7 Νοεμβρίου 2013
Θα επανέλθω σε ένα θέμα που με ταλανίζει…
Ανεξάρτητα με την όποια συναισθηματική και ηθική πλευρά και διάσταση του προβλήματος της διαφορετικής θεραπείας ασθενών αναλόγως της οικονομική τους κατάσταση, θέτω την καθαρά επιστημονική διάσταση προσαρμογής αυτής της θεραπείας στην οικονομική κατάσταση των ασθενών.
Δεν γράφω για ερευνητικές θεραπείες και για θεραπείες αιχμής. Δεν γράφω για εναλλακτικές θεραπείες. Γράφω για θεραπείες βάση κατευθυντήριων γραμμών μετά από τεκμηριωμένη ιατρική έρευνα, ιατρική θεραπεία βασισμένη σε αποδείξεις, τη γνωστή και αποδεχτή evidence based medicine (EBM). Διδάχτηκα και δικαίως ότι ο επιστημονικά ιατρικός τρόπος αντιμετώπισης μιας ασθένειας οφείλει να γίνεται βάση EBM.
Οποιοσδήποτε ασθενής, πόσο μάλιστα έναν νομοταγής πολίτης ενός ευνομούμενου κράτους, έχει δικαίωμα σε θεραπείες που ο επιστημονικός ιατρικός κλάδος θεωρεί ορθές.
Οι περισσότεροι ιατροί έχουμε έρθει αντιμέτωποι με αυτό το πρόβλημα. Θα θέσω ένα πρόβλημα νευροχειρουργικό το οποίο γνωρίζω καλύτερα για να γίνω κατανοητός: το θέμα του ενδοαγγειακού εμβολισμού σε ραγέντα και μη ραγέντα ανευρύσματα πρόσθιας αναστομωτικής αρτηρίας. Σύμφωνα με την EBΜ ο εμβολισμός είναι καλύτερος για τη θεραπεία ανευρύσματος πρόσθιας αναστομωτικής αρτηρίας γιατί σαν θεραπεία είναι λιγότερο επεμβατική και επιτυγχάνει ευνοϊκότερη έκβαση σε σύγκριση με τη χειρουργική επέμβαση. Στην σημερινή Ελλάδα αυτή η θεραπεία κοστίζει γύρω στα 18000 ευρώ στον ασθενή είτε έχοντας υγειονομική ασφαλιστική κάλυψη είτε είναι ανασφάλιστος και γίνεται μόνο σε ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Δεν θα αναπτύξω εδώ άλλα επιστημόνικά προβλήματα σε θεραπείες που έχουν να κάνουν με την οικονομική κατάσταση του ασθενούς καθώς και με το τόπο διαμονής του και την επείγουσα θεραπεία ακόμα και του τραύματος που κατά κόρον παραβιάζονται διεθνείς κατευθυντήριες γραμμές. Διδάχτηκα ότι η αντιμετώπιση οποιαδήποτε επείγουσας ασθένειας οφείλει να γίνει στο πρωτοβάθμιο νοσοκομείο που παρουσιάζεται το περιστατικό. Και δεν μιλάω μόνο για περιστατικά “ευγενών” ειδικοτήτων όπως της νευροχειρουργικής και της αγγειοχειρουργικής (η χρονικότητα της οποίας επείγουσας αντιμετώπισης περιστατικών αυτών των ειδικοτήτων είναι ζωτικής σημασίας στην πρόγνωση, στην νοσηρότητα και την θνησιμότητα αυτών των περιστατικών) αλλά και για κοινά χειρουργικά και ορθοπεδικά περιστατικά που κατά κόρον διακομίζονται σε τριτοβάθμια νοσοκομεία προς αντιμετώπιση.
Και ξαναγράφω, ανεξάρτητα από την συναισθηματική και ηθική πλευρά και διάσταση, το γεγονός ότι ένας Ιατρός συμβουλεύει και αναλαμβάνει θεραπεία ασθενών με οικονομικά προβλήματα, εφαρμόζοντας θεραπείες σε αντίθεση με επιστημονικά τεκμηριωμένες κατευθυντήριες γραμμές, αποτελεί αν μη τι άλλο μια παραβίαση της ιατρικής σε επιστημονικό επίπεδο και ίσως αυτή η αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών να είναι και νομικά, ιατρικά αμελής.
