Ο Ανδρέας Λοβέρδος ως υπουργός Υγείας είχε επισημάνει στα πρώτα μνημονιακά χρόνια το… πρόβλημα του Ασφαλιστικού: Οι συνταξιούχοι δεν πεθαίνουν κιόλας, ζούνε πολλά χρόνια. Ο Αδωνις Γεωργιάδης αργότερα από τον ίδιο υπουργικό θώκο έλεγε σε συνέντευξή του στην «Washington Post» ότι στην Ελλάδα ασθένειες όπως ο καρκίνος δεν θεωρούνται επείγουσες, εκτός αν ο ασθενής βρίσκεται στα τελικά στάδια (και μετά του έφταιγε η μετάφραση)
Και η κυβέρνηση τώρα βρήκε τον τρόπο να απαλλάξει τον προϋπολογισμό από το κόστος των συνταξιούχων και όσον αφορά τις νεότερες ηλικίες να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, αφού όσο λιγότεροι εργαζόμενοι απομείνουν τόσο μικρότερος ο ανταγωνισμός για τις όλο και μειούμενες θέσεις εργασίας.
Μόνο με αυτό τον (σαρκαστικό) τρόπο μπορεί κανείς να ερμηνεύσει την πρωτοφανή απόφαση «κουρέματος» των συνταγογραφήσεων από τον ΕΟΠΥΥ για εξετάσεις πρόληψης του καρκίνου. Το τεστ ΠΑΠ, που ανακάλυψε ο σπουδαίος Ελληνας Γιώργος Παπανικολάου, «καταργείται» από Ελληνες πολιτικούς καθώς δεν δικαιολογείται σε γυναίκες κάτω των 21 ετών ή άνω των 65 και η εξέταση μπορεί να επαναλαμβάνεται ανά τριετία, και όχι κάθε χρόνο. Για λόγους ισότητας μάλλον, ούτε οι εξετάσεις προστάτη δικαιολογούνται σε άνδρες κάτω των 40 ετών και άνω των 75 ετών, καθώς και σε όσους πάσχουν από βαριές συνυπάρχουσες νόσους. Μαστογραφία μόνο για γυναίκες άνω των 40 ετών και εφόσον δεν πάσχουν από βαρέα και χρόνια νοσήματα – αυτές τις καταδικάζουμε ήδη.
«Οι γιατροί θα πρέπει πλέον να αιτιολογήσουν τη σχέση της διάγνωσής τους και την αναγκαιότητα της εξέτασης που συνταγογραφούν», δικαιολογήθηκε ο ΕΟΠΥΥ μετά το θόρυβο και τις αντιδράσεις και βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, τους οποίους προσπαθούσε να μαζέψει ο υπουργός Υγείας Μάκης Βορίδης, που το περίφημο τσεκούρι φαίνεται πως το κραδαίνει τώρα κατά των πολιτών, υγιών και ασθενών. Πώς να δικαιολογηθούν όμως τα αδικαιολόγητα; Πράγματι υπάρχουν θολές σχέσεις μεταξύ ιατρών και ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων. Ομως με την κατάργηση της πρόληψης -και μάλιστα σε μία μορφή καρκίνου, για την οποία υπάρχει ένα αξιόπιστο διαγνωστικό τεστ- δεν λύνεται τίποτε. Οσο για το ερώτημα: «Εσύ πότε πήγες τελευταία φορά σε δημόσιο νοσοκομείο για τεστ ΠΑΠ;», η απάντηση δεν μπορεί να είναι ότι επειδή δεν μπορούμε να φτιάξουμε το δημόσιο σύστημα υγείας, θα κόψουμε με τσεκούρι τις σωτήριες εξετάσεις. Κι έπειτα κάθε γυναίκα έχει σχέση προσωπική με το γυναικολόγο της: Εάν αυτός που εμπιστεύεται δεν είναι συμβεβλημένος με Ταμείο, συχνά η γυναίκα θα προτιμήσει να πληρώσει από την τσέπη της – εφόσον φυσικά μπορεί.
Η νέα αυτή προκλητική κίνηση αναλγησίας αποκαλύπτει πάντως -για πολλοστή φορά- και μια βαθύτερη παθογένεια όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο χτίστηκε το σύστημα υγείας στην Ελλάδα: η πρόληψη και η πρωτοβάθμια περίθαλψη, στις οποίες επενδύει κάθε σοβαρή χώρα συν τοις άλλοις γιατί μακροπρόθεσμα μειώνουν σημαντικά το κόστος της δημόσιας περίθαλψης αφού προλαμβάνουν ασθένειες, μπήκαν σε δεύτερο πλάνο, σε αντίθεση με την πιο πρόσφορη για «φακελάκια» και μίζες δευτεροβάθμια περίθαλψη. Αλλά η απάντηση σ’ αυτό δεν μπορεί να είναι το τεστ ΠΑΠ μόνο για υγιείς.
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=446698
