Πρωτοετής Ιατρικής συγκλονίζει: Τι μου συνέβη όταν έφτασα στη Σχολή μου

 Όλα ξεκίνησαν με τη χαρά των αποτελεσμάτων την ημέρα της εισαγωγής στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Οι γονείς μου χαρούμενοι, περήφανοι, έχοντας δώσει κόπους και χρήματα σε όλο αυτό το σύστημα της παραπαιδείας ένιωθαν και τη δική τους προσπάθεια, την παράλληλη στη δική μου να δικαιώνεται. Όσο για εμένα; Στα σύννεφα!, γράφει ανώνυμα πρωτοετής της Ιατρικής στο protagon.gr.

To σοκαριστικό άρθρο της φοιτήτριας έχει τίτλο «Ανοίξτε μου την πόρτα για τη ζωή μου»:

Όλα ξεκίνησαν με τη χαρά των αποτελεσμάτων την ημέρα της εισαγωγής στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Οι γονείς μου χαρούμενοι, περήφανοι, έχοντας δώσει κόπους και χρήματα σε όλο αυτό το σύστημα της παραπαιδείας ένιωθαν και τη δική τους προσπάθεια, την παράλληλη στη δική μου να δικαιώνεται. Όσο για εμένα; Στα σύννεφα!

Και μετά το χάος. Αρχίζει η χρονιά και παρουσιάζεται η απεργία των διοικητικών. Από τις 11 Σεπτεμβρίου κάθομαι ως τώρα, 11 Νοεμβρίου, να περιμένω πότε θα ανοίξει αυτή η σχολή, πότε θα πάω κι εγώ στο πολυπόθητο αμφιθέατρο να αρχίσω να περπατάω τον μακρύ δρόμο των έξι χρόνων προς το πτυχίο. Νόμιζα πως το πανεπιστήμιο ήταν πολύ διαφορετικό. Το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι καθαρό, ιερό, που αγκαλιάζει τους φοιτητές του, που μεριμνά γι αυτούς… Ώσπου έγινε η κατάληψη των χώρων των σχολών ή περιφρούρηση της απεργίας – όπως επιμένουν όλοι. Περνάνε μια, δύο εβδομάδες. Τι στο καλό; Από Δευτέρα σε Δευτέρα περιμένουμε να ανοίξει. Κάπως έτσι αρχίζουμε μέσα από το internet να γνωριζόμαστε τα παιδιά, να κανονίζουμε εξόδους, να μοιραζόμαστε προβληματισμούς και όνειρα.

Και κάποια στιγμή βαριέσαι. Συνειδητοποιείς πως το καλοκαίρι έχει τελειώσει και πως δεν είσαι κάποιος επειδή τα κατάφερες, τόσοι τα κατάφεραν, το θέμα είναι και να βγεις και να βγεις σωστός, με τις σωστές γνώσεις, τις σωστές αρχές και έχοντας προσπαθήσει μόνος σου, χωρίς βοήθειες και μέσα ώστε να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου πρώτα-πρώτα. Όμως η σχολή δεν ανοίγει για να ξεκινήσεις από κάπου. Αρχίζει η απόγνωση μετά και η απογοήτευση. Και μετά αρχίζουν τα νεύρα. Ποιος είναι αυτός που μου κλείνει τη σχολή; Ποιος είναι για να καταπατά τα δικά μου δικαιώματα; Θέλω να ανοίξουμε όπως έγινε και στα άλλα πανεπιστήμια, θέλω να μπω επιτέλους σε αυτό το πολυπόθητο αμφιθέατρο!

Ανοίγεις τηλεοράσεις, εφημερίδες, μπαίνεις κάθε μέρα στο internet αλλά τίποτα. Χρυσή Aυγή και οικονομικά. Και ούτε λέξη για τα κλειστά πανεπιστήμια! Σκέφτεσαι: ας κάνω τουλάχιστον κάτι εποικοδομητικό. Μάθαμε με τους υπόλοιπους για κάτι δωρεάν συνέδρια και πήγαμε. Όσο όμως μαθαίναμε περισσότερα τόσο θέλαμε να μπούμε στην σχολή να τα μάθουμε και κανονικά, να νιώσουμε περισσότερο κομμάτι της σχολής.

