέματα της φαρμακοβιομηχανίας διότι το γεγονός ότι ακόμα και να αποφασιστεί μία αύξηση των δαπανών για την υγεία, κανείς πρέπει να ρωτήσει: εγώ αυτή την αύξηση θέλω να την βάλω πού;
Θέλω να την βάλω στις κλινικές που και αυτές θέλουν ένα μεγαλύτερο τμήμα του προϋπολογισμού γιατί θεωρούν ότι είναι αδικημένοι;
Πρέπει να τη βάλω στη φαρμακοβιομηχανία που και αυτή φωνάζει;
Πρέπει να την βάλω στα δημόσια νοσοκομεία που και αυτά αισθάνονται ότι πιέζονται μέσα στο γενικό σύστημα;
Άρα χρειάζεται και εκεί κανείς να κάνει εσωτερικές επιλογές. Αλλά ας ξεκινήσουμε το βασικό.
Εμείς μέχρι και την ψήφιση του προϋπολογισμού η θέση του Υπουργείου Υγείας θα είναι ότι θα πρέπει να αυξηθεί ο προϋπολογισμός για την υγεία και τα υπόλοιπα είναι ζητήματα που θα αντιμετωπιστούν αφού αντιμετωπιστεί αυτό το πρώτο βασικό θέμα.
Η αναγκαιότητα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Πλαφόν συνταγογράφησης και εφαρμογή των θεραπευτικών πρωτοκόλλων:
Έρχομαι, όμως, στο δεύτερο. Είμαστε υπέρ των μεταρρυθμίσεων, κύριε Πρόεδρε, είμαστε όλοι υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Είναι πολύ καλό αυτό. Όλοι είμαστε υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Ποιων μεταρρυθμίσεων ακριβώς; Για να δούμε αν είμαστε όλοι ξανά στο ίδιο τραπέζι όλοι συνεννοημένοι.
Είμαστε υπέρ, λοιπόν, των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Τι είναι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις; Σημαίνει στην πραγματικότητα, ας πούμε στην πολιτική φαρμάκου, τρεις βασικές στοχεύσεις: σημαίνει να μειώσουμε το κόστος, σημαίνει να μειώσουμε τον όγκο της συνταγογράφησης, σημαίνει να προχωρήσουμε σε αυξημένη χρήση των γενοσήμων. Αυτοί είναι οι τρεις στρατηγικοί στόχοι διαρθρωτικών πολιτικών και μεταρρυθμίσεων. Μάλιστα.
Και μπορεί να ακουστεί ένα παράπονο από την αίθουσα, κυρίες και κύριοι, ότι ξέρετε; Τι έχετε βρει; Έχετε βρει τα rebates, έχετε βρει το claw back, δεν κάνετε και τίποτα το διαρθρωτικό σε τελευταία ανάλυση. Άρα, έχετε βρει τον εύκολο τρόπο, μετακυλύετε το κόστος στην φαρμακοβιομηχανία και για εμάς δεν κάνετε τίποτα.
Δεν είναι ακριβές. Δεν είναι ακριβές, γιατί; Γιατί έγινε μία πρώτη παρέμβαση, σας θυμίζω, έγινε μία πρώτη παρέμβαση προκειμένου να μπει ένα πλαφόν στα φάρμακα.
Και θυμάστε, ασφαλώς, επειδή το παρακολουθείτε ότι υπήρξε μία πρώτη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας το οποίο έριξε αυτό το πλαφόν.
Επομένως μία διαρθρωτική παρέμβαση, θα έλεγα σκληρή και αποτελεσματική της Κυβέρνησης στην κατεύθυνση αυτή, το ανώτατο ακυρωτικό μας δικαστήριο έκρινε ότι δεν μπορεί να περάσει γιατί θίγει και θίγει υπερβολικά το δικαίωμα του ασθενούς στην ενδεικνυόμενη συνταγογράφηση.
Αυτή ήταν, χοντρικά το λέω, η σκέψη που έκανε το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Υπήρξε μία δεύτερη παρέμβαση, μετά από αυτό. Είναι μία παρέμβαση η οποία έγινε ήδη αρχές ή μέσα Ιουλίου. Με μία δεύτερη υπουργική απόφαση, η οποία έθετε ξανά ένα πλαφόν χωρίς τα ζητήματα αυτά.
Η απόφαση αυτή πέρασε από το Συμβούλιο της Επικρατείας, ουσιαστικά, όμως, μετά από ένα διάστημα αναστολής. Άρα Ιούλιο και Αύγουστο ήταν σε αναστολή, από μέσα Αυγούστου αυτή η απόφαση ξεκινάει να λειτουργεί σε αυτή την ωραία αντιδικία που είχαμε με τους ιατρικούς συλλόγους, μιας και είναι ο κύριος Πατούλης εδώ, για το ζήτημα και αυτού του πλαφόν.
