Σχόλιο. Θεέ μου, πόσο βλ@κ@ς ήμουνα να επενδύσω σε αυτήν τη χώρα.

19 χρονών. 2η φορά Πανελλήνιες, εισαγωγή στην Ιατρική επιλογής μου. Χαρά, ενθουσιασμός, όνειρα για τη συνέχεια και πολλή, πολλή κούραση. Κανείς δεν το περίμενε, ούτε καν οι γονείς μου, όμως δε με ένοιαζε. Εγώ ήθελα να σπουδάσω Ελλάδα, να πάρω πτυχίο ελληνικού πανεπιστημίου, να μη με κοιτάζουν μετά με μισό μάτι και το είχα ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ. Συνέχισα, έβγαλα τη σχολή και με τα πολλά να μαι και στην ειδικότητα. Για 6 χρόνια όμως ήμουν το γιατράκι, το ανθρωπάκι με την ποδιά, η ουρά του διευθυντή μου και ο σάκος του μποξ όλων, Ο-Λ-Ω-Ν. Των γιατρών που είχαν ξυπνήσει άσχημα, αυτών που ήθελαν να δείξουν σπουδαίοι εις βάρος μου, των παλιών που έπρεπε να προηγούνται σε όλα, κάποιων άλλων που απλά είχαν κάνει τα σωστά τηλέφωνα, καθώς και των ασθενών και των συνοδών τους, που είχαν συγκεκριμένοι άποψη για το ποιοι ήταν και ποιος ήμουν εγώ. Χτυπήθηκα, πληγώθηκα, έφτυσα αίμα. Επαγγελματική εξάντληση για χρόνια, κατάθλιψη, να μη μιλάω στη γυναίκα μου για μέρες, έτσι για το τίποτα, επειδή ο διευθυντής γούσταρε να με βρίσει, επειδή ο επιμελητής γούσταρε να με αφήσει εκτός της χειρουργικής του αίθουσας για 6 μήνες, προτιμώντας τη συνάδελφο με τα τεράστια μπαλκόνια, επειδή από το άγχος και την κούραση δεν είχα όρεξη να χαμογελάσω στον πελάτη που είχε χρυσοπληρώσει το διευθυντή, με αποτέλεσμα να παίρνω κακές κριτικές στο βιβλίο παραπόνων. Άλλαξα άποψη για τους ανθρώπους και το επάγγελμα. Όμως συνέχισα, ωρίμασα, προσαρμόστηκα και τα ξεπέρασα, έγινα γιατρός και μάλιστα αρκετά καλός. Πιστοποιήσεις, πτυχία και πάλι πιστοποιήσεις¨ Και έξοδα, πολλά έξοδα. Η ιατρική εξάλλου είναι ακριβό “χόμπι”. Τώρα τελειώνω την εξειδίκευση, έχω άλλους 6 μήνες. Κοιτάζω προς τα έξω, Αγγλία, Γερμανία και βλέπω ανθρώπους με πολύ κέφι και στέρεα εκπαίδευση, ανθρώπους που πέρασαν από ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ και όχι λάντζα. Και μετά κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω κούραση και ανεπάρκειες, έναν άνθρωπο καμμένο με μαλλί ήδη γκρίζο. Όμως πρέπει να συνεχίσω, να χτυπηθώ στα ίσα και να επικρατήσω, γιατί κοιτάζω πίσω μου και βλέπω 2 μωρά παιδιά, μια γυναίκα χρόνια άνεργη και τον τραπεζικό μου λογαριασμό να μετράει 600 ευρώ στα 37 μου χρόνια. Ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα να γίνω ο πλουσιότερος Έλληνας, αλλά διάολε, ποτέ μου δε φαντάστηκα ότι θα ήμουν από τους φτωχότερους. Ε ναι λοιπόν, θα χτυπηθώ και ΘΑ επικρατήσω, αλλά Θεέ μου, πόσο βΛ@Κ@Σ ήμουνα να επενδύσω σε αυτήν τη χώρα.

evan
http://www.tanea.gr/news/greece/article/5136883