Ωστόσο, το τμήμα του ΣτΕ που πήρε την συγκεκριμένη απόφαση παρέπεμψε για οριστική κρίση στην Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου, υπογραμίζοντας ότι “ο περιορισμός αυτός ο οποίος ορίζεται γενικώς και κατά τρόπο αντικειμενικό και αφορά ένα επάγγελμα, η άσκηση του οποίου συνδέεται με τη δημόσια υγεία, αποσκοπεί, σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του παραπάνω νόμου (3457/06), στην καταπολέμηση του πληθωρισμού των φαρμακείων με παρενέργειες όπως φαινόμενα υπερ-συνταγογράφησης και κατεθυνόμενης συνταγογράφησης, τα οποία προκάλεσε στο παρελθόν, κατά την εκτίμηση του νομοθέτη, η υπέρμετρη, ενόψει του μεγέθους του πληθυσμού και των αναγκών του σε φάρμακα, αύξηση του αριθμού των φαρμακείων ιδίως σε μεγάλα αστικά κέντρα”.
Οι δικαστές τόνισαν ότι μία συνέπεια του υπερπληθωρισμού των φαρμακείων είναι η ανάπτυξη αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των φαρμακείων ώστε να εξασφαλίσουν βιωσιμότητα, η οποία ωστόσο μπορεί να βλάψει όχι μόνο τη δημόσια υγεία αλλά και τα ασφαλιστικά ταμεία και γι’ αυτό συντάσσονται με την αιτιολογική έκθεση του νόμου η οποία προέβλεπε τη θέσπιση πληθυσμιακού κριτηρίου (1 προς 1.500 κατοίκους) για “την εξασφάλιση της ορθολογικής κατανομής των φαρμακείων στις διάφορες περιοχές της χώρας”.
Τη συγκεκριμένη υπόθεση είχε οδηγήσει στα δικαστήρια προσφυγή φαρμακοποιού κατά της απόφασης της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης που αρνήθηκε να της χορηγήσει άδεια νέου φαρμακείου στη Ν. Σμύρνη, με βάση τα κριτήρια του επίμαχου νόμου (3457/2006).