Οφείλω, λοιπόν, εδώ να τονίσω ότι ακόμα και στο ζήτημα αυτό του πλαφόν, το οποίο τι είναι στην πραγματικότητα; Είναι ένα πεδίο, διαμορφώνει ένα ελεγκτικό πεδίο για να μπορεί κανείς να δει αν κάνει την ενδεικνυόμενη συνταγογράφηση ο γιατρός, αν ακολουθεί τις βασικές κατευθυντήριες οδηγίες, αν έχει επομένως αιτία για τη συνταγογράφησή του αυτή. Και εκεί όμως υπήρξαν αντιρρήσεις. Υπήρξαν αντιρρήσεις οι οποίες δεν ήθελαν ούτε αυτό τον περιορισμό.
Εκεί, λοιπόν, το Συμβούλιο της Επικρατείας ως προς το κομμάτι του πλαφόν το έκανε δεκτό αυτό. Ως προς το κομμάτι, όμως, μίας σχέσης, αν θέλετε, υποχρεωτικής ενίσχυσης της συνταγογράφησης γενοσήμων εκεί ανέστειλε καταρχήν την εφαρμογή της υπουργικής απόφασης.
Το λέω αυτό γιατί λέμε ότι δεν κάνουμε διαρθρωτικά αλλά κακά τα ψέματα βλέπετε ότι διάφορες παρεμβάσεις της πολιτείας που γίνονται στην διαρθρωτική αυτή κατεύθυνση έχουν τις δικές τους δυσκολίες.
Λέμε εν συνεχεία: ξέρετε, δεν μπαίνουν τα πρωτόκολλα. Η απάντηση είναι μπαίνουν τα πρωτόκολλα και έχουν μπει αρκετά πρωτόκολλα και μπαίνουν συνεχώς πρωτόκολλα. Όπως και μπαίνουν φίλτρα και μπαίνουν συνεχώς φίλτρα.
Πράγματι, όμως, έχουμε ένα θέμα, εγώ οφείλω να το πω, σε σχέση με την ταχύτητα εφαρμογής των πρωτοκόλλων. Ποια είναι αυτή; Δύο ζητήματα υπάρχουν, μιλάω τώρα για τις διαρθρωτικές παρεμβάσεις, δύο ζητήματα υπάρχουν. Το ένα είναι ότι έχουμε κάνει μία επιλογή που φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσουμε όλοι γιατί είναι προς το συμφέρον του ασθενούς, να μην επηρεάζουν τα θεραπευτικά πρωτόκολλα τους ρυθμισμένους ασθενείς.
Επομένως, πρέπει να δώσουμε ένα βάθος χρόνου για να αλλάξει ο συνταγογραφικός όγκος, αφού δεν επηρεάζουμε άμεσα τους ρυθμισμένους ασθενείς και νομίζω ότι καλά κάνουμε σε αυτό. Είναι μία επιλογή σωστή.
Το δεύτερο, είναι ότι θα θέλαμε να μπαίνουνε τα θεραπευτικά πρωτόκολλα με μεγαλύτερη ταχύτητα, αλλά εδώ υπάρχει ένα τεχνικό ζήτημα. Νομίζω ότι μέχρι τα μέσα ή τέλη Οκτωβρίου θα το έχουμε λύσει.
Αυτό είναι ποιο; Τα θεραπευτικά πρωτόκολλα απαιτούν να μένει ο γιατρός περισσότερο χρόνο στο σύστημα. Όσο περισσότερο χρόνο μένουν οι γιατροί στο σύστημα, τόσο βαραίνει η λειτουργία του συστήματος.
Άρα, τόσο θέλουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις λογισμικού και για αυτό θα προχωρήσει η ΗΔΙΚΑ σε μεγάλη αναβάθμιση, η οποία ξανάλεω ότι θα γίνει μέσα προς τα τέλη Οκτωβρίου, για να μπορέσει να σηκώσει αυτό το βάρος της παραμονής των γιατρών καθώς μπαίνουν περισσότερα πρωτόκολλα μέσα.
Άρα λοιπόν, δεν είναι ότι δεν γίνονται. Γίνονται παρεμβάσεις και αυτές οι παρεμβάσεις θα τις δούμε το πώς θα λειτουργήσουν. Επειδή κάτι ακούω ότι ξέρετε, δεν έχουν αποτέλεσμα.
Ακόμα πρέπει να δώσουμε λίγο χρόνο σε αυτά τα πράγματα, γιατί ξανάλεω, μετρήστε ότι η καινούρια απόφαση για το πλαφόν ισχύει ουσιαστικά μετά τη συζήτηση, αυτή τη κάναμε μέσα Αυγούστου αν θυμάμαι καλά κύριε Πρόεδρε. Έτσι δεν είναι;
Μέσα Αυγούστου έγινε η συζήτηση στο Συμβούλιο της Επικρατείας και τα θεραπευτικά πρωτόκολλα μπαίνουνε συνεχώς. Υπάρχει και μία νομοθετική λεπτομέρεια την οποία, εντάξει, δεν έχει νόημα να την αναπτύξω τώρα, θα τη καλύψουμε σε σχέση με τα πρωτόκολλα με το επόμενο νομοσχέδιο το οποίο θα συζητήσουμε το επόμενο χρονικό διάστημα.
Γίνονται λοιπόν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά προφανώς ανοίγει μία πολύ μεγάλη συζήτηση για αυτό.
Για το clawback και το rebate:
Τώρα, υπάρχει ένα παράπονο από τη πλευρά της βιομηχανίας, ότι ξέρετε, αυτά τα ποσά τα οποία ουσιαστικά αποδίδονται με το μηχανισμό αυτόματης επιστροφής. Είναι αυτό που λέμε Claw back, αλλά και με τις εκπτώσεις, είναι τελικώς μεγάλα ποσά. Είναι δυσβάσταχτα ποσά για τη βιομηχανία.
Η απάντηση εδώ είναι η εξής. Εγώ το σέβομαι το επιχείρημα αυτό, αλλά από την άλλη μεριά οφείλουμε να αντιληφθούμε και το περιοριστικό δημοσιονομικό περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε.
Εμείς έχουμε να τηρήσουμε έναν προϋπολογισμό. Σε τελευταία ανάλυση αυτός ο προϋπολογισμός θα καθορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες τις οποίες μπορούμε να κινηθούμε και περισσότερο ακούω το επιχείρημα της προβλεψιμότητας.
Αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο συνδέεται κυρίως με το μηχανισμό αυτόματης επιστροφής και το Claw back. Η απάντηση λοιπόν είναι, εφόσον πάλι θα συμφωνήσουμε όλοι ότι θα πρέπει να ενισχύσουμε τηn προβλεψιμότητα.
Αυτό σημαίνει τι; Ότι θα πρέπει κανείς να έχει μπροστά του τους όρους του παιχνιδιού, άρα, μάλλον, όταν έχουμε να κάνουμε μία προσαρμογή, μαζί με τα διαρθρωτικά μέτρα, θα πρέπει να ενισχύουμε τις πολιτικές τις εκπτωτικές, γιατί αυτές οι πολιτικές είναι γνωστές, σε σχέση με τον μηχανισμό αυτόματης επιστροφής, όπου στη πραγματικότητα περιμένουμε να δούμε τι έχει γίνει, προκειμένου να αποφασίσουμε ποια είναι η διαδικασία της αυτόματης επιστροφής.
Ομαλοποιήθηκε η αμοιβή των παρόχων, τόσο οι τρέχουσες οφειλές όσο και οι ληξιπρόθεσμες:
Υπάρχουν όμως πράγματα τα οποία ας το πω, γίνονται και αφορούν ευρύτερα το περιβάλλον στο κομμάτι της υγείας και τα οποία θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει θετικά μέσα σε αυτό το χαρακτήρα της δημοσιονομικής προσαρμογής;
Κοιτάξτε κάτι, πάρτε για παράδειγμα τις πληρωμές και θα ήθελα να σκεφτείτε όλοι σας πως πληρωνόσασταν 3 χρόνια πριν. Ποιοι ήταν οι χρόνοι αποπληρωμής. Ποιοι ήταν οι χρόνοι εξόφλησης. Ποιοι είναι οι χρόνοι τώρα.
Με ένα ποσό το οποίο θα δοθεί το αμέσως το επόμενο χρονικό διάστημα, θα κλείσουμε το ’13. Μιλάω για τους προμηθευτές των νοσοκομείων. Θα κλείσουμε το ’13.
Δηλαδή, θα έχουμε μία αναμονή 10 μηνών, τη στιγμή που υπήρχαν 3 – 4 χρόνια οφειλόμενα. Αυτή τη βελτίωση να την αναγνωρίσουμε.
Ληξιπρόθεσμα. Από τα ληξιπρόθεσμα ουσιαστικά μέχρι σήμερα έχει εξοφληθεί ένα σημαντικό τους κομμάτι από τα 1,9 δις τα οποία είχε υπάρξει μία πρώτη εκτίμηση, φαίνεται ότι τελικά δεν ήταν τόσο μεγάλο το ποσό.
Μιλώ για τα ληξιπρόθεσμα μέχρι τον 9ο του 2011 και στη πραγματικότητα αυτή τη στιγμή μιλάμε για αποπληρωμές οι οποίες αγγίζουνε το ποσό των 1,3 δις και υπάρχει πρόσθετη χρηματοδότηση άλλων 350 εκατομμυρίων αυτή τη στιγμή για τα ποσά αυτά, με τα οποία θα αρχίσει να εξοφλείται τώρα και το τελευταίο τρίμηνο του ’11 και θα αρχίσουμε να προχωρούμε, όπως θα εκκαθαρίζονται οι απαιτήσεις και στο ’12.
