Κάποτε εθεωρείτο αυτονόητο ότι τα πολιτικά συνέδρια αποτελούσαν πυλώνες συνέχειας, ελπίδας και αναγέννησης. Αντίθετα, τώρα σε αυτόν τον εκφυλισμό, κείμενα και διακηρύξεις «δε χρειάζονται». «Δε χρειάζεται» να λες και να προσπαθείς, «δε χρειάζεται» να διακηρύττεις τα πιστεύω σου. «Δε χρειάζεται τίποτα», γιατί έτσι κι αλλιώς η ‘καθοδήγηση’ θα κάνει τα δικά της, άλλωστε τα κόμματα υπάρχουν για εσένα τον πολίτη; εσένα το ‘σύντροφο’; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Μη μιλάς λοιπόν, διακήρυξε εσύ τα δικά σου, εμείς θα κάνουμε άλλα, θα προχωρήσουμε με αυτά και αυτούς που επιθυμούμε. Εσένα σε θέλουμε ‘απονευρωμένο’, σε θέλουμε ως ‘άλλοθι’.
Τώρα που ζούμε μια περίοδο συλλογικής υστερίας, κρίσης ο κίνδυνος της απλούστευσης μεγαλώνει. Το κακό είναι ότι απέναντι στο καθετί απλουστευτικό δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχει αντίσταση.
Οπότε;..
Οπότε Αναγέννηση!
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ διαρκής και ακατάπαυστη.
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ, γιατί ό, τι δεν αναγεννιέται εκφυλίζεται.
Σκοπός δεν είναι απλά να ‘κρατηθούμε’ ΣΤΗΝ πολιτική ζωή, αλλά να κρατηθούμε ΓΙΑ ΤΗΝ πολιτική ζωή της χώρας, άρα και τη δημοκρατία. Τίποτα δε φαίνεται να αναγεννιέται, αντίθετα, βλέπουμε:
αγκυλώσεις –> σκληρώσεις –> ανημποριά –> κατάπτωση.
Η αναγέννηση ενός πολιτικού φορέα, εφόσον αυτοπροσδιορίζεται Αριστερός ή Κεντροαριστερός δε θεμελιώνεται στην ντε και καλά κυριαρχία. Θεμελιώνεται στην ευθραυστότητα και τη ταπεινότητα των πρωταγωνιστών της. Άλλωστε, αυτή η αναγέννηση πρέπει να εμπεριέχει τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ. Τον ανθρωπισμό που έρχεται σε ρήξη με την βάρβαρη κατάκτηση του κόσμου, την αδίστακτη κυριαρχία του κέρδους, την κυριαρχία έναντι της φύσης.
Ένας φορέας λοιπόν που αναζητά την αναγέννησή του οφείλει να απορρίψει την ψευδαίσθηση της εγγυημένης ψήφου και του εγγυημένου κυβερνητισμού.
Ένας τέτοιος φορέας θεωρεί ΕΦΙΚΤΗ τη μεταμόρφωση των κοινωνιών και των ανθρώπων της.
Εδώ χωράει αυτό που είχε γράψει ο Beethoven στα πλαίσια ενός δημιουργήματός του (16th string quartet, Op. 135):
“Muss es sein? Es muss sein!”
Το οποίο μεταφράζεται ελεύθερα ως “πρέπει να είναι;..Ναι, θα πρέπει να είναι!”, εκφράζοντας τη δύναμη του αναπόφευκτου.
Δηλαδή, υιοθετώντας τη στάση του Beethoven είναι αναπόφευκτο ότι ΠΡΕΠΕΙ να αναγεννηθούμε ! Κι αυτό θα γίνει όχι μόνο από εμάς (δεν είμαστε μόνοι-αν είμαστε μόνοι είμαστε και ..έρημοι), αλλά από ό, τι ΠΡΕΠΕΙ να εκφράζει την Αριστερά του ΕΦΙΚΤΟΥ.
http://openpoliticsgr.wordpress.com
leftprint
