Προσπαθώ να καταλάβω την υπόθεση του γιατρού Κρίτωνα Φίλου που καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για ανθρωποκτονία από πρόθεση. Ο γιατρός φέρεται να επιτάχυνε το τέλος ηλικιωμένου ασθενούς που βάδιζε προς τον θάνατο, το δε κίνητρό του, φαίνεται πως ήταν η απελευθέρωση μιας κλίνης στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας που διηύθυνε.
Η ΠΙΕΣΗ
Πιο πολύ προσπαθώ να καταλάβω τον ίδιο τον γιατρό. Κάνω όσο πιο προσεκτικά μπορώ υποθέσεις. Οι κλίνες στη ΜΕΘ είναι πολύ λίγες και η ζήτησή τους μεγάλη. Αυτήν ακριβώς την πίεση ο Φίλος πρέπει να την ένιωθε έντονη. Το τηλέφωνό του θα χτυπούσε ασταμάτητα κι όλοι θα του ζητούσαν, συχνά θα τον παρακαλούσαν, για το ίδιο. Κρεβάτι για νοσηλεία. Πρέπει να είναι ισχυρή αυτή η πίεση, για θέματα ζωής και θανάτου πρόκειται, αλλά εκτός από την κόπωση, αυτή η πίεση μπορεί να καλλιεργήσει στον αποδέκτη κι ένα αίσθημα τεράστιας ισχύος. Είναι αυτός που αποφασίζει για τη ζωή και τον θάνατο.
ΣΤΑ ΟΡΙΑ
Η νοσηλεία στην εντατική φαντάζομαι πως είναι άσκηση της ιατρικής σε οριακή κατάσταση. Πόσοι από αυτούς που ζουν σε κώμα και με μηχανική υποστήριξη θα συνέλθουν; Και σε τι κατάσταση θα συνέλθουν; Μερικοί καταλήγουν, άλλοι επιβιώνουν ως φυτά, κάποιοι συνέρχονται παρά πάσα ελπίδα και ούτω καθεξής. Αναρωτιέμαι: Ο γιατρός που διευθύνει μια ΜΕΘ και ζει καθημερινά και για χρόνια καταστάσεις ακραίας έντασης, πώς επιβιώνει ο ίδιος; Πώς μετατρέπεται η ακραία ένταση σε ρουτίνα και τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Η ΡΟΥΤΙΝΑ
Μπορεί να γίνει ρουτίνα το μεταίχμιο ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο; Φαίνεται πως μπορεί, μόνο που σ’ αυτό το σημείο κρύβεται η παγίδα. Στον θάνατο που δεν προκαλεί δέος, αλλά γίνεται ρουτίνα. Κανείς δεν ξέρει πώς κανονίζουν την κυκλοφορία μεταξύ ζωής και θανάτου οι θεοί. Ομως από την υπόθεση Φίλου μάθαμε πώς τη ρυθμίζουν οι μικροί θεοί των ΜΕΘ. Κυνικά και κατά βούληση. Η ανάγκη απελευθέρωσης μιας κλίνης προηγείται σε σημείο που μπορεί να προκαλέσει μια άνετη απόφαση επιτάχυνσης του τέλους για τον ασθενή.
ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ
Τόσο απλά, τόσο εύκολα; Πραγματικά δεν ξέρω. Οπως επίσης δεν ξέρω πώς λειτουργούν οι ΜΕΘ. Δηλαδή, πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις, πώς χορηγούνται οι θεραπείες, τι είδους πρωτόκολλα ισχύουν και ποιοι έλεγχοι γίνονται. Νομίζω πως ο λόγος ανήκει πλέον στους ίδιους τους γιατρούς, ατομικά και συλλογικά. Αυτοί είναι που οφείλουν να μιλήσουν για τα του οίκου τους. Να μιλήσουν και, αν μπορούν, να τα ρυθμίσουν.
Του Δημήτρη Σ. Αβραμίδη
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Π”
Δυστυχώς δε γνωρίζω τις λεπτομέρειες. Όμως από τον ιατρικό κόσμο και μάλιστα από τα επιστημονικά-συνδικαλιστικά όργανα περιμένω να κάνει κατανοητό στην κοινωνία ότι το ρόλο του Θεού τον δίνουν στο γιατρό τα στραβά της κοινωνίας και είναι ένας ρόλος που δεν τον θέλουμε. Αν είχε ΜΕΘ για όσους τη χρειάζονται, γενικά αν η υποδομή δεν έβαζε περιορισμούς θα εκαλείτο ο γιατρός να επιλέξει; Και ποιός σας λέει ότι αυτός είναι ένας ρόλος που κάθε γιατρός τον γλεντάει; Μας έχουν πετάξει το μπαλάκι! Κι εμείς πήραμε το οργανωτικό κια τη διεκπεραίωσή του στην πλάτη μας ως μη οφείλαμε! Ας βγούν οι μεγαλόσχημοι της κοινωνίας μας να που ανοιχτά ότι ο 90χρονος μεγαλοβιομήχανος με 8 εγκεφαλικά, διαβήτη, ποδάγρα και αναπνευστική ανεπάρκεια μπορεί να συντηρείται στη ζωή αγοράζοντας 3000 ευρώ κάθε μέρα της ζωής του και ο 20χρονος γιός του εργατάκου θα πεθάνει από τροχαίο γιατί προηγείται η εξόφληση των αγορών, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η ρύθμιση των οφειλών στα ταμεία των ΠΑΕ, κλπ κλπ. Όπως θα παρατηρούσε ο συμπαθέστατος Μπογιόπουλος ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ!