Οι μεγάλοι ιατρικοί σύλλογοι της χώρας μας εμφανίζουν μια έντονη δραστηριότητα και κινητοποίηση στα πλαίσια των επερχόμενων μεταρρυθμίσεων και αιφνίδιων μεταβολών στα δεδομένα της άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος που πρακτικά θα οδηγήσουν σε μείωση της αγοραστικής δύναμης των περισσότερων ιατρικών υπηρεσιών και σε ακόμη μεγαλύτερη προλεταριοποίηση και ευτελισμό του ιατρικού επαγγέλματος στον τόπο μας. Η πολύ καθυστερημένη αυτή έντονη αφύπνιση των Ιατρικών Συλλόγων κατά τη γνώμη μου οφείλεται σε κοσμοθεωρίες μικροσυμφερόντων που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η σημερινή κατάσταση ήταν αναμενόμενη και όλοι οι σκεπτόμενοι και σώφρονες ιατροί την έχουν προβλέψει εδώ και πολλά χρόνια.Οι Ιατρικοί Σύλλογοι της χώρας στην συντριπτική τους πλειοψηφία ουδέποτε ασχολήθηκαν με ουσιαστικά ζητήματα που αφορούσαν προβλήματα ηθικής και δεοντολογίας, εκπαίδευσης,επαγγελματικής ένταξης και αξιολόγησης της ποιότητας των γιατρών και ουδέποτε βέβαια άσκησαν ρόλο ουσιαστικών πειθαρχικών οργάνων. Σχεδόν ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με το καίριο ζήτημα της μεγάλης πληθώρας των γιατρών στη χώρα σε αναλογία με τον πληθυσμό (το οποίο αποτελεί στην ουσία τον κυριότερο λόγο της σημερινής προλεταριοποίησης των γιατρών στη χώρα μας. Και μόνον να ξεφυλλίσει κανείς τα έντυπα ενημέρωσης των γιατρών που εκδίδουν οι Ιατρικοί Σύλλογοι θα διαπιστώσει ότι ουσιαστικά ζητήματα όπως πχ η ποιότητα άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος, η συστηματική εκπαίδευση των γιατρών, η ηθική-δεοντολογία, η καθαρά επιστημονική ενημέρωση έρχονται τελευταία σε σχέση πχ με διοικητικά, συνδικαλιστικά, λογιστικά και διάφορα μπακαλίστικα θέματα (όπως ποιο ταμείο και πότε πληρώνει ποιούς, πότε μοιράζονται κουπόνια, επιταγές και επιδοτήσεις, πότε θα εισπράξουν όσους εξετάζουν για διπλώματα οδήγησης κλπ σχετικά ελάσσονα ζητήματα). Θα διαπιστώσει μάλιστα κανείς αμέσως την τεράστια διαφορά στην ποιότητα εντύπων ενημέρωσης μεταξύ των ελληνικών ιατρικών συλλόγων και πχ του Βρετανικού Ιατρικού Συλλόγου/GMC-General Medical Council ή άλλων Ευρωπαικών Ιατρικών συλλόγων. Ακόμη και οι εξιδικευμένες περιοδικές εκδόσεις του Βρετανικού Ιατρικού Συλλόγου είναι αφιερωμένες αποκλειστικά σε ζητήματα αυστηρής επιστημονικής εκπαίδευσης, ηθικής-δεοντολογίας και αξιολόγησης ιατρικών υπηρεσιών. Βέβαια η επιλογή των ατόμων που απαρτίζουν τα διοικητικά συμβούλια και τις επιτροπές που συγκροτούν τους Ευρωπαικούς ιατρικούς συλλόγους δεν βασίζεται σε συνδικαλιστικά και εκλογικά κριτήρια γεγονός που τους διαφοροποιεί σημαντικά από την δική μας ελλαδική πραγματικότητα. Ακόμη και ο κατακερματισμός του Ιατρικού Συλλόγου σε πολλαπλούς τοπικούς συλλόγους συνιστά ελλαδική πρωτοτυπία σε σχέση με την Ευρώπη όπου υπάρχει ένα κεντρικό Ιατρικό Συμβούλιο/Σύλλογο στο οποίο αναφέρονται όλοι οι γιατροί. Στα πλαίσια της μεγάλης κρίσης στο χώρο της υγείας θα πρέπει να αναθεωρηθούν ίσως πολλά ζητήματα που αφορούν την ουσιαστική λειτουργία των Ιατρικών Συλλόγων, πιθανά η ενεργοποίηση σε διοικητικά πόστα νέων γιατρών χωρίς συνδικαλιστική προέλευση και με σφαιρική αντίληψη της σύγχρονης ευρωπαικής πραγματικότητας να οδηγήσει σε μεγάλη βελτίωση τον ρόλο των Ιατρικών Συλλόγων στη χώρα μας.
