Συμπληρώθηκε ένας χρόνος ζωής «κερδισμένης» όπως είθισται να λέγεται για όποιον νοσηλευτεί ένα μήνα στην Εντατική και βγει ζωντανός…
«Έφαγα θεριό και θέριεψα» που λέει και η παροιμία….
‘Όταν κέρδισα τη ζωή μου σε μια παρτίδα σκάκι με το θάνατο θεωρούσα, πως το δύσβατο κομμάτι πέρασε…
Αλλωστε από την καταστολή σαν ευχή ή σαν κατάρα δεν θυμόμουν ΤΙΠΟΤΑ! Είναι συγκλονιστικό αλλά ήμουν απούσα από τη ζωή μου 50 μέρες και μετά ξαναγύρισα από το πουθενά!!!
Καταστάσεις που σε ταρακουνάνε συθέμαλα, σε διαλύουν και σε συναρμολογούν από αρχής και στην επάνοδο, λείπουν σελίδες από την ψυχή, απ’ το μυαλό σου και αγωνίζεται για να μην τρελαθείς.
ΕΞΙΤΗΡΙΟ
Βγήκα «διακοσμημένη» με κάθε λογής ιατρικά εξαρτήματα, ένοιωθα σαν μηχάνημα πολύπλοκο αλλά όλα τούτα που μου προκαλούσαν ενόχληση και πόνο με συνέδεαν με τη ζωή.
Από κοντά η κατάκλιση και η αδυναμία να κάνεις το παραμικρό…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που αντίκρυσα τον εαυτόν μου στον καθρέφτη του ασανσέρ μετά από ΟΣΑ είχα υποστεί.
Είκοσι χρόνια είχαν προστεθεί με μιας στο πρόσωπο μου και η έκφραση μου είχε τρόμο, απόγνωση και απελπισία. Η θολούρα όμως που επικρατούσε ακόμα στο μυαλό μου, δεν μου επέτρεπε να συνειδητοποιήσω στο πλήρες τι είχε συμβεί σε εμένα …ΧΩΡΙΣ εμένα…
Αδιανόητο το ότι θα σηκωνόμουν από το κρεβάτι , όπου είχα πέσει σαν …μολύβι