Φτάσαμε… «Μπαμπά, -λεέι ο γιός μου- Ηράκλειο-Μάταλα πενήντα τέσσερα εκκλησάκια δρόμος…» Ένα εκκλησάκι κάθε ενάμισι χιλιόμετρο… Νέα μονάδα μέτρησης της απόστασης
Κυριακή των Βαϊων χτες. Αποφασίσαμε λοιπόν οι Βαγγέληδες (υιός και ανηψιός) κι εγώ να πάμε μια βόλτα στα Μάταλα. Να αφήσουμε στην άκρη την καθημερινότητα (εγώ) και τα game boy (οι νεαροί κύριοι) και να συναντήσουμε το μπλέ της θάλασσας και το γαλάζιο του ουρανού εκεί στο Νότο.
Μόλις βγήκαμε εκτός πόλης, εκεί κάπου στον Εσταυρωμένο, ο μεγάλος Βαγγέλης μου λέει: « Μπαμπά, τι λες… μετράμε τα εκκλησάκια στο δρόμο μέχρι να φτάσουμε στα Μάταλα…;» Ενθουσιάστηκε κι ο μικρός με την ιδέα. Ωραίο παιχνίδι… κι αρχίσαμε κι οι τρεις να μετράμε…. Στη διαδρομή η συζήτηση είχε ανάψει για τους ανθρώπους που έχουν χάσει τη ζωή τους σε τροχαία. Για αυτούς που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, για εκείνους που τραυματίστηκαν και έμειναν για πάντα ανάπηροι αλλά και για τους υπόλοιπους που μένουν πίσω να αντιμετωπίσουν τον πόνο και την θλίψη της απουσίας και του βίαιου αποχωρισμού αγαπημένων προσώπων. Τι να τους πρωτοπώ… «Είμαστε μόλις στον Απρίλιο και πριν λίγες μέρες τρεις νέοι άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή σ αυτόν το δρόμο. Σε όλη τη Ελλάδα το προηγούμενο έτος χάθηκαν περίπου 860 άνθρωποι από τροχαία δυστυχήματα. Δηλαδή περίπου τέσσερα αεροπλάνα σαν κι αυτό της Μαλαισίας χάθηκαν το 2013 κι όμως δεν δόθηκε η ανάλογη σημασία.» «Πρόσεχε ρε μπαμπά…» με διακόπτει ο γιός μου σε μια επικίνδυνη στροφή, ως συνετός συνοδηγός. Περάσαμε την Αγία Βαρβάρα, είκοσι εκκλησάκι μέχρι τώρα…
Κάποτε πρέπει να αποκτήσουμε ΟΡΑΜΑ ΖΩΗΣ κυριολεκτικά. Δίδοντας ως πολιτεία έμφαση στον σχεδιασμό, στην κατασκευή και στην συντήρηση των δρόμων με προτεραιότητα την οδική ασφάλεια. Επιβάλλεται ο συνεχής έλεγχος της ασφάλειας τους, με κατάλληλο φωτισμό, με ασφαλείς διαβάσεις πεζών, με επαρκή σήμανση και σηματοδότηση, με την δημιουργία διαχωριστικών διαζωμάτων ανά κατεύθυνση. Κι η αυστηρή αστυνόμευση είναι εξόχως απαραίτητη. Αποτρέπει τις «πονηρές» σκέψεις απείθαρχων οδηγών που νομίζουν πως ο δρόμος είναι δικός τους. Μα δε φτάνει μόνο αυτό.
Το επόμενο βήμα θα είναι να μειώσουμε το ανθρώπινο λάθος, δίδοντας έμφαση στην αγωγή και στην εκπαίδευση. Να μην τρέχουμε, να μην είμαστε επιθετικοί, να μην μιλάμε στο κινητό, να μην στέλνουμε SMS, να μην καπνίζουμε. Δε φτάνει να έχουμε πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής. Πρέπει να τα χρησιμοποιούμε συστηματικά. Είναι θέμα παιδείας και θα μας πάρει χρόνο. Μα και οι κατασκευαστές αυτοκίνητων πρέπει να δίδουν έμφαση στην ασφάλεια προωθώντας τεχνολογίες πρόληψης κι αποτροπής της σύγκρουσης.
Περάσαμε τους Άγιους Δέκα, τριάντα επτά τα εκκλησάκια… Οι σκέψεις μου διακόπτονται από τον μικρό Βαγγέλη: «…φανταστείτε αυτοκίνητα χωρίς οδηγούς. Να πηγαίνουν μόνα τους, να διαβάζουν το δρόμο και να πηγαίνουν…». Η αλήθεια είναι ότι χωρίς αλλοπρόσαλλους οδηγούς, τα αυτοκίνητα θα μπορούσαν να αποτελέσουν το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς. Αρχίσαμε να συζητάμε για τα αυτοκίνητα του μέλλοντος, για αυτόματους πιλότους, για συστήματα που ελέγχουν την ανάσα του οδηγού μετρώντας την περιεκτικότητα σε αλκοόλ, για ραντάρ που διαβάζουν κι ελέγχουν εμπόδια στο δρόμο, κι άλλα πολλά που η φαντασία δημιουργεί… Φτάνοντας στα Μάταλα, λίγο έξω από το χωριό μια μαυροντυμένη γυναίκα μοιάζει να ανάβει το καντήλι σε ένα από αυτά τα εκκλησάκια που εμείς μετράμε… «…πενήντα τέσσερα τα εκκλησάκια…» φωνάζουν και οι δύο με μια φωνή… Μόνο που οι άνθρωποι που χάθηκαν είναι πολλοί περισσότεροι…
Φτάσαμε… «Μπαμπά, -λεέι ο γιός μου- Ηράκλειο-Μάταλα πενήντα τέσσερα εκκλησάκια δρόμος…» Ένα εκκλησάκι κάθε ενάμισι χιλιόμετρο… Νέα μονάδα μέτρησης της απόστασης, σκέφτομαι…
Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα….
ΧΑΡΗΣ Χ. ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗΣ
ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΟΣ
