Φίλε και συνάδελφε Κώστα Μπρούσαλη
Ήσυχα κι αθόρυβα πέρασες στο ποτέ ξανά…..
Μια σχεδόν πικρή ειρωνεία του ανεπίστρεπτου, κι έγινες παρελθόν…
Ζωή που έβριθε Αγάπης κι αφοσίωσης στον Άνθρωπο, η ζωή σου…
Έργο αυτοθυσιαστικό συχνά η άσκηση του λειτουργήματός σου…
Γέλιο κι ανεμελιά η εικόνα που αφήνεις πίσω σου… η κοινωνική!
Μποέμικη ζωή μα πάντα ευπρεπής και κόσμια, με σεβασμό στον συνάνθρωπό σου και τις αξίες της, η παρουσία σου στην πόλη που σε γέννησε, σε ανάθρεψε και σε καμάρωσε δεκαετίες ολόκληρες, να υπηρετείς την Υγεία και τον ανθρώπινο πόνο…
Ευαισθησίες κρυφές και δυσεύρετες η Αγάπη με όλη την αποκοτιά της στον Άνθρωπο, μα και η αυτοδιάθεση με όλο το μεγαλείο της στη ΖΩΗ και τις μικρές και πεπερασμένες χαρές της… σε σημάδεψαν και σε στιγμάτισαν…
Η άσκηση της Ιατρικής, βρήκε σε σένα, τον καταξιωμένο επιστήμονα, τον αέναο ζηλωτή της μάθησης και της αυτοεξέλιξης, την ουσιαστική της έκφραση και ΑΞΙΑ….
Δεν άφησες την μικρότητα και τις ευκαιριακές συγκυρίες, να πλήξουν τον χαρακτήρα σου, ούτε το λειτούργημά σου, ούτε καν την προσωπική σου ζωή….
Βράχος ακλόνητος, ακροβατώντας στους ποταπούς καιρούς που ζούμε, αξίωσες τους πρωτοποριακούς δρόμους των στοχασμών και του προβληματισμού, με την δυναμική σου παρουσία και την αδιαμφισβήτητη και αμετακίνητη στάση σου, υπέρ των κοινωνικών δικαιωμάτων και της καταξιωμένης ανθρώπινης ύπαρξης…
Με το σθένος του έφηβου και την ψυχή παιδιού, άντεξες όλες τις αναπάντεχες ριπές, που φύλαξε η ζωή για σένα….
Γέλιο στο πρόσωπο, μα βαθιά μέσα στην ψυχή σου, η πίκρα για τα απροσδόκητα και τα δύσκολα, καταστάλαξε το δικό της κατακάθι….
Η αξιοπρέπειά σου σε όρισε, ΜΟΝΑΧΙΚΟ καβαλάρη σε τούτη την αδιέξοδη –κάποτε- μοίρα της προσωρινής επιβίωσης….
Οι επιλογές του εφησυχασμού σου, έκρουσαν κώδωνες κινδύνου, που εσύ αψήφησες, γενναία -νόμιζες- μα πάντα μοναχικά βαδίζοντας….
Η διαδρομή σου άξια και ζηλευτή στην Ιατρική, άξια και μοναχική στη ζωή, άξια και θλιβερή στο ύστατο αντίο… που πρόωρα μας είπες…
Δεν θα σου απευθύνουμε θρήνους γοερούς, γιατί δεν ήθελες ποτέ να σε λυπούνται …
Αυτός ήταν κι ο λόγος που μονάχος σου προσπάθησες ν΄ αντέξεις όσα δεν αντέχονται και με τον τρόπο που κανέναν δεν θα ενοχλούσες…
Αγόγγυστα και γελαστά, πάσχιζες να δείξεις πως έσερνες το δρόμο των χαρακωμάτων της ψυχής κι ας φώναζε το βλέμμα σου τη μοναξιά και την στωικότητα, που χάραζε την πορεία σου…
Φιγούρες ανήμπορες κάποτε, οι φίλοι σου, δεν είχαν άλλη επιλογή από το να σεβαστούν τις προτιμήσεις σου, να μένεις απομονωμένος φίλος με τους δικούς σου λογισμούς και με τις αγωνίες όλες, μόνος μα ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ διακριτικός …
Θα μείνουμε με τη γελαστή σου μορφή, στίγμα μιας εποχής που δεν θα ξανάρθει ποτέ…
Με τις διορατικές σου κουβέντες για τόσα που σε προβλημάτιζαν, για τη ζωή, τον κόσμο, την μικρή μας πόλη, τους ανθρώπους, την πολιτική…
Θα σε θυμόμαστε πάντα, γελαστό και ανέμελο, γητευτή της ζωής, να προσδιορίζεις το χρόνο και τον καιρό, με τις ανεπανάληπτες δικές σου ευφυείς επισημάνσεις…
Θα μας λείπεις πάντα στο μέλλον…
Θα λείπεις πιο πολύ σε όσους σε έζησαν, σε πόνεσαν, σε αγάπησαν και σε κατανόησαν…μα τους ήθελες όλους διακριτικά μακριά σου….στο τελευταίο σου ταξίδι…
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε συνάδελφε και φίλε…
Εκεί στη γειτονιά των αγγέλων που πας, ευχόμαστε να βρει τη γιατρειά της η πολυκύμαντη ευαίσθητη ψυχή σου…
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αρκαδικής Γης που θα σε δεχτεί…
Η φωτογραφία ειναι απο το Κ.Υ Λεωνιδίου το 2003
