Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά ούτε τρία! Σίγουρα πάνω από 5 χρόνια χρειάζεται η ελληνική κυβέρνηση για να αποφασίσει να χτίσει ένα νοσοκομείο που γκρεμίστηκε από σεισμό. Δείτε πόσα χρειάζεται για τον «Άγιο Ανδρέα» της Πάτρας . Πέρασαν …αισίως 5 χρόνια από το σεισμό που χτύπησε την Πάτρα και έκανε το νοσοκομείο σχεδόν να καταστραφεί πλήρως. Κάποια κτίρια ξαναφτιάχτηκαν κάποια άλλα πάλι απλώς… ξεχάστηκαν.
Και οι υποσχέσεις μετά την 8η Ιουνίου του καταστροφικού σεισμού από τους ιθύνοντες ήταν πολλές.
Ωστόσο 5 χρόνια μετά, το κεντρικό κτίριο παραμένει γιαπί με τους γιατρούς και το υπόλοιπο προσωπικό να περιφέρονται από κτίριο σε κτίριο μέχρι να κτιστεί. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η τριμελής επιτροπή των γιατρών του νοσοκομείου: «Το ‘’ξεσπίτωμα’’ κλινικών και μονάδων για τρία χρόνια δεν στάθηκαν ικανά, για αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, προκειμένου να δρομολογήσουν την επανακατασκευή του.
Ο διαγωνισμός ανακατασκευής του κεντρικού κτιρίου ολοκληρώθηκε πέρυσι, το ελεγκτικό συνέδριο χρειάσθηκε ένα χρόνο για να ελέγξει την σύμβαση έργου (!)
και ακόμη τώρα, Ιούνιος του 2013, εργολάβος δεν έχει εγκατασταθεί για να ξεκινήσει η αποπεράτωση του κεντρικού κτιρίου, προκειμένου οι κλινικές και τα εργαστήρια, οι γιατροί και το λοιπό προσωπικό τους να μην περιφέρονται μαζί με τους ταλαίπωρους ασθενείς ως νομάδες, από κτίριο σε κτίριο, μεταξύ νεόδμητου κτιρίου, ταχύρρυθμου και 409 πρώην στρατιωτικού νοσοκομείου».
Και φαίνεται ότι η πόλη έχει μεγάλες ανάγκες σε νοσοκομειακή υποδομή καθώς όπως σημειώνουν οι γιατροί, οι χιλιάδες ασθενείς δεν είναι δυνατόν σήμερα να εξυπηρετηθούν με βάση τις υπάρχουσες δομές. «Οι αριθμοί, των προσερχομένων ασθενών στα τακτικά και επείγοντα εξωτερικά ιατρεία, των νοσηλευομένων στις κλινικές αλλά και όσων πραγματοποιούν τακτικές εργαστηριακές εξετάσεις, είναι αμείλικτοι και δείχνουν ότι οι κυβερνητικές προσπάθειες να συρρικνώσουν το Νοσοκομείο ‘’Άγιος Ανδρέας’’ που είναι χαραγμένο με αυτό το όνομα στην συνείδηση των Πατρινών, πέφτουν στο κενό, αφού οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σε αυτό, απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι και με δυσμενέστατες συνθήκες εργασίας, δείχνοντας αυταπάρνηση για τον ασθενή, το κρατάνε όρθιο, ζωντανό και λειτουργικό».
http://iatropedia.gr/articles/read/4297
