Ποιοί κόπροι του Αυγεία; Ούτε ο Ηρακλής πια δεν μας σώζει, αν δεν αποφασίσουμε πως ότι μας αφορά, δεν το εσωτερικεύουμε αγνοώντας το, σαν να το αφοδεύουμε, ούτε το κρύβουμε στα άδυτα της Ιστορίας μας, αλλά το διαχειριζόμαστε, το φροντίζουμε, και κυρίως έχουμε την ευθύνη και το χρέος να μην το φορτώσουμε στους επόμενους, νίπτοντας για άλλη μια φορά τας χείρας μας και πέφτοντας σε ύπνο υπέρ δικαίων(αλλά όχι κατά αδίκων) […]
«Τα λεφτά δεν κάνουν την ευτυχία, αλλά σε γλυτώνουν από πολλές δυστυχίες» αυτό λέει ο σοφός λαός. Και όταν μιλάει αυτός ο λαός, το έχει τσεκάρει πρώτα στο πετσί του.
Η ζωή έτσι κι αλλιώς έχει τόσες ματαιώσεις, τόσες μεταβάσεις, τόσες απώλειες και τόσα τραύματα, που για να τα διαχειριστεί κάποιος χρειάζεται όλους τους φιλοσόφους μαζί σε συνέδριο, όλους τους βούδες σε διαλογισμό, και τους καλλιτέχνες σε ντελίριο δημιουργικότητας.
Επιπλέον, δεν γεννιούνται και όλοι στις καλύτερες συνθήκες. Κάποιο πένθος κουβαλάνε με το καλημέρα σας, κάποιο χωρισμό γονιών, ή κάποια χρόνια ασθένεια αγαπημένου προσώπου, ακόμα και προσωπική, δική τους.
Όλα αυτά αν προσθέσεις και την αγωνία της επιβίωσης, όπως και τις απογοητεύσεις, τις συνεχείς δυσκολίες εναλλαγής ευθυνών, εκπαιδεύσεων, εργασιών, γίνονται ένα εκρηκτικό μείγμα… ζωής, από συνεχείς κρίσεις, δηλαδή συνεχείς αλλαγές.
Στα 18 του ένας μέσος πολίτης εκτός από το προσωπικό αυτό κοκτέιλ, οικογενειακών και κοινωνικών προβλημάτων, που περιέχει μία τεράστια γκάμα από γιγαντιαία πασλ σπαζοκεφαλιάς, καλείται να αποχαιρετίσει και να πενθήσει τον προηγούμενο ανήλικο τρόπο ζωής του για να επενδύσει σε έναν νέο μέσα στην «κοινότητα» των ενηλίκων(την αγγελικά πλασμένη).
Τα οποία πασλ πρέπει μάλιστα πρώτα να τα ανακαλύψει, να τα αποδεχτεί, και κατόπιν να αφιερώσει τη ζωή του για να βρει τις λύσεις ώστε να συνθέσει τα κομμάτια, αφού -λέμε τώρα- ξεπεράσει το φόβο των αλλαγών κάθε τέτοιας κρίσης και την δήθεν επικινδυνότητά τους.
Μια απλή μετάβαση ζωής, θα πεί κανείς. Η πρώτη σημαντικότερη, ίσως, μετά το πέρασμα από την προσχολική στην οργανωμένη σχολική ζωή που προστέθηκε κι αυτή σε αντιστοιχία με το σχετικό ή ολοκληρωτικό οικογενειακό του χάος.
Δεν γνωρίζω κανέναν άνθρωπο χωρίς μικρά ή μεγάλα προβλήματα, και δυστυχώς, μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους, πάρα πολλοί, χρειάζονταν να ψάχνουν καθημερινά και την τροφή τους…
Και η κυριότερη τροφή του ανθρώπου, εκτός από τον επιούσιο, είναι οι σχέσεις του, και δεν ξεκινά κανείς τη ζωή του –επίσης- με τις καλύτερες των συνθηκών και σε αυτόν τον τομέα.
Λίγοι, ελάχιστοι γονείς γνωρίζουν όταν αποφασίζουν να γεννήσουν ένα παιδί, ότι το άλλο παιδί, εκείνο που έχουν μέσα τους -το συνήθως αυτοεξόριστο στη μαύρη τρύπα του ασυνειδήτου τους- θα καθορίσει εν πολλοίς το μελλοντικό νεογέννητό τους, που φορτώνεται επιπλέον στις περισσότερες περιπτώσεις να τους ενηλικιώσει, αντί για το άκρως αντίθετο.
Νομίζουν, οι άνθρωποι, ότι επειδή βρήκαν έναν κάποιο τρόπο διαβίωσης -κι αν τον βρήκαν κι αυτόν- αυτόματα έχουν γίνει ειδικοί στην αναπαραγωγή ενήλικης ζωής, και άξιοι στην διαιώνιση του είδους…
Ελάχιστους γονείς όμως έχουν συναίσθηση τι κάνουν. Οι περισσότεροι αυτοσχεδιάζουν εξ αρχής, με δραματικά αποτελέσματα, που τα παιδιά τους επιβαρύνονται να τα διαλευκάνουν.
Η απουσία συνείδησης της σοβαρότητας που απαιτεί η πραγματικότητα και κάθε κίνηση που αφορά όχι μόνον εκείνον που την επιχειρεί, αλλά υποχρεωτικά και τους γόνους του, είναι ο κανόνας.
Μανάδες και πατεράδες ανέτοιμοι να μεγαλώσουν παιδιά, ουστικά ανέτοιμοι να μεγαλώσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους, με τις καλύτερες -ομολογουμένως- προθέσεις που… γίνονται να μεγαλύτερα εγκλήματα, γεννάνε ζωές κυρίως για να τις φορτώσουν τελικά με την ευθύνη και το δικό τους χρέος.
Χρήζονται συνήθως μάλιστα κάποιοι από αυτούς και ήρωες -όσοι αναγκάζονται να γίνουν, επειδή μεγάλωσαν παιδιά εν τέλει σε αντίξοες συνθήκες- μη έχοντας γνώση ότι αναγκάζουν με αυτόν τον τρόπο και τα παιδιά τους να γίνουν διπλά ήρωες.
Τα περισσότερα παιδιά, μεγαλώνουν τα ίδια τους γονείς τους, πολλές φορές θυσιαζόμενα στην κυριολεξία, παίρνοντας τη θέση που θα έπρεπε οι ίδιοι αυτοί γονείς να πάρουν, ακόμα και σε ένα ψυχιατρείο ή και σε έναν τάφο.
Και βέβαια το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι ίδιοι αυτοί γονείς, για τους δικούς τους με τη σειρά τους, αλλά και οι γονείς των γονιών τους, και πάει λέγοντας μέχρι τον Αδάμ και την Εύα… Η κάθε γενιά ες αεί μεταφέρει τα προβλήματά της στην άλλη, όπως και τις ύβρεις της, άρα και τη μοίρα της.
Ελαχιστοι εργάζονται στην ανθρωπότητα για να σταματήσουν αυτή την αέναη σκυταλοδρομία της Ατρόπου, αυτού του κακού που σέρνεται από γενεόγραμμα σε γενεόγραμμα, και οι πλείστοι από αυτούς το κάνουν από έσχατη ανάγκη και όχι από επίγνωση.
Γιατί ελάχιστοι επίσης άντεξαν να αναγνωρίσουν μέσα τους όλα αυτά που απέκτησαν από τους προηγούμενους ώστε να προσπαθήσουν να τα διαχειριστούν για να διαφοροποιηθούν, να μην ταυτιστούν μαζί τους, να μην συνεχίσουν τα δράματά τους, και κυρίως να μην τα κληροδοτήσουν με τη σειρά τους στους επόμενους.
Τα σκληρά μηνύματα των παιδιών, που ενστικτωδώς στέλνουν, πριν γίνουν σαν τα μούτρα μας, ακόμα και μέσα από βίαιες κινήσεις, κι όχι μόνο στους δρόμους, στο σχολείο, αλλά και στο σώμα τους και στην ψυχή τους (ως ψυχοσωματικές ασθένειες ή ακόμα και πολλών ειδών επίσης ψυχοσωματικές εξαρτήσεις) σαν καθρέφτισμα των γονεϊκών αλλά και των κοινωνικών τους συστημάτων, ερμηνεύεται από εμάς τους μεγάλους ως ανωριμότητα, και όχι ως ιερή σοφία, σύμπτωμα – καμπάνα διάγνωσης του επικίνδυνα άρρωστου περιβάλλοντός μας.
Ο Δεκέμβρης του 2008, ήταν μια τέτοια ηχηρή καμπανιά για την νοσηρή κοινωνία μας, αλλά για άλλη μια φορά οι… μεγάλοι την εξέλαβαν ως ασθένεια εκείνων που την… βάρεσαν.
