Ο κύριος Λοβέρδος λοιπόν. Ο υπουργός Υγείας, παρακαλώ, ο ίδιος που εκστόμισε τα «σπουδαία» περί ευθύνης τάχα των δημοσίων υπαλλήλων για την κατάντια του ελληνικού κράτους. Λέει το ρεπορτάζ («Ε» χθες) ότι καρατόμησε τον διοικητή του Νοσοκομείου Γρεβενών και στη θέση του τοποθέτησε, με απόφασή του, κάποιον καθηγητή σχολείου με περγαμηνές ως κομματικού μέλους του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα.
Πριν από δέκα ημέρες ο υφυπουργός Υγείας ανέγνωσε στη Βουλή τα εξής: Το Νοσοκομείο Γρεβενών αξιολογήθηκε τρίτο πανελληνίως και πρώτο στη Βόρεια Ελλάδα ως προς την παραγωγή έργου, την καλή υποδοχή και περίθαλψη ασθενών, αλλά και τη σημαντική μείωση δαπανών.
Ο υπουργός έβοσκε αλλού φαίνεται και δεν έλαβε υπ’ όψιν του τα εντυπωσιακά αυτά στοιχεία, που είναι μια χαραμάδα ελπίδας στο γενικό μπάχαλο του δυσκίνητου και πολλαπλώς κατηγορούμενου δημόσιου τομέα. Το ρεπορτάζ, όμως, έχει και (ζουμερή) συνέχεια. Ο απερχόμενος πρόεδρος, στέλεχος των υπηρεσιών υγείας με είκοσι χρόνια προϋπηρεσία στο Νοσοκομείο της Βέροιας, «συγκρούστηκε πρόσφατα με τον τοπικό μητροπολίτη για το θέμα της διαχείρισης του ναΐσκου που βρίσκεται στο προαύλιο του Νοσοκομείου. Το θέμα έφτασε στα δικαστήρια, με τον διοικητή του Νοσοκομείου να δικαιώνεται ακόμη και στο Εφετείο».
Ούτε αυτό ενόχλησε τον υπουργό, ο οποίος προφανώς ευλαβής και ευσεβής, γνήσιος χριστιανός, υποκλίθηκε στην ισχύ των μητροπολιτών, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας.
Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Δεν χρειάζεται περαιτέρω πληροφόρηση για να αντιληφθεί κάποιος τη χυδαία σκοπιμότητα-δουλοφροσύνη της απόφασης του υπουργού. Ενός υπουργού που πριν από πολλά χρόνια είχε ανατείλει ως ο μελλοντικός αστήρ-καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου. Πάει και το Σύνταγμα, πάει και το Δίκαιο. Μάλλον έχουν δίκιο όσοι αποφαίνονται ότι το μεγαλύτερο αφροδισιακό είναι η εξουσία (στο πλαίσιο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος).
Αλλά τέτοιος ραγιαδισμός μπροστά στους παπάδες, σ’ αυτούς τους ρασοφόρους που με την ενδυμασία τους και το παρουσιαστικό τους προκαλούν τρόμο και απέχθεια στα μικρά παιδιά (αλλά και σε πολλούς ενηλίκους που έχουν δική τους αντίληψη για την αισθητική…)!
Είναι βέβαιο ότι ο κύριος Λοβέρδος θα πληρώσει βαρύ πολιτικό τίμημα, όπως και άλλοι σαν αυτόν, αρχομανείς, οχλολοίδοροι, ανεπαρκείς κοινωνικά, κυνικοί, αμοραλιστές. Θα μπορούσε βεβαίως κάποιος να αντιτείνει ότι αυτή, έτσι, είναι η πολιτική, και θα έχει μαζί του τούς πλείστους των πολιτικών φιλοσόφων. Ναι, αλλά υπάρχει και η παρέκκλιση, υπάρχει ο καιρός και δεν ήσαν τυχαίοι αυτοί που ανέδειξαν τη σημασία αυτών των εννοιών (Επίκουρος και Γοργίας αντίστοιχα). Εξάλλου, έχουν πλειστάκις δικαιωθεί οι δύο τούτοι διανοητές από τις πάμπολλες εξεγέρσεις και επαναστάσεις κατά της καθεστηκυίας τάξης, ανά τους αιώνες.
Το ‘χει η μοίρα των αφρόνως φερομένων, αυτών που περιφρονούν το στοχάζεσθαι ή ακόμη το σκέπτεσθαι και επιδίδονται, ερειδόμενοι σε άλλες δυνάμεις και όχι στους εαυτούς τους, στο απλώς πράττειν. Είναι η φιλοσοφία του αμερικανισμού, του αμερικανικού πραγματισμού. Σε τούτη τη χώρα, όμως, η κοινωνία εξετάζει και τον χαρακτήρα των κυβερνώντων ακόμη και μέσα στη μεγίστη αποχαύνωσή της.
Κρίμα για τον κύριο Λοβέρδο και για όλους που φέρονται σαν αυτόν. Το καλάμι της εξουσίας σπάει με πάταγο ενίοτε· αλίμονο στους ιππευτές του (και τρις αλί για τον τόπο…).
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=310393
