Ο Υπουργός της “Υγειονομικής Μεταρρύθμισης” αξιότιμος κ. Γεωργιάδης, υπέγραψε την σχετική υπουργική απόφαση, όπου, μεταξύ των άλλων, ρυθμίζει και το θέμα του «πλαφόν» στη συνταγογράφηση δια χειρός ιδιώτη ιατρού. Η αιτιολόγηση της συγκεκριμένης ΥΑ ερείδεται στην ανάγκη δημοσιονομικής εξυγίανσης. Όπως όλες οι μέχρι τώρα αποφάσεις της Κυβέρνησης και οι «ψηφισθέντες» (με το πιστόλι στον βουλευτικό κρόταφο) νόμοι της Βουλής, έτσι και η απόφαση Γεωργιάδη επικαλείται το κατεπείγον της συγκυρίας. Το έχουμε εμπεδώσει πλέον. Εδώ και τέσσερα χρόνια, υπό την επίφαση του βλοσυρού γερμανικού βλέμματος, άλλαξαν οι συνθήκες διαβίωσης ενός λαού, με την ψήφιση πλείστων όσων μέτρων που καταργούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και στερούν την αξιοπρέπεια. Αλλά, όπως πιθανόν θα απαντούσε ο αρχαιομαθής Υπουργός (του οποίου δεν του λείπουν τα ρητορικά επιχειρήματα), παραπέποντας στον –έναν εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας- Βία τον Πριηνέα, «κρατίστην είναι δημοκρατίαν εν ή πάντες ως τύραννον φοβούνται τον νόμον». Εν προκειμένω, στην Ελλάδα του σήμερα, δε μιλάμε μόνο για φόβο, διάχυτο στα κοινωνικά στρώματα. Μιλάμε για παραλυτικό πανικό. Με βάση την απόφαση αυτή, από το 2014 οι ιδιώτες ιατροί δε θα μπορούν να συνταγογραφήσουν για τους ασθενείς τους φάρμακα, η αξία των οποίων ξεπερνά το 80 % της αξίας των φαρμάκων που είχαν συνταγογραφηθεί την προηγούμενη χρονιά από τον κάθε συγκεκριμένο ιατρό. Μετά την υπέρβαση του πλαφόν, το ηλεκτρονικό σύστημα συνταγογράφησης θα κλειδώνει και θα δένει τα χέρια του ιατρού. Κ. Υπουργέ, Κατανοώντας κανείς την έγνοια σας να εξοικονομήσετε χρήματα για το κράτος (έστω και βάζοντας τους ασθενείς να πληρώνουν μόνοι τους τα φάρμακα) και ομολογώντας την αναμφισβήτητη ευφυΐα σας, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί τα εξής: Η εξαίρεση που επιφυλάξατε στις ιδιωτικές κλινικές, αναφορικά με το πλαφόν, θεωρείτε ότι βοηθά στο να πειστεί κάποιος ότι οι προθέσεις σας είναι αγνές; Η επιβολή εξατομικευμένου πλαφόν συνιστά ή όχι, μέγιστη και κατάφωρη αδικία για τους νέους ιατρούς, οι οποίοι έχουν επενδύσει χρήματα για το άνοιγμα του ιατρείου τους, αγωνιούν για την επιβίωσή τους και βρίσκονται προ της κατάστασης να μην μπορούν να παρέχουν σωστές υπηρεσίες υγείας, στην έστω και μικρή πελατεία τους; Συνιστά το αμέσως παραπάνω, ή όχι, κατάφωρη αδικία εν σχέση με τους παλιότερους (και τυχερότερους) συναδέλφους τους που έχουν ήδη μεγάλη πελατεία και σαφώς μεγαλύτερο πλαφόν; Τελικά, το δόγμα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας που επαγγέλλεστε τόσο ο ίδιος, όσο και η κυβέρνηση, έχει χώρο για τέτοιου είδους κρατικές πρακτικές παρεμβατισμού που νοθεύουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό μεταξύ των ιδιωτών ιατρών και ισχυροποιούν τους «μεγαλύτερους» (μεγεθυμένους προ κρίσης) και αρχαιότερους, στερώντας την ευκαιρία στους νεώτερους να ανέλθουν με την αξία τους; Προφανώς, τα παραπάνω ρητορικά ερωτήματα, δεν πρόκειται ούτε ν’ απαντηθούν, ούτε να προβληματίζουν για ενδεχόμενη άρση του άδικου μέτρου περί εξατομικευμένου πλαφόν. Ας είναι. Ακόμη και να άλλαζε, επί τω δικαιότερο, η σχετική νομοθεσία και πάλι το αποτέλεσμα για τον τόπο θα ήταν μηδενικό. Και αυτό γιατί, όπως έχει παραδεχτεί και ένας προκάτοχος της φύρερ Μέρκελ, ο γερμανός καγκελάριος Όττο Φον Μπίσμαρκ, «με κακούς νόμους και καλούς δημόσιους λειτουργούς είναι ακόμα δυνατόν να κυβερνήσεις. Με κακούς δημόσιους λειτουργούς όμως, ούτε οι καλύτεροι νόμοι δεν μπορούν να βοηθήσουν».
Παπασταματάκης Γεώργιος
Χειρουργός
Πρόεδρος ΙΣΑρκαδίας