Επομένως, από πλευράς ληξιπροθέσμων, παρότι εξακολουθούν να υπάρχουν οφειλόμενα και εκκρεμότητες, παρότι ορισμένα ταμεία και αυτό είναι ένα ζήτημα που έχει εστιαστεί αυτή τη στιγμή κυρίως στο ΙΚΑ, το ΙΚΑ έχει τη μεγαλύτερη καθυστέρηση αυτή τη στιγμή, έχει καθυστερήσει να εκκαθαρίσει 115.000.000 και είναι ένα πρόβλημα το πώς προχωράει το ΙΚΑ και πρέπει να σκεφτούμε για αυτό το πώς θα το αντιμετωπίσουμε.
Όμως στην πραγματικότητα όχι μόνο προχωρά η εκκαθάριση των ληξιπροθέσμων έναντι του ’11 με το 1,9 δις αλλά έχει προχωρήσει και προχωράει ήδη με αυτή την τελευταία συνάντηση που είχα προχθές με τον αναπληρωτή Υπουργό Οικονομικών τον κ. Σταϊκούρα η εξόφληση των ληξιπροθέσμων, προχωράμε και στο τελευταίο τρίμηνο του ’11 αλλά πιάνουμε σιγά-σιγά και το ’12 καθώς θα εκκαθαρίζονται οι απαιτήσεις.
Επόμενο ζήτημα το οποίο είναι διαρθρωτικό, δεν αφορά τη φαρμακοβιομηχανία, αφορά τους παρόχους. Οι πάροχοι διαμαρτύρονται για το claw back, αυτοί και αν διαμαρτύρονται. Και εκεί και αν έχουμε μεγάλο, θηριώδες σε ορισμένες περιπτώσεις claw back.
Είναι σωστός ο έλεγχος που γίνεται; Το auditing το οποίο έχει ξεκινήσει από μεγάλες ελεγκτικές εταιρίες είναι σωστός; Και τελειώνει, ολοκληρώνεται. Έχω ακούσει κάτι επιφυλάξεις, εγώ έχω μια έγγραφη δέσμευση ότι ολοκληρώνεται στις 30/9, την έχω εδώ.
Έγγραφη δέσμευση, λοιπόν, για τις 30/9 ότι θα τελειώσει ο έλεγχος των κλινικών και ότι θα τελειώσει στις 30/10 ο έλεγχος των διαγνωστικών. Και ότι προχωράμε αμέσως μετά σε έλεγχο σε πραγματικό χρόνο.
Διαδικασία ελέγχου για χρέωση ανύπαρκτων υπηρεσιών:
Ήταν κακό αυτό; Έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει; Έπρεπε προφανώς. Όταν θα ανακαλύψουμε, λέω αν ανακαλύψουμε γιατί έτσι υπάρχει ένα πεδίο ελέγχου τέτοιο, κάτι διαβάσατε αυτές τις ημέρες. Εγώ δεν βιάζομαι, εγώ περιμένω να έρθουν τα χαρτιά στο γραφείο, θα έρθουν. Θα τελειώσει η διαδικασία. Δεν σπεύδω, με ρωτάνε δημοσιογράφοι, με ρωτάνε πάροχοι ποιο είναι το αποτέλεσμα, με ρωτάνε στο Κοινοβούλιο. Δεν σπεύδω γιατί αυτό θα τελειώσει και θα έχει απεικονιστεί και θα έχει ονόματα και διευθύνσεις. Και θα έχει ποσά όπου θα διαπιστώνουμε εκεί οι ασφαλισμένοι και οι φορολογούμενοι και το ελληνικό δημόσιο ότι ενδεχομένως υπάρχουν ποσά που καταβλήθηκαν αχρεωστήτως και όχι εκ μιας λογιστικής διαφοράς γιατί κάποιος χρέωσε κάτι για το οποίο υπάρχει μια αμφισβήτηση αν έπρεπε να χρεωθεί ή όχι. Στο τέλος-τέλος αυτό μέσα σε μια συνεργασία μπορεί να υπάρξει.
Αλλά όταν κάποιος χρεώνει ανύπαρκτες υπηρεσίες, κρεβάτια που δεν έχει όχι μια και δυο φορές αλλά δέκα, δέκα φορές παραπάνω να αποζημιώνουμε εμείς τα κρεβάτια αυτά, εκείνη την ώρα τι θα γίνει; Εκείνη την ώρα αυτοί οι οποίοι σήμερα φωνάζουν και ωρύονται ας προσέξουν μην εμπίπτουν σε μια τέτοια κατηγορία. Για αυτό λέω, προσεκτικά όλοι. Μη βρεθούμε σε κανένα τέτοιο περιβάλλον. Μήπως αυτοί οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το άδικο claw back ξαφνικά βρεθούν να πρέπει να εξηγήσουν στις δικαστικές αρχές γιατί βεβαίωναν ότι έχουν παροχές υπηρεσίας που ποτέ δεν είχαν.
