Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πόσοι είναι οι ανασφάλιστοι πολίτες που ζουν στην Ελλάδα; Πόσοι είναι οι γονείς δεν έχουν πρόσβαση στον δωρεάν εμβολιασμό για τα παιδιά τους; Ποιο το προφίλ του Έλληνα πολίτη που αδυνατεί να αγοράσει τα φάρμακά του; Τι ισχύει τελικά, για τις άνεργες έγκυες μητέρες που δεν ανήκουν σε κάποιο ασφαλιστικό φορέα; Και ακόμα χειρότερα, ποια η αιτία που οι φορείς του ιού HIV αυξάνονται;
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα είναι μάλλον απογοητευτικές. Τα νούμερα “μαύρα”. Και με διαρκώς αυξανόμενη τάση. “Το μνημόνιο επιδείνωσε τις νοσοκομειακές υποδομές μας και περιόρισε στο μέγιστο την πρόσβαση του μέσου πολίτη στην Πρωτοβάθμια Περίθαλψη Υγείας”, διατείνονται οι ειδικοί.
“Η Ελλάδα θα μπορού
σε αλλιώς να ονομάζεται Kafkaland”. Μα, γιατί;
Γιατί πολύ απλά, χαμένοι στη θολούρα της γραφειοκρατίας, της ανύπαρκτης διαφάνειας και της μηχανογράφησης σε πρώιμο στάδιο – σε σχέση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα – οι αρμόδιοι φορείς στον τομέα της Υγείας αδυνατούν να απαντήσουν ακόμα και στα πιο αυτονόητα.
“Γιατί η Ελλάδα αγκάλιασε χωρίς δεύτερη σκέψη τα γενόσημα, όταν σε Γαλλία και Ισπανία εκατομμύρια πολίτες γύρισαν την πλάτη τους; Κανείς δεν ξέρει. Για ποιο λόγο παραμένουν στα ύψη οι τιμές σε 98 φάρμακα ευρείας κατανάλωσης, χωρίς καμία προοπτική μείωσης του κόστους; Κανείς δεν ξέρει”, ανέφερε στην εναρκτήρια ομιλία του, ο David Hammerstein, πρώην ευρωβουλευτής, ειδικός σε θέματα βιομηχανίας, έρευνας και τεχνολογίας και εκπρόσωπος του TACD, στα πλαίσια του ευρύτατου Διατλαντικού Διαλόγου το πρωί της Παρασκευής (13/12).
Η TransAtlantic Consumer Dialogue, με την υποστήριξη Γιατρών του Κόσμου Ελλάδας, της PRAKSIS, των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, της ΔΕΔΙΔΙΚΑ-Διασωματειακής Επιτροπής Διεκδίκησης Δικαιωμάτων Ασθενών με Καρκίνο, της ΕΚ.ΠΟΙ.ΖΩ, του ευρωβουλευτή Νίκου Χρυσόγελου και της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας για τη Δημόσια Υγεία, παρευρέθηκαν στην αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου, καταδεικνύοντας με πραγματικά νούμερα τη δραματική κατάσταση στο χώρο της ελληνικής Υγείας και άνοιξαν το διάλογο, προτείνοντας εναλλακτικές λύσεις, προκειμένου ολοένα και περισσότεροι πολίτες να δικαιούνται το αυτονόητο: Πρόσβαση στην δωρεάν και δημόσια υγεία.Τι προβλέπει το μνημόνιο για τη δημόσια υγεία μας;
“Είναι ένα φρικτό κείμενο”, σχολίασε ο Ερευνητής στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας, Δρ. Κώστας Αθανασάκης.
Αναφερόμενος στο τρίπτυχο Φάρμακα – ΕΟΠΥΥ – Νοσοκομεία, τόνισε – με παραδείγματα – πώς τα κυβερνητικά σχέδια ξεκίνησαν από “καλή σκέψη” και κατέληξαν σε “κακή εκτέλεση”.
Αν και υπέρμαχος της σύστασης του ενιαίου ασφαλιστικού φορέα του ΕΟΠΥΥ, ο κ. Αθανασάκης είπε ότι πριν καλά καλά εγκαινιαστεί, παρουσίασε έλλειμμα 2 δισ. ευρώ. Ο φορέας – γίγαντας στηρίχτηκε σε ξύλινα πόδια και όπως ήταν φυσικό, ναυάγησε, αφού συμπαρασύρθηκε από το τεράστιο κύμα ανεργίας και απολύσεων.
“Στα χρόνια αυτά, παρατηρήθηκαν χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες, μαζική τάση απο – ασφάλισης και αναζήτηση ιδιωτικής κάλυψης των δαπανών”. Αυτά πρόσθεσε ο κ. Αθανασάκης ως βασικούς παράγοντες που οδήγησαν το φιλόδοξο κυβερνητικό σχέδιο σε αδιέξοδο.
Αποτέλεσμα της ιατροφαρμακευτικής περιθωριοποίησης είναι σήμερα 1 στους 7 πολίτες να μην μπορεί να αγοράσει φάρμακα. Ακόμα χειρότερα, το 2013 το ποσοστό συμμετοχής στη φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε στο 13%, από το 2009 που κυμαίνονταν μόλις στο 9%.
