Της Νικολέττας Μπούκα
bouka@makthes.gr
Σε κέντρα μεταμοσχεύσεων καρδιάς και πνευμόνων φιλοδοξούν να μετατραπούν τα νοσοκομεία ΑΧΕΠΑ και Γ. Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης.
Ήδη, η διοίκηση του δεύτερου έχει υποβάλει στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων σχετική εισήγηση για τη λειτουργία κέντρου μεταμοσχεύσεων πνευμόνων, καθώς στο Γ. Παπανικολάου έτσι κι αλλιώς υπάρχει η κατάλληλη υποδομή, αφού εδώ και χρόνια γίνονται μεταμοσχεύσεις καρδιάς και μυελού των οστών από εξειδικευμένες ομάδες χειρουργών.
Ανάλογη αίτηση για λειτουργία κέντρου μεταμοσχεύσεων καρδιάς και πνευμόνων αναμένεται να καταθέσει στον ΕΟΜ και η διοίκηση του ΑΧΕΠΑ, ενώ ήδη έχει γίνει η σχετική προετοιμασία στην Κλινική Θώρακος, Καρδιάς και Μεγάλων Αγγείων του νοσοκομείου. Άλλωστε, το ΑΧΕΠΑ είναι γνωστό για τις μεταμοσχεύσεις κερατοειδούς στις οποίες υποβάλλονται ασθενείς από όλη την Ελλάδα.
“Είναι σημαντικό να δωρίζουμε μοσχεύματα, διότι με αυτόν τον τρόπο σώζονται ζωές, ενώ οι λήπτες αποκτούν καλύτερη ποιότητα ζωής. Η μεταμόσχευση συμφέρει και οικονομικά, γιατί ο ασθενής που έχει υποβληθεί σε μεταμόσχευση γίνεται πιο παραγωγικός και σταματά να είναι ‘άρρωστη’ όλη η οικογένειά του”, τόνισε ο διοικητής του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ και υπεύθυνος συντονισμού μεταμοσχεύσεων Βορείου Ελλάδος Γιώργος Βέργουλας, με αφορμή επιστημονική εκδήλωση, με θέμα “Διαδικασία δωρεάς οργάνων και εγκεφαλικός θάνατος”, που πραγματοποιήθηκε χθες στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Επίσης ανέφερε ότι στη Θεσσαλονίκη το ποσοστό επιβίωσης των μοσχευμάτων σε διάστημα δέκα ετών αγγίζει το 60% στους νεφροπαθείς για μεταμοσχεύσεις από ζώντα δότη και το 40%-45% από πτωματικό δότη, ποσοστά ίδια με αυτά που ισχύουν διεθνώς.
Ο εγκεφαλικός θάνατος
Από την πλευρά του, ο καθηγητής Νευρολογίας του ΑΠΘ Νικόλαος Τάσκος μίλησε για τον εγκεφαλικό θάνατο και εξήγησε ότι την τελευταία δεκαετία δεν υπάρχει προβληματισμός στην ιατρική κοινότητα παγκοσμίως για τον εγκεφαλικό θάνατο, ενώ η αποδοχή του δεν μπορεί να θεωρηθεί ευθανασία, εξαιτίας κάποιων δισταγμών -έστω και ελάχιστων- που εμφανίζονται στην κοινωνία μας περιοδικά.
Σύμφωνα με τον ίδιο, στη δεκαετία του ’70 οι ασθενείς που θα ακολουθούσαν την πορεία του εγκεφαλικού θανάτου στις μονάδες εντατικής θεραπείας μπορούσαν τεχνητά να διατηρηθούν λίγες μόνον ημέρες, μέχρι να σταματήσει η καρδιακή λειτουργία. Στη δεκαετία του ’80 η χρονική διάρκεια ήταν λίγες εβδομάδες, στη δεκαετία του ’90 λίγους μήνες, ενώ στην τρέχουσα δεκαετία η τεχνολογική ανάπτυξη στις μονάδες εντατικής θεραπείας έφτασε σε τέτοιο επίπεδο, που η διατήρηση των ασθενών ξεπέρασε τον χρόνο.
“Η όποια λοιπόν αντίρρηση, από όπου και αν προέρχεται, μπορείτε εύκολα να υποθέσετε τι αγωνία και άγχος προκαλεί στους συγγενείς τού νεκρού, τι δυσλειτουργία προκαλεί στις μονάδες εντατικής θεραπείας και από πόσους συνανθρώπους μας στερούνται όργανα που θα μπορούσαν να μεταμοσχευτούν”, επισήμανε ο κ. Τάσκος.
