Μανος Πρεβος. Μια ιστοριούλα από το ιατρείο μου σήμερα το πρωί.

Ένας συνοφρυωμένος συνταξιούχος μπαίνει στο γραφείο μου κρατώντας με το ένα χέρι του το βιβλιάριο ασθενείας ΤΥΔΚΥ και με το άλλο το αυτί του. Προτού με καλημερίσει αφήνει μπροστά μου το βιβλιάριο και λέει “Σώσε με, πονάω”.
Αφού τον χαιρετίσω και τον βάλω να καθίσει, του εξηγώ ότι δεν είμαι συμβεβλημένος με τον ΕΟΠΥΥ. Εκνευρισμένος που θα χρειαστεί να με πληρώσει μου απαντά -“Τι να σε κάνω τώρα γιατρέ, αφού πονάω θα σε πληρώσω, αλλά πόσα θα μου πάρεις;” και συμπληρώνει “Ξέρεις έχω ξανάρθει και παλιά σε σένα”.
Εγώ με κάποιο δισταγμό του λέω -“Αφού είναι επείγον και είσαι παλιός πελάτης για χατήρι σου θα πάρω 30 Ε”. Σηκώνει το κεφάλι του στο ταβάνι και μονολεκτικά συμπληρώνει -“Τέλειωνε”.
Αφού τον εξετάζω βλέπω στο αυτί του μέσα ένα “άγανο” (κάτι σαν στάχυ) που ήταν καρφωμένο στο πόρο. Με κάποια δυσκολία, γιατί πόναγε, το βγάζω. Με ανακούφιση τότε γυρίζει και μου λέει “αμάν με έσωσες γιατρέ”.
Εδώ κανονικά τελειώνει η ιστορία, αλλά το μεδούλι της βρίσκεται παρακάτω.
Ο συνταξιούχος αρχίζει να αναφέρει τα γνωστά “Γιατί ρε γιατρέ δεν είσαι στο Ταμείο; γιατί παίρνεις τόσα από ένα συνταξιούχο”; κ.λ.π., κ.λ.π.
Ανακουφισμένος που δεν πονάει πια, κάποια στιγμή γυρίζει και μου λέει “Κοίτα να δεις. Πριν δεκαπέντε μέρες ένα τέτοιο πράγμα είχε μπει στο αυτί του σκύλου μου. Το ‘φερα στον κτηνίατρο και το έβγαλε. Μου είπε πως αν δεν το ‘βγαζε, το ζωντανό θα πέθαινε”.
Με προσποιητή αφέλεια τον ρωτάω: “Αλήθεια πόσο σου πήρε ο κτηνίατρος”; Χωρίς δισταγμό μου απαντά: “60 Ε και λίγα ήταν, γιατί του έκανε ένεση να ηρεμήσει”.
Κόκκαλο εγώ!!!
Υ.Γ. Ο διάλογος διεξήχθη ακριβώς επί λέξη!!!