Ενδεικτικά, το κόστος της φαρμακευτικής αγωγής για έναν υπερτασικό στο πρώτο στάδιο (140 -160) είναι 854 ευρώ, ενώ στο δεύτερο στάδιο, το κόστος εκτοξεύεται στα 1.200 ευρώ περίπου το χρόνο. “Αποτρεπτικά ποσά για μεσαίου εισοδήματος ασθενείς’.
“Σήμερα το 33% των συμπολιτών μας παραμένει χωρίς πρόσβαση στην υγεία και αυτό που διατεινόμαστε είναι ότι οι περικοπές του σήμερα, δεν μπορούν να αποτελέσουν την οικονομία του αύριο”, κατέληξε ο κ. Αθανασάκης.Ποιο το προφίλ του ανασφάλιστου σήμερα;
Μπορεί τα ελληνικά μακροικονομικά δεδομένα να είναι σχεδόν ανύπαρκτα, ωστόσο έρευνες γιατρών και επιστημόνων σε τέσσερις χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, κατέληξαν ότι ο φαινότυπος του ανασφάλιστου πολίτη έχει διαμορφωθεί ως εξής:
* 37χρονη, άνεργη, με 2 παιδιά και άντρα ανασφάλιστο
* 67χρονος, πρώην επιχειρηματίας, ανασφάλιστος και υποαπασχολούμενος
Τα αποτελέσματα των εν λόγω ερευνών έδειξαν όμως και κάτι άλλο: “Υπάρχει ανάγκη αλλαγής των προγραμμάτων διδασκαλίας στις Σχολές Ιατρικής, ενώ μαζική απαίτηση αποτελεί και η αύξηση μορφών εθελοντισμού σε όλες τις κοινωνικές δομές”, σύμφωνα με τον Καθηγητή Χρήστο Λιονή, διευθυντή στην Κλινική Κοινωνικής και Οικογενειακής Ιατρικής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου Κρήτης.
“Παράλληλα, στην Ελλάδα υπάρχει ανάγκη να μεταρρυθμιστεί η συνταγογραφική πρακτική, αλλά και να γίνει ευκολότερη η πρόσβαση στα φάρμακα για τους μετανάστες”, πρόσθεσε ο κ. Λιονής.Η Ελλάδα της κρίσης στην Υγεία… σε νούμερα
Ενδιαφέροντα στοιχεία παρουσίασε τόσο ο πρόεδρος του ΔΣ Θεραπευόμενων στον ΟΚΑΝΑ, Γιώργος Ζαρκωτός, όσο και η παιδίατρος, αλλά και πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου, Λιάννα Μαΐλη.
“2.100 συνάνθρωποί μας περιμένουν στην ουρά για τη συμμετοχή τους σε πρόγραμμα απεξάρτησης, ενώ χιλιάδες άλλοι, δεν καταθέτουν αίτημα, βλέποντας το μάταιο της αναμονής”, ανέφερε ο κ. Ζαρκωτός. “Πρέπει να γίνει άμεση απορρόφηση της λίστας”, τόνισε ο ίδιος.
Από το 1992 το αδιάκοπο εθελοντικό έργο των Γιατρών του Κόσμου σε Πολυιατρεία και Κοινωνικά Ιατρεία σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας μπορεί να αποτυπώσει μία μόνο πραγματικότητα: “Τρία εκατομμύρια πολίτες είχαν ασφάλεια υγείας και την έχασαν, δηλαδή το 27,7% του πληθυσμού μας. Πρέπει η Πολιτεία να μεριμνήσει τον τρόπο έκδοσης βιβλιαρίου Πρόνοιας στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες”.
Στην ομιλία της μάλιστα, η κα Μαΐλη ανέφερε τα εξής ντοκουμέντα:
* 2.500 άνθρωποι επισκέπτονται το μήνα το πολυιατρείο στο κέντρο της Αθήνας
* το 50% από αυτούς πηγαίνουν εκεί για φάρμακα και εμβόλια
* Στο πολυιατρείο Περάματος, οι επισκέψεις ασθενών αυξάνονται κατά 20% κάθε χρόνο
* Το 90% από αυτούς είναι Έλληνες
* Το 30% είναι παιδιά και επισκέπτονται τους εθελοντές γιατρούς για εμβόλια, ρούχα και βρεφικό γάλα
* Μόνο το 10% από αυτούς είναι αλλοδαποίΌλα για την Υγεία: Διαδραστικό σεμινάριο για όλους
Μία από τις καινοτομίες του συνεδρίου ήταν το εκπαιδευτικό σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε λίγο πριν τη λήξη των συζητήσεων.
Το εν λόγω εργαστήρι είχε στόχο α) την ανταλλαγή τεχνογνωσίας, β) τον συντονισμό των δράσεων γ) την ισότιμη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων και δ) την αποτελεσματικότερη διεκδίκηση των αιτημάτων (advocacy capacity-building).
Οι συμμετέχοντες στο σεμινάριο είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν με Έλληνες και ξένους ειδικούς και να αποκομίσουν γνώσεις σχετικά με τη συγκρότηση προτάσεων, τη δημιουργία συμμαχιών, τα πλεονεκτήματα της συλλογικής δράσης και τις διάφορες τεχνικές διαπραγμάτευσης.
Το σεμινάριο μετουσίωσε το “Όχι σε αποφάσεις για εμάς, χωρίς εμάς” σε απτά παραδείγματα δράσης και βασίστηκε στο τρίπτυχο “αυτοοργάνωση – συμμαχία – στόχοι”.