http://iatriko-forum.blogspot.gr/2011/09/blog-post_2923.html
Σχόλιο από
Πολυζόπουλος Εμμ.10 Σεπτεμβρίου 2011
Ο ιατρικός συνδικαλισμός ουδέποτε ξέφυγε από τον συνήθη τρόπο του συνδικαλίζεσθαι στην Ελλάδα. Βέβαια, οι ιατρικοί σύλλογοι, βάσει καταστατικού και όρων λειτουργίας τους, δεν είχαν ποτέ κλασσικό συνδικαλιστικό ρόλο και αυτός περιοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά στον ρόλο του “συμβούλου” των εκάστοτε ηγεσιών του Υπ. Υγείας σε θέματα υγείας. Αυτό προφανώς είναι και το κομβικό σημείο της απαξίωσης τους τόσο από τους ιατρούς, όσο και από την Πολιτεία.
Αλλά ακόμα και αυτός ο περιορισμένος ρόλος ίσως ουδέποτε εξασκήθηκε σε όλο του το εύρος, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται στην ανάρτηση. Τα θέματα “ταμπού” όπως ο ιατρικός υπερπληθωρισμός και η αντιμετώπιση του, ουδέποτε εθίγησαν, συντελώντας φυσικά στο φαινόμενο που ερχόμαστε αντιμέτωποι σήμερα – την ανεργία των ιατρών (κυρίως των νέων), την συρρίκνωση του εισοδήματος, τις απαξιωτικές συμβάσεις εργασίας σε δημόσιο και σύντομα στον ιδιωτικό τομέα. Βέβαια, για να διατηρήσουμε και μια αίσθηση ισορροπίας, οι ιατροί έχουν σήμερα τις ηγεσίες που τους αξίζουν, μια που το συνάφι μας απείχε χαρακτηριστικά ακόμα και από την απλή εξάσκηση του εκλογικού του δικαιώματος, αλλά και από την στοιχειώδη ενημέρωση που αφορά την επαγγελματική του πρακτική. Οι ηγεσίες των ιατρικών συλλόγων εκλέγονται στην καλύτερη περίπτωση από το 25% του ιατρικού δυναμικού, ο δε ιατρός ανενημέρωτος ών, δεν γνωρίζει τα στοιχειώδη δικαιώματα του και συχνά τις υποχρεώσεις του. Δεν ήμαστε μόνο παραγωγοί επιστήμης και φανατικοί αναγνώστες επιστημονικών συγγραμμάτων, αλλά και επιχειρηματίας με συγκεκριμένες υποχρέωσεις προς το Κράτος και αλλού.
Τελευταίο, αλλά ουχί έσχατο! Ο επαγγελματικός ανταγωνισμός που βέβαια υπάρχει στο Σώμα, δεν προήγαγε την λογική αναγκαιότητα επαγγελματικών συνεργασιών και συμπράξεων και όσες από αυτές υπάρχουν συχνά στηρίζονται στην απλή εφαρμογή “μιζών” για την παραπομπή περιστατικών, μια εντελέως αήθης πρακτική, που μόνο την επιστήμη και το καλό του ασθενούς δεν προάγει.
Επειδή “κάθε εμπόδιο για καλό”, θεωρώ ότι η νέα (έστω και βίαιη) αλλαγή του σκηνικού στον ιατρικό χάρτη της Χώρας, θα σηματοδοτήσει απαραίτητες αλλαγές στον τρόπο εργασίας εκάστου ημών, με νέο ήθος και πρακτικές. Αρκεί να ήμαστε ουσιατικά παρόντες ώστε να συμβάλλουμε στον σχεδιασμό και την εμπέδωση των αλλαγών.
Γραμμένα το 2011 από τους συναδέλφους. Επικαιρα σαν να έχουν γραφεί σήμερα…
