Μερικά εισαγωγικά
Όταν λέμε «μετριέται» ή «παρακολουθείται» η Δημοκρατία θεωρητικά αναζητούμε αν υφίστανται, κόβονται, ράβονται, υπάρχουν κατ’ επίφαση ή κατακρεουργούνται ορισμένοι βασικοί θεσμοί. Υπάρχουν παγκόσμιοι ανεξάρτητοι φορείς που ‘παρακολουθούν’ τη Δημοκρατία. ‘Παρακολουθούν’ εξετάζοντας την ύπαρξη και την ‘ποιότητα’ ορισμένων θεσμών. Το δικαίωμα στην πληροφόρηση στα δημοκρατικά κράτη προϋποθέτει την παρουσία του κράτους στον χώρο της ενημέρωσης. Αυτό ακριβώς ‘μετριέται’ και αποτελεί ‘θεσμό’ που σχετίζεται με τα δικαιώματα και την ιδιότητα του πολίτη.
Τα βασικά Νο 1:
Η δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν είναι μια οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία. Είναι αγαθό δημοσίου συμφέροντος.
Συνεπώς το συμβάν της 11ης Ιουνίου θέτει την Ελλάδα σε κίνδυνο σε ό, τι αφορά το δικαίωμα της πληροφόρησης και συμμετοχής στην κοινωνία της πληροφορίας, θέτει σε κίνδυνο τη Δημοκρατία.
Ο έλεγχος της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα (Άρθρο 15, παρ. 2) δεν είναι δικαίωμα της κυβέρνησης να πράττει όπως αυτή αντιλαμβάνεται επί της τηλεόρασης.
Τα βασικά Νο 2:
Δε νοείται σύγχρονη δημοκρατία χωρίς δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση και αυτό κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας, της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς το γνωρίζουν (;). Κι αν θέλουν να συνεχίζουν να αυτοπροσδιορίζονται έτσι, τότε οφείλουν να πράξουν ό, τι χρειάζεται για να ανοίξει πάλι ο ‘διακόπτης’. Αυτά είναι τα βασικά και καλό είναι καμιά φορά να επιστρέφουμε ή να ξεκινάμε από εκεί.
Τα βασικά Νο 3:
Δε χρειάζεται τώρα να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να γίνει η περίφημη ‘εξυγίανση’ του ραδιοτηλεοπτικού φορέα. Απλά, μαζικές απολύσεις μακριά από κοινή εργατική νομοθεσία και δίκαιο δε χωρούν στη συζήτηση. Υπάρχουν τρόποι, εναλλακτικές για μια υγιή ΕΡΤ αρκεί να υπάρχει βούληση. Υπάρχουν οι λύσεις που εμπεριέχουν τη δυνατότητα οι εργαζόμενοι να γίνουν συμπαραγωγοί, συνέταιροι κα..
Τα κόμματα ‘εταίροι’ θα πρέπει αμείλικτα, ψύχραιμα (δηλαδή να ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν και τι χρειάζεται), αποφασιστικά και απλά να ανατάξουν μια τέτοια αντιδημοκρατική ενέργεια, αλλιώς θα πρέπει να προετοιμαστούν για τα χειρότερα, τόσο για τους εαυτούς τους, όσο και για τη χώρα.
Τα βασικά Νο1 και Νο2 οδηγούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μέσω της αποδοχής άρα και υποχώρησης της ΝΔ ή μέσω εκλογών όπου τα κόμματα ‘εταίροι’ να μη συναινούν σε έναν ανυποχώρητο Σαμαρά, σε αυτό που είναι προτεραιότητα και ιεραρχικά χρήσιμο: το άνοιγμα της ΕΡΤ.
Το αν ακούγεται τώρα το «εντάξει τώρα, όταν ‘κονόμαγαν δε μίλαγαν οι κηφήνες της ΕΡΤ, σιγά μην κλάψουμε για τους παχυλούς μισθούς» και άλλα συναφή δεν αναιρεί την αναγκαιότητα των βασικών Νο1 και Νο2 που είναι το άνοιγμα της ΕΡΤ.
Το αν ο ελληνικός λαός είναι σε θέση να εμπιστευτεί αυτή την κυβέρνηση που χρησιμοποιεί τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση ως βραχίονα προπαγάνδας και χειραγώγησης για να «εξυγιάνει» την Ε.Ρ.Τ. είναι ένα ρητορικό ερώτημα άλλης φύσης.
Όμως, αυτό που σήμερα πρέπει να αφορά εμάς τους ευρωπαίους δημοκρατικούς πολίτες είναι το γεγονός της 11ης Ιουνίου να μην ξαναγίνει και να διορθωθεί. Προέχει..
leftprint