Στον 21ο αιώνα, μετά από τόσες επιστημονικές ανακαλύψεις, τόση γνώση, και τόση πρόοδο τεχνολογική, το ασυνείδητο των ανθρώπων, όπως και το συλλογικό ασυνείδητο, μοιάζει να είναι το μεγαλύτερο ταμπού.
Αν σκεφτούμε γιατί, τότε θα αναγκαστούμε να δεχτούμε, ότι τελικά την πραγματικότητα την άντεξαν αυτοί οι πολύ λίγοι σε αυτόν τον πλανήτη, και ακόμα πιο λίγοι την διαχειρίστηκαν γι’ αυτό και τους χρωστάμε σχεδόν όσα καταφέραμε να έχουμε, σχεδόν δηλαδή τα πάντα.
Μην αναρωτιόμαστε λοιπόν σήμερα, γιατί φτάσαμε σε αυτό το παγκόσμιο αδιέξοδο της κρίσης(που απαιτεί αλλαγή), όταν γύρω μας ο κόσμος μοιάζει σχεδόν εκτός πραγματικότητας, όταν οι εξουσίες μοιάζουν εν πολλοίς λοβοτομημένες, οι πνευματικοί ταγοί αυτιστικά παιδιά, οι εκπαιδευτικοί σε νεύρωση, και οι καλλιτέχνες σε μετατραυματικό στρες.
Όταν ψάξει κανείς τον εαυτό του, δεν θα βρει τον εαυτό του αλλά όλους τους άλλους, τους μικρούς και τους μεγάλους, γιατί ο κόσμος είναι ένας, και δεν πέθανε κανένας, λέει το τραγούδι. Και οι περισσότεροι ενήλικοι έχουν χάσει τον εαυτό τους προ καιρού, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Άρα, έχουν χάσει και την ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας.
Κι όταν ο καθένας από εμάς, απαξίωσε κάποτε να κοιτάξει μέσα του, γιατί δεν άντεξε αυτήν την πραγματικότητα που κληρονόμησε αλλά και που ο ίδιος έφτιαξε, και που ο ίδιος διαχειρίστηκε αν και στο ελάχιστο, μην έχει απορία που γύρω του συμβαίνει ήδη το αδιανόητο.
Ναι, η πραγματικότητα δεν αντέχεται σήμερα. Κι αν δεν αντέχεται, είναι γιατί τόσα χρόνια η ανθρωπότητα, δεν άντεξε να την διαχειριστεί πραγματικά. Μια ζωή την πέταγε στους επόμενους. Μια ζωή την πέταγε στη μαύρη τρύπα του ασυνειδήτου, που το κατάντησε χωματερή ζωής.
Την πηγή της δημιουργικότητάς μας, των βασικών δεξιοτήτων της ζωής μας, τη δύναμη των βιωμάτων μας, ότι πιο πολύτιμο είχαμε, έχουμε και θα έχουμε, το μετατρέψαμε σε φρεάτιο απορριμμάτων.
Από γενιά σε γενιά, κρύβουμε αυτόν τον τάφο όλων των αδιαχείριστων απωθημένων μας, και σήμερα ήρθε η ώρα να τον ανοίξουμε, να τον αντιμετωπίσουμε, να τον ξεκαθαρίσουμε, γιατί αλλιώς απλά θα πνιγούμε μέσα σ’ αυτόν το βόθρο που φτιάξαμε μόνοι μας.
Ποιοί κόπροι του Αυγεία; Ούτε ο Ηρακλής πια δεν μας σώζει, αν δεν αποφασίσουμε πως ότι μας αφορά, δεν το εσωτερικεύουμε αγνοώντας το, σαν να το αφοδεύουμε, ούτε το κρύβουμε στα άδυτα της Ιστορίας μας, αλλά το διαχειριζόμαστε, το φροντίζουμε, και κυρίως έχουμε την ευθύνη και το χρέος να μην το φορτώσουμε στους επόμενους, νίπτοντας για άλλη μια φορά τας χείρας μας και πέφτοντας σε ύπνο υπέρ δικαίων(αλλά όχι κατά αδίκων).-
Από την Κρυσταλία Πατούλη
http://tvxs.gr/news/ti-na-kanoyme/poioi-koproi-toy-aygeia-tis-krystalias-patoyli