Ενημερώνω για τους ενδιαφερόμενους, μιλώ ακαδημαϊκά δεν υπάρχουν στην αίθουσα αυτή, για να ακούσουν όποιοι ότι αυτό διώκεται με το νόμο 1608/50, είναι απάτη. Άνω των 150.000 ευρώ αποτελεί κακούργημα το οποίο τιμωρείται με την ποινή της ισοβίου καθείρξεως. Για να ξέρουμε τι έχει συμβεί εδώ.
Τα λέω αυτά όχι γιατί σε καμία περίπτωση θέλω να παραγνωρίσω την αξία της εργασίας που κάνουν οι γιατροί, η συντριπτική πλειοψηφία των γιατρών. Την αξία της παροχής υπηρεσιών που κάνουν οι ιδιώτες πάροχοι υγείας εκ των οποίων πολλοί, η συντριπτική τους πλειοψηφίας, κάνουν ένα εξαιρετικό έργο και μάλιστα μέσα από αντίξοες συνθήκες.
Και με συγχωρείτε, να πω και το άλλο, και πληρώνουν και τα σπασμένα των άλλων μέσα από το μηχανισμό της αυτόματης επιστροφής διότι αυτό είναι που συμβαίνει πολλές φορές. Γιατί ο μηχανισμός της αυτόματης επιστροφής είναι ένα εξισωτικό μέτρο.
Για το πλαφόν στις διαγνωστικές εξετάσεις:
Επομένως αυτό είναι ζήτημα. Αλλά λέω ότι βρισκόμαστε σε αυτό το περιβάλλον, βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον που εξυγιαίνουμε τις συνθήκες. Και να πω και κάτι άλλο. Πήραμε διαρθρωτικά, πάω λίγο στα διαγνωστικά. Μέχρι τώρα άκουγα πάλι τις φωνές για το claw back κλπ. Ναι. Κάναμε διαρθρωτική παρέμβαση στα διαγνωστικά; Δεν κάναμε; 18/8/ υπουργική απόφαση. Και για αυτό ακούω τώρα διαφωνίες.
Προσέξτε, μία παρέμβαση η οποία σε τίποτα δεν περιορίζει την ενδεικνυόμενη συνταγογράφηση για τις διαγνωστικές εξετάσεις, εάν ο γιατρός έχει συνταγογραφική πεποίθηση, καλά θα κάνει να γράψει την ενδεικνυόμενη συνταγογράφηση, δεν τον περιορίζει σε τίποτα, δεν περιορίζει καν την αποζημίωση, γιατί εντοπίστηκε μία αντίφαση ανάμεσα στην πρόταση που έχουμε για τον ΕΚΠΥ και στις κατευθυντήριες οδηγίες, οι κατευθυντήριες οδηγίες είναι κατευθυντήριες συνταγογραφικές οδηγίες, ο ΕΚΠΥ λέει τι αποζημιώνει ο ΕΟΠΥΥ. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα, δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζονται, συχνά ταυτίζονται αλλά δεν είναι υποχρεωτικά ταυτόσημα.
Προσέξτε, και εκεί δεχθήκαμε σφοδρότατη κριτική, γιατί; Γιατί διαμορφώνουμε ένα ελεγκτικό πεδίο. Ναι, αλλά να αποφασίσουμε, κύριε Πρόεδρε, τις θέλουμε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ή δεν τις θέλουμε;
Διότι όλοι τις θέλουμε, όταν όμως εφαρμόζονται ψάχνει η Κυβέρνηση να βρει κανένα σύμμαχο να πει καμία καλή κουβέντα.
Άρα, λοιπόν, εδώ πρέπει να αποφασίσουμε σε ποια κατεύθυνση πρέπει να πάμε.
Και εμάς η θέση μας είναι ξεκάθαρη, και γυρνώ και αν θέλετε ολοκληρώνω. Κέντρο είναι ο ασθενής. Ο ασθενής πρέπει να έχει πρόσβαση στην ενδεικνυόμενη νοσηλευτική και φαρμακευτική αγωγή. Αυτή θα την αποφασίσουν οι γιατροί του.
Για την εισαγωγή των καινοτόμων φαρμάκων στην Ελλάδα:
Από εκεί και πέρα, όμως, ενώ εμείς είμαστε υποχρεωμένοι, και προχωρούμε σε αυτό και θα σας πω κάτι, με συγχωρείτε, γιατί και αυτό να το πω στην φαρμακοβιομηχανία: πόσα καινοτόμα φάρμακα μπήκαν φέτος, φέτος, στην φτωχή, ταλαιπωρημένη και δυσκολεμένη Ελλάδα; Πόσα καινοτόμα φάρμακα μπήκαν;
400. 400 καινούρια φάρμακα και θα το δούμε ποιο είναι το κόστος τους.
