Αυτές τις μέρες, που παρακολουθώ το «πειρατικό» πρόγραμμα της ΕΡΤ χαίρομαι. Γιατί ανακαλύπτω ότι τελικά δεν ζούμε στην Ελλάδα του Τράγκα, του Θέμου, της Τατιάνας, του Φώτη και της Μαρίας. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Βλέπω ανθρώπους με ωραίο λόγο να υπερασπίζονται το δικαίωμα όλων μας να μην παραδοθούμε – όχι αμαχητί, τουλάχιστον! – στην πνευματική, νοητική απονέκρωση.
Είδα τα ξημερώματα μέχρι και τον γιο του περίφημου John Kenneth Galbraith, τον James Galbraith, να μιλά για το βάρβαρο, πραξικοπηματικό, σκοταδιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ. Και άλλους, έξω από τον αγοραίο τηλεοπτικό ανθρωπότυπο, να αρθρώνουν χαμηλόφωνα έναν λόγο άλλον απ’ αυτόν που συνηθίσαμε είκοσι τέσσερα χρόνια τώρα ιδιωτικής τηλεόρασης, άλλον από τις φωνές και τις κραυγές. Έναν λόγο που είχαμε σχεδόν ξεχάσει ότι υπήρχε. Έναν λόγο ανθρώπινο, μετρημένο, που δεν ενδιαφέρεται να κάνει τηλεθεάσεις ή να τραβήξει διαφημίσεις.
Μαζί μ’ αυτούς βλέπω, την ώρα που φεύγουν αυτές οι γραμμές και τον Γιάννη Στουρνάρα να λέει στη Βουλή ότι «η ΕΡΤ θα μπει στο συνεργείο, για να βγει χωρίς σκάνδαλα». Καλέ μου κύριε Στουρνάρα, οι πρόθυμοι μηχανικοί αυτού του συνεργείου – οι πολιτικοί της προϊστάμενοι – ήταν που έκαναν ό, τι μπορούσαν για να υποβαθμίσουν την ΕΡΤ όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό δεν είναι συνεργείο, που θέλετε να βάλετε την ΕΡΤ κύριε Στουρνάρα. Είναι νεκροταφείο. Αν σας ενδιαφέρει όλους εσάς πραγματικά η ΕΡΤ – κάτι για το οποίο επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω – βάλτε, στο όποιο συνεργείο, τους πολιτικούς που την έκαναν κομματικό τους αναψυκτήριο: τους Κεδίκογλου. Όχι το θύμα τους.
Όπως και να έχει, όμως, οφείλουμε ευχαριστίες σε εσάς, κύριε Στουρνάρα, στον Αντώνη Σαμαρά, τον Σίμο Κεδίκογλου. Γιατί θεωρήσατε ότι είκοσι τέσσερα χρόνια στα οποία κυριάρχησε η υποκουλτούρα της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα, η αισθητική της τσόντας και του κουτσομπολιού που ξεκίνησε από τα πρωινάδικα, συνέχισε στα μεσημεριανάδικα και έφτασε και στα απογευματάδικα για να μπει μέχρι και στα δελτία ειδήσεων ως «επικαιρότητα» και εν συνεχεία σε μεταμεσονύχτια προγράμματα όπου ξεπεσμένοι εκδότες της χρυσής εποχής του «ΚΛΙΚ» έπαιρναν συνεντεύξεις από μπουζουξούδες ήταν αρκετά για να μας απορροφήσει πλήρως, να μας καταπιεί αυτή η αισθητική της απόλυτης, παραδομένης φτήνιας. Και να μας κάνει junkies του τίποτα.
Γιατί θεωρήσατε ότι είχαμε τόσο συνηθίσει, τόσο εθιστεί στη χυδαιότητα, στην ευτέλεια με την οποία μας γέμιζαν, μας μπούκωναν τις μέρες και τις νύχτες μας οι καναλάρχες που παράνομα και «προσωρινά» τους παραχωρήσατε δημόσιες συχνότητες που έφτανε το κατέβασμα ενός διακόπτη για να πέσει, και τεχνικά, η αυλαία του εναπομείναντος ελληνικού πολιτισμού μέσω της τελευταίας ραδιοτηλεοπτικής του νησίδας, της ΕΡΤ. Και να μπούμε με δόξα και τιμή, με τα τσαρούχια, στη νέα εποχή. Αυτή των σπηλαίων.
Αλλά δεν σας βγήκε. Και δεν θα σας έβγαινε ποτέ, ξέρετε. Γιατί ο πολιτισμός δεν εξαρτάται – μόνο – από διακόπτες και πομπούς. Αλλά από ζωντανούς, ακατάβλητους πομπούς που κανένα ΜΑΤ δεν μπορεί να τους κλείσει οι οποίοι λέγονται άνθρωποι και εξακολουθούμε να υπάρχουμε, να αναπνέουμε, να ελπίζουμε. Ο ήλιος ανατέλλει νέος κάθε μέρα, έλεγε ο Ηράκλειτος. Και το μαύρο της ΕΡΤ στις οθόνες των τηλεοράσεων φωτίζει με το πιο μαγικό φως όσους δεν έχουμε παραδοθεί στη βαρβαρότητα.
Πηγή parallaxi.mag