Και μετά έγινε η πρώτη συνέλευση φοιτητών και ήρθε η πλήρης απογοήτευση. (Σκέφτεσαι: Τέλεια, θα μπω τουλάχιστον σε αμφιθέατρο!) Μα τι ήταν αυτό; Αμφιθέατρο ή κανένα κακόγουστο κακόφημο μπαρ; Οι χώροι βανδαλισμένοι, σπασμένα τζάμια, χυδαία συνθήματα σε τοίχους που ως επί το πλείστον ήταν καλυμμένοι από φυλλάδια παρατάξεων. Μέσα στο αμφιθέατρο τσιγαρίλα, καφέδες και ένα σωρό κόσμος που μίλαγε, χαχάνιζε και συζήταγε αγνοώντας πλήρως τον εκάστοτε ομιλητή. Μίλησαν φοιτητές από παρατάξεις, οι οποίοι σαν καλοκουρδισμένες μηχανές μετέφεραν τις ιδέες που τους είχαν μπήξει μέσα στον εγκέφαλο οι «γραμμές» των αντίστοιχων κομμάτων. Άτομα που νομίζουν ότι έτσι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν όσα πολύ έντεχνα τους έχουν κάνει να πιστεύουν οι «επάνω». Η συνέλευση κράτησε έξι ώρες… Έξι ώρες το απόλυτο θέατρο του παραλόγου και αυτό για να ψηφιστεί με 20 περίπου ψήφους διαφορά ότι θα κάνουν ΚΑΙ οι φοιτητές κατάληψη. Άλλο αυτό… Από πότε κλείνουν οι φοιτητές το σπίτι τους; Εκείνη την ώρα καταλάβαινα για ποιο λόγο βρίσκονται τόσοι Έλληνες στο εξωτερικό αυτήν τη στιγμή εκείνη την ώρα βούρκωσα γιατί είδα ότι κι εμένα μάλλον αυτό θα ήταν το μέλλον μου.

Ξέρετε τι γίνεται; Εγώ αγαπάω τη χώρα μου και θέλω να μείνω εδώ. Είμαι ιδεαλίστρια, αισιόδοξη, καλοπροαίρετη και όπως το βλέπω είμαι εξαιρετικά αφελής μάλλον. Θα ήθελα λοιπόν να καταθέσω δημόσια πλέον την αφελή μου άποψη:

Η Παιδεία υποβαθμίζεται όταν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι κλειστά και όταν πιστεύουμε ότι μια κοινωνία μπορεί να σταθεί με κλειστά πανεπιστήμια για καιρό ακόμα. Όταν πιστεύουμε ότι δεν τρέχει τίποτα και να χαθεί το εξάμηνο, αν τελικά το πανεπιστήμιο ανοίξει και έχει όλους τους διοικητικούς. Όχι, δεν θέλω να χάσει κανείς τη δουλειά του αν την κάνει καλά και την έχει κερδίσει τίμια. Αλλά πρέπει να μπουν κάποιες προτεραιότητες. Δεν μας νοιάζει η εγγραφή. Ας συνεχιστεί όσο πάρει η απεργία και είμαι σίγουρη πως αν είναι για το καλό όλης της κοινωνίας θα πετύχει. Όμως, με σχολή υπό κατάληψη, γεγονός που μου δείχνει ότι ο άλλος για να πιέσει καταπατά τα δικά μου δικαιώματα, δεν θα στηρίξω κανέναν. Πρέπει να ανοίξει το πανεπιστήμιο γιατί η παιδεία και τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ υποβαθμίζονται. Υποβαθμίζονται από την ευνοιοκρατία, την οικογενειοκρατία, την κομματικοποίηση και γιατί δεν αναγνωρίζεται ότι είναι ιδρύματα που πρέπει να λειτουργούν στοχεύοντας στη συνολική καλλιέργεια των φοιτητών.

Τίποτα άλλο εκτός από μάθημα και κόμματα δεν υπάρχει σε αυτό το πανεπιστήμιο; Τι σόι ακαδημαϊκοί πολίτες, τι σόι άνθρωποι θέλουμε να βγούνε από αυτό το πανεπιστήμιο;

Αυτά είναι τα προβλήματα που πρόλαβα να γνωρίσω. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα που ακόμη δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Σας παρακαλώ μη μου στερείτε το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα, γιατί εγώ δεν είμαι «βολεμένη». Ανοίξτε μου τις πόρτες για μάθημα, για πρόοδο, να γίνω μια καλή γιατρός, να προσπαθήσω για μια καλύτερη κοινωνία.

Πηγή: iefimerida.gr