Γιατί το κάναμε αυτό; Γιατί το έκανε η προηγούμενη πολιτική ηγεσία αυτό; Το έκανε ακριβώς γιατί πιστεύει στο δικαίωμα του ασθενούς να έχει πρόσβαση σε αυτά τα καινοτόμα φάρμακα, να έχει πρόσβαση σε αυτή την φαρμακευτική αγωγή, να έχει την καλύτερη δυνατή περίθαλψη σε αυτή τη δύσκολη, ξανά λέω, στιγμή για την Ελλάδα. Αυτό έκανε.
Δεν ξέραμε ότι έχει κόστος; Βεβαίως και το ξέραμε. Και έγινε. Και για πόσο καιρό δεν είχε γίνει αυτό; Πόσα χρόνια περίμεναν αυτά τα φάρμακα για να πάρουν αυτές τις εγκρίσεις; 4. Για 4 χρόνια δεν είχαν μπει και μπήκαν τώρα σε αυτή τη χρονική στιγμή με τη συναίσθηση, ξαναλέω, της ευθύνης του ασθενούς.
Για τις συναντήσεις με ιατρούς, φαρμακοποιούς και φαρμακοβιομηχάνους και την ανάγκη για γόνιμη συζήτηση:
Θέλω, λοιπόν, να πω ότι γίνονται πράγματα και δεν κάνει να τα μηδενίζουμε. Άκουσα, επίσης ότι δεν υπάρχει επικοινωνία με το Υπουργείο. Έχω, δεν ξέρω πόσες φορές, δηλαδή έχω καταλήξει πιο πολύ να βλέπω τους εκπροσώπους των γιατρών και των φαρμακοποιών και της φαρμακοβιομηχανίας παρά τη γυναίκα μου. Είμαστε σε αυτή την κατάσταση. Δεν λέω όχι, δεν λέω όχι, αλλά λέω ότι πρέπει να το κάνουμε λίγο πιο παραγωγικό.
Και επίσης πρέπει να κάνουμε αυτές τις συναντήσεις, να μην επαναλαμβανόμαστε διότι αν ερχόμαστε και λέμε ότι δεν μας αρέσει το claw back, εντάξει η συζήτηση γίνεται λίγο κυκλική: δεν μας αρέσει το claw back, εμείς θα το κάνουμε το claw back, εσάς δεν σας αρέσει το claw back άρα δεν το προχωράμε το πράγμα. Πρέπει λοιπόν να πούμε και κάτι περισσότερο.
Άρα, λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν υπάρχει διάλογος, δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν υπάρχουν ανοιχτές πόρτες, απλώς θερμή παράκληση η πολιτική των ανοιχτών θυρών να είναι παραγωγική, να μην κάνουμε κυκλικές και αέναες συζητήσεις.
Αλλά να είστε βέβαιοι ότι σε διάφορα επίπεδα είμαι απολύτως ενημερωμένος για τα ζητήματα που τίθενται σε πολύ μεγάλη λεπτομέρεια δε, μπορώ να σας διαβεβαιώσω, σε πολύ μεγάλη λεπτομέρεια. Γιατί πια για να υπάρξει οποιαδήποτε απόφαση να ξέρετε ότι εγώ ζητώ αναλυτικά κοστολογικά στοιχεία για το παραμικρό, όσοι με ξέρετε το έχετε διαπιστώσει.
Ζητώ επίσης, αρκετά επίμονα από εδώ και πέρα, αξιολογήσεις των τεχνολογικών δυνατοτήτων. Και αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να προχωρήσουμε επίσης.
Για την Επιτροπή Διαπραγμάτευσης:
Να πω και κάτι ακόμα. Πράγματα τα οποία για άλλες χώρες είναι δεδομένα και μάλιστα πάρα πολύ αναπτυγμένα, health technology assessment. Κεντρικό ζήτημα παντού.
Τεράστιοι οργανισμοί, οι οποίοι ασχολούνται με αυτό, για να διαπιστώσουν, όπως ο κύριος Καθηγητής προσφυώς ανέφερε πριν από λίγο, τα πραγματικότητα οφέλη.
Διότι το να λέμε ότι κάτι είναι καινοτόμο, βεβαίως είναι καινοτόμο. Το καινοτόμο συνήθως έχει πάρα πολύ υψηλό κόστος. Πρέπει να υποστηρίξουμε το κόστος του καινοτόμου; Σας απαντώ.
Κατ΄ αρχήν ναι, γιατί θέλουμε η βιομηχανία να προχωρά σε καινοτομία. Βεβαίως και θέλουμε. Βεβαίως και είναι σημαντικό για τον ασθενή να υπάρχει αυτή η κατεύθυνση η τεχνολογική.
