«Σταμάτα να κλαις!!!»
Πόσες φορές έχετε ακούσει αυτή τη φράση; Και πόσο λάθος μπορεί να είναι! Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλα τα κλάματα ίδια. Κάποιες φορές κλαίμε από θυμό ή για να πετύχουμε κάτι, άλλες από φόβο και κάποιες από απελπισία.
Και δεν είναι πάντα εύκολο όταν κάποιος δικός μας άνθρωπος ή το παιδί μας κλαίει να ξέρουμε ποιο συναίσθημα ή συνδυασμός τους το προκάλεσε. Άλλωστε, οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και ως ενήλικες, δεν ξέρουν καν οι ίδιοι γιατί κλαίνε και δυσκολεύονται να βάλουν λόγια στα συναισθήματά τους.
Επειδή όμως πίσω από κάθε δάκρυ κρύβεται τουλάχιστον ένα μέρος στενοχώριας και απελπισίας, δεν είναι καλύτερα να αντιμετωπίσουμε πρώτα αυτό;
Η προσπάθεια κατάπνιξης των αρνητικών συναισθημάτων και των εκφράσεων που τα ακολουθούν, έρχεται συχνά σαν αυτόματη αντίδραση. Όπως για το θυμό και το φόβο, έτσι και για τη στενοχώρια και το κλάμα, η αντίδραση αυτή μοιάζει με το να κλείνουμε το συναγερμό γιατί μας ενοχλεί ο θόρυβος! Είναι ανάρμοστη γιατί μάλλον ρίχνει λάδι στη φωτιά αντί να τη σβήσει αλλά και γιατί «οδηγείται» από την ανάγκη να πάψει η ενόχληση που προκαλεί το κλάμα του ενός στους άλλους.
Ένας άλλος λόγος που μας κάνει να θέλουμε να «φιμώσουμε» το δυνατό κλάμα, είναι ότι η αναστάτωση που δημιουργεί στους εκάστοτε παρευρισκόμενους είναι μεγάλη και εκείνη τη στιγμή κυριαρχεί ο φόβος ότι δε θα σταματήσει ποτέ!
Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Το έντονο κλάμα ακολουθεί σχεδόν πάντα μια καμπύλη, κορυφώνεται σταδιακά και αργά ή γρήγορα αναπόφευκτα θα ξεκινήσει την αντίστροφη πορεία μέχρι να «σβήσει». Φτάνει να περιμένει κανείς βέβαια!
Γιατί, αν πιέσουμε με μια φράση όπως το κλασικό «μην κλαις», το πιθανότερο είναι να οδηγηθούμε σε αναζωπύρωση ή να σταματήσει το κλάμα απότομα και έτσι να μην επέλθει η ευεργετική αίσθηση ανακούφισης που συνήθως ακολουθεί.
Αν λοιπόν δεν είμαστε σίγουροι για το πώς να αντιδράσουμε όταν κάποιος δικός μας κλαίει, ο καλύτερος τρόπος είναι χωρίς λόγια, με μια αγκαλιά ή με μια παρηγορητική κουβέντα στις περιπτώσεις που η σχέση δεν επιτρέπει σωματική επαφή.
Για κάθε δάκρυ μας αξίζει μια αγκαλιά.
Αντί να το πολεμήσετε, αγκαλιάστε το!
Γράφει η Λητώ Κατάκη, ψυχολόγος-οικογενειακή θεραπεύτρια, Διευθύντρια Εργαστηρίου Διερεύνησης Ανθρωπίνων Σχέσεων.
Σήμερα Καθαρά Δευτέρα βρέχει. Θα πετάξουμε αετό μέσα μας.
Τα δάκρυα στα τζάμια έχουν μεγάλη ομορφιά. Τα δάκρυα στα πρόσωπα φτάνουν ως την άκρη της καρδιάς μας, υπόσχονται. Ζητούν ν’ αλλάξουν χρώματα. Αν κλαίγαμε περισσότερο θα ξεπλέναμε το έμφραγμα.
Όλη η κούραση της δημιουργίας με το αλμυρό νερό του δάκρυ, του ιδρώτα και της θάλασσας ποτίζονται καλύτερα. Ανθίζουν κατορθώματα.
Το άρθρο σου υπέροχο! Και του χρόνου.