Giannis Kalliatsos
Πλησιαζοντας στο σημειο που τελειωνω την ειδικοτητα μου θα επρεπε να αισθανομαι χαρα και ανυπομονησια..
Τουλαχιστον μια επιθυμια να σταθω στα ποδια μου και να δω μετα απο τοσα χρονια τον εαυτο μου τελειωμενο γιατρο..
Θυμαμαι πριν αρκετα χρονια τα γλεντια που εκαναν πολλοι μεγαλυτεροι μου οταν τελειωναν την ειδικοτητα και τα σχεδια τους..
Κι εγω θα χαρω,να μην λεω υπερβολες..
Εδω και μερικες μερες ομως εχω αρχισει και σκεφτομαι..
Που μπορω να απορροφηθω η να δρασω?
Στο ΕΣΥ που εχει κλεισει τις πορτες του η στα απομακρυσμενα ιατρεια που τουλαχιστον θα προσφερουν αντι για κινητρο στεγαση η σιτιση?
Θα εχω την ευκαιρια να δουλεψω σε ομιλους αφου ανταγωνιστω με χιλιαδες συναδελφους μου?
Θα μπορεσω να ανοιξω ιατρειο διπλα σε 65αρηδες καθηγητες η επιμελητες και να σταθω η θα αγορασω την εξυπνη σιτα ωστε να μην σκοτωνω μυγες?
Τελος θα εχω την αντοχη η την δυναμη να ανοιξω την βαλιτσα μου και να φυγω για καποια αλλη χωρα η θα μεινω εδω να παλεψω?
Για πρωτη φορα στην ζωη μου τελειωνω σε κατι μηνες εναν στοχο και δεν χαιρομαι..
Μας εχουν φτασει στο σημειο να ζηταμε το μαξιλαρακι της ειδικοτητας γιατι μετα απο αυτην τι εχουμε να δουμε δεν γνωριζουμε…
Ισως ειμαι απαισιοδοξος,ισως μου την εχει βαρεσει.,
Μετα απο 15 χρονια ιατρικης ειδικευσης και θυσιων δεν επιτρεπω στον εαυτο μου να κοιταζει πισω..
Ερχεται η στιγμη ομως που ο αγωνας για επιβιωση θα ειναι δυσκολος..
Και δεν θελω ποτε να φτασω στο σημειο που θα μετανοιωσω..
Πιο πολυ απο ολα ομως με ανησυχει που βαδιζουμε ολοι σαν ρομποτ υπνωτισμενοι προς τον μυλο που ολα τα αλεθει..
Κι ας μας ειχαν προειδοποιησει..