Σωστά. Πρέπει όμως να αξιολογούμε τη καινοτομία; Πρέπει να αξιολογούμε τη προστιθέμενή της αξία; Πρέπει να αξιολογούμε το κόστος της;
Παντού αλλού υπάρχουν ανεπτυγμένα τμήματα τέτοιου είδους αξιολογήσεως. Εδώ είμαστε ακόμα, δεν σας λέω δεν έχουμε, αλλά είμαστε πίσω. Θέλει δουλειά. Άλλα θεσμικά εργαλεία.
Πότε φτιάχτηκε Επιτροπή Διαπραγμάτευσης στον τόπο μας; Γιατί φωνάζουμε για τα rebate κύριε Πρόεδρε, αλλά αλλού όπως καταλαβαίνετε πηγαίνουν οι φαρμακοβιομηχανίες και συναντάνε κάτι θηριώδες Επιτροπές Διαπραγμάτευσης απέναντί τους, οι οποίοι ξέρουν όχι απλώς να κοστολογήσουνε, ξέρουνε και τη παραμικρή λεπτομέρεια και βεβαίως εκεί στη διαπραγμάτευση αυτή επιτυγχάνονται επίσης κάτι θεαματικότατες εκπτώσεις, όχι με τον θεσμοποιημένο τρόπο το νομοθετικό που τον κάνουμε εμείς, αλλά μέσα από αυτή τη συζήτηση.
Πότε όμως φτιάχτηκε στον τόπο μας η Επιτροπή Διαπραγμάτευσης; Ξέρει κανείς; Στον ΕΟΠΥΥ; Μάρτιος του ’14. Έχει ζωή 6 μηνών. Αυτό το οποίο συγκροτήθηκε και το οποίο τώρα βεβαίως πρέπει να ενισχυθεί για να λειτουργήσει.
Για τις μεταρρυθμίσεις και τα αποτελέσματά τους:
Πρέπει λοιπόν να πάμε ένα βήμα παραπέρα σε αυτό; Είναι διαρθρωτικό; Είναι. Θα προχωρήσουμε; Θα προχωρήσουμε. Θέλω να πω ότι μέσα από αυτή τη δημοσιονομική προσαρμογή, έχει φτιαχτεί ένα καινούριο περιβάλλον.
Ένα καινούριο περιβάλλον θεσμικό. Πράγματα τα οποία μέχρι χθες μας ήταν παντελώς άγνωστα, όπως είναι το πλαφόν, όπως είναι τα θεραπευτικά πρωτόκολλα, όπως είναι οι κατευθυντήριες οδηγίες, όπως είναι αν θέλετε πολιτικές εξορθολογισμού της δαπάνης, όπως είναι η αξιολόγηση των τεχνολογιών.
Όλα αυτά έρχονται σε πολύ γρήγορο χρόνο να εμπεδωθούν και να διαμορφώσουν ένα καινούριο περιβάλλον στην υγεία. Και σας προβλέπω το εξής, το οποίο είναι σημαντικό για τις δουλειές σας.
Θα σταθεροποιηθεί το περιβάλλον. Κάθε μέρα που περνάει όλο αυτό αποδίδει και περισσότερο. Οι όροι θα είναι όλο και περισσότερο τακτοποιημένοι και καθορισμένοι. Πότε εισάγαμε τα DRGs; Πότε; Είναι περίπου 10 χώρες που τα χρησιμοποιούν εδώ και 10 χρόνια.
Πότε εισήχθησαν νομοθετικά τα DRGs; Τις προηγούμενες δύο εβδομάδες και βεβαίως δεν έχουν λειτουργήσει, γιατί τώρα πρέπει να φτιαχτεί η εταιρεία, πρέπει να αγοραστεί η τεχνολογία, πρέπει να αρχίσουν να εφαρμόζονται. Πρέπει να φτιαχτεί.
Χρονική διάρκεια της προσαρμογής αυτής λέμε 2 χρόνια. Δεν θέλω λοιπόν να αδικούμε τους εαυτούς μας. Αδικούμε τους εαυτούς μας ως Έλληνες όταν στη πραγματικότητα καλούμαστε σήμερα να κάνουμε, μέσα σε 2 χρόνια αυτά που άλλοι χρειάστηκαν 20 χρόνια να τα κάνουνε. Εμείς τα κάνουμε σε 2 και λάθη γίνονται και επιθετική είναι αυτή η προσαρμογή και μεγάλες δυσκολίες δημιουργεί στο επιχειρηματικό περιβάλλον και προφανώς αυτή είναι μία συνθήκη η οποία δυσκολεύει και τις επιχειρήσεις αλλά κακά τα ψέματα, είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε και είναι ο δρόμος που ακολουθούμε.
