[…] έχουμε ένα τεράστιο στοιχείο υπεροχής. Αποτελούμε την συμπαγή μάζα του λ α ο ύ! Και ως γνωστό ο λαός δεν μπορεί να αγνοηθεί, να μπεί στο περιθώριο, ή να προσπεραστεί […] Γιατί σώνει και καλά θέλουμε πολιτκούς κηδεμόνες για να εκφραστούμε; Ας θυμηθούμε τα λόγια του Διονύσιου Σολωμού απο τον Ύμνο στην Ελευθερια, “Πάντα η νίκη, εαν ενωθείτε, πάντα εσάς ακολουθεί”. […] Η πολιτικός επιστήμονας Αρετή Γεωργοσοπούλου, απαντά στην έρευνα της Κρυσταλίας Πατούλη που ξεκίνησε να δημοσιεύεται από το 2010 στο tvxs.gr, διαμορφώνοντας ένα δημόσιο διάλογο με συμμετοχή πάνω από 150 σημαντικών προσώπων των γραμμάτων και των τεχνών, με βάση το ερώτημα “Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;”
Ο αντιπρόεδρος της Iternational Herald Tribune, σε πρόσφατες δηλώσεις του αναφέρει ότι: “ο κόσμος απατάται αν πιστεύει ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι μόνο οικονομική. Στον πυρήνα του προβλήματος υπάρχει και μία κοινωνική κρίση που έφερε με την σειρά της την οικονομική”, αλλά και συνεχίζει κυνικά: “Η Ελλάδα και οι ‘Ελληνες έχουν χρόνιο πρόβλημα με τον εγωκεντρικό τρόπο σκέψης τους και τον βουλιμικό τρόπο ζωής τους, που συνδέεται με ιστορικές πολυπλοκότητες και την προβληματική δομή του κράτους μετά την απελευθέρωση της χώρας απο την Οθωμανική Αυτοκρατορία”.
Ποιά είναι τα αίτια, λοιπόν; Τι συμβαίνει και γιατί; Κάποιος θα πρέπει μάλλον να δεί τα πράγματα μέσα απο το κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό, οικονομικό πρίσμα. Οπότε, είναι αναπόφευκτες και οι αναφορές στην Τουρκοκρατία, τον εμφύλιο, το παλάτι, τους Αμερικάνους, την χούντα. Και δικαίως.
Βιώνοντας την κρίση στο πετσί μας αυτή την στιγμή με απώλειες ανθρώπων, θέσεων εργασίας, βασικών και αναγκαίων περιουσιακών στοιχείων, ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ας ξεκινήσουμε απο το τί κάνουμε τώρα. Αυτό και μόνο θα μας εξασφαλίσει ενέργεια και εργαλεία σκέψης και δράσης προς αυτόν τον προσανατολισμό.
Φυσικά θα πρέπει να μελετηθούν, να αναλυθούν, να διδαχτούν οι αιτίες και τα συμπεράσματα σε όλους και κυρίως στους νέους για να μπορέσουμε να πούμε ποτέ πια ξανά. Η γνώση και η πληροφόρηση δημιουργεί στάσεις και συμπεριφορές ανάλογες.
Όλοι εμείς οι “απ’ έξω” έχουμε σίγουρα μπροστά μας, απο την μια πλευρά, θηριώδη – σε όγκο, μορφή και περιεχόμενο σχήματα, όπως οι, τράπεζες, οι πολυεθνικές, η ομάδα G8, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, ο Παγκόσμιο Οργανισμός Εμπορίου κ.α.
Απο την άλλη, πολιτικοί, κυβερνήσεις, Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης. Όλα αυτά μαζί συγχρονισμένα ή όχι συντελούν στην άσκηση πίεσης πάνω μας και στον εκφοβισμό.
Εμείς όμως έχουμε ένα τεράστιο στοιχείο υπεροχής. Αποτελούμε την συμπαγή μάζα του λ α ο ύ! Και ως γνωστό ο λαός δεν μπορεί να αγνοηθεί, να μπεί στο περιθώριο, ή να προσπεραστεί.
Ας θυμηθούμε ότι η δύναμη ενός λαού εξαρτάται μ ό ν ο απο το πόσο ενωμένος είναι. Έχουμε πολλά και απείρως σημαντικά που μας ενώνουν αυτή την στιγμή, και ευτυχώς παρατηρείται κάποια κοινωνική αφύπνιση. Όλο και δημιουργούνται σύλλογοι, ενώσεις, μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί – πέρα απο τους ήδη υπάρχοντες – που δ ε ν ελέγχονται από κόμματα.
Αν μη τι άλλο τώρα είναι αναγκαίο και επιτακτικό να συντονιστούμε μέσα απο αυτούς τους φορείς, να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να διεκδικήσουμε. Δεν αρκεί να παρακολουθούμε τα συνδικάτα να κατεβαίνουν – και αυτά χωριστά (!). Με τους κατάλληλους χειρισμούς απο τα ΜΜΕ περνάει στον κόσμο ότι έχει να κάνει με συντεχνιακά θέματα που δεν μας αφορούν όλους.
Θα πρέπει ωστόσο αυτή την ύστατη στιγμή οι φορείς αυτοί να επαναπροσδιοριστούν. Ακόμα και οι τοπικοί σύλλογοι – εξωραϊστικοί, πολιτιστικοί, αθλητικοί που στόχευαν μέχρι σήμερα στα καταστατικά τους την ποιοτική αναβάθμιση της ζωής των μελών τους, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα!
Κατανοώ πλήρως την αποφυγή της εμπλοκής τους σε πολιτικού χαρακτήρα αντιδράσεις. Tώρα όμως που δεν μιλάμε πια για την ποιότητα αλλά προτίστως για την εξασφάλιση της ίδιας της ζωής, θα παραμείνουν αδρανείς ή ακόμα χειρότερα θα καλυφτούν πίσω απο το “εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;”.
Μόνο δειλία και υποκρισία υποδεικνύει μια τέτοια στάση. Ως γνωστό οι κατακτήσεις προυποθέτουν φαντασία, τόλμη και θάρρος. Ας εντάξουν στο καταστατικό τους δυναμικές διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις και πορείες, δηλαδή πολιτικές πράξεις.
Δεν μπορεί κάποιες συνασπισμένες δυνάμεις να μας αφανίζουν, να μας καταρρακώνουν οικονομικά, ηθικά και ψυχικά και μεις να περιοριζόμαστε σε σεμνά τελετουργικά ημερίδων, σεμιναρίων, ανακοινώσεων.
Δεν μπορεί να βλέπουμε να φεύγει ό,τι καλύτερο διαθέτει η χώρα στο ανθρώπινο δυναμικό της και μεις να συγκαλούμε διοικητικά συμβούλια! Τώρα θέλουμε δεν θέλουμε αποτελεί πια πολιτική πράξη η καθημερινή μας επιβίωση.
Πολιτική πράξη αποτελεί και η συσπείρωση μας να βοηθήσουμε τις αδύναμες ομάδες. Αντιδράσεις και διαμαρτυρίες μπορεί να ξεκινήσουν σε τοπικό επίπεδο με όλους τους φορείς που δεν ελέγχονται απο τα κόμματα. Γιατί σώνει και καλά θέλουμε πολιτκούς κηδεμόνες για να εκφραστούμε; Ας θυμηθούμε τα λόγια του Διονύσιου Σολωμού απο τον Ύμνο στην Ελευθερια, “Πάντα η νίκη, εαν ενωθείτε, πάντα εσάς ακολουθεί”.-
http://afigisizois.wordpress.com/2013/06/10/