Η εκτίμησή μου για το μέλλον είναι, τακτοποιούμε το κομμάτι των ληξιπροθέσμων και νομίζω ότι αυτός σε επίπεδο ρευστότητας θα δώσει μία ανακούφιση.
Θα ισορροπήσουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό μέσα στο ’15, η εκτίμησή μου είναι, τη συνταγογράφησης και θα δούμε μέσα στο ’15 να μειώνεται ο όγκος της συνταγογραφήσεως, ο αριθμός, ο καθαρός αριθμός των συνταγογραφήσεων, αλλά νομίζω και η σχέση των γενοσήμων είναι κάτι το οποίο θα το δούμε μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα.
Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στο νομοθετικό ακτιβισμό. Κάθε μέρα να βγάζουμε και μία υπουργική απόφαση. Εγώ θεωρώ ότι πρέπει να βάλεις ένα πλαίσιο. Έχει μπει το πλαίσιο. Θα το αφήσουμε να λειτουργήσει. Θα δούμε, αφού αξιολογήσουμε τη λειτουργία του νομοθετικού πλαισίου, αν χρειαζόμαστε πρόσθετες παρεμβάσεις.
Κλινικές μελέτες. Έχουμε πει ότι θέλουμε να προχωρήσουμε σε αυτό και θα σας πω και τη θέση που πήρα στο Συμβούλιο των Υπουργών σε ότι αφορά το θέμα της χρήσης των ευελιξιών που υπάρχουν ήδη περιγεγραμμένες στο ευρωπαϊκό νομοθετικό περιβάλλον για την αδειοδότηση των φαρμάκων, των καινοτόμων φαρμάκων.
Η θέση που πήρε η Ελλάδα ήταν υπέρ της χρήσεως αυτών των ευελιξιών, αυτών των δυνατοτήτων, ας το πω των ειδικών αδειοδοτικών διαδικασιών όταν υπάρχει αυτή η ανάγκη προκειμένου να επιταχυνθεί η αδειοδότηση και να διευκολυνθεί η καινοτομία αλλά βεβαίως βάζουμε μια προϋπόθεση. Ότι αυτό θα γίνεται με σεβασμό στην ασφάλεια του πληθυσμού και επομένως δεν θα διακινδυνεύει τη δημόσια υγεία.
Με αυτή, λοιπόν, την προϋπόθεση πήραμε αυτή τη θέση που κατά τη γνώμη μου είναι μια θέση που ευνοεί την ανάπτυξη της βιομηχανίας και την ανάπτυξη της καινοτομίας.
Τώρα, νομίζω έχω περιγράψει τους βασικούς άξονες της πολιτικής. Εγώ εκείνο που θέλω να σας πω είναι ότι θεωρώ ότι μέσα στις δυσκολίες που έχουμε θα πρέπει να συνεχίσουμε την προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας. Θέλω να σας πω ότι η γνώμη μου είναι ότι το ’15 θα είναι ένα πολύ πιο ισορροπημένο έτος για τη φαρμακοβιομηχανία και για τα ιατροτεχνολογικά προϊόντα.
Πιστεύω ότι θα είναι ένας καλύτερος χρόνος για τους ιδιώτες παρόχους. Και σας λέω επίσης ότι θα είναι ένας χρόνος στον οποίο θα παρέμβουμε αποφασιστικά στην αξιολόγηση του δημοσίου συστήματος υγείας. Θα είναι ένας χρόνος στον οποίο θα αρχίσουμε να βλέπουμε και τις αποδόσεις πια του δημοσίου συστήματος υγείας.
Νομίζω ότι έτσι όπως γίνεται αποδεκτό, καμιά φορά το ακούω από πολλούς να επισημαίνουν τα τρωτά του ελληνικού συστήματος υγείας, αλλά θα σας πω ότι σε διεθνές επίπεδο η ταχύτητα, ο χρόνος προσαρμογής, ο όγκος των μεταρρυθμίσεων στο σύστημα υγείας είναι κάτι το οποίο πια αναγνωρίζει ο κόσμος. Ολόκληρη η διεθνής κοινότητα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναγνωρίζουν την τεράστια προσπάθεια που γίνεται στην υγεία.
Και εγώ είμαι βέβαιος ότι παρά τις δυσκολίες και παρά τα επιμέρους ζητήματα ξέρω, το ξέρω και το πιστεύω ειλικρινά, ότι σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια που κάνει η Κυβέρνηση κατανοείτε και η φαρμακοβιομηχανία και οι ιδιώτες πάροχοι και οι γιατροί ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε αυτό το δρόμο, ότι αυτός ο δρόμος θα φέρει αποτελέσματα και ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα έχουμε ένα καλύτερο, αποδοτικότερο, αποτελεσματικότερο, φιλικότερο για τον ασθενή σύστημα υγείας. Ευχαριστώ πολύ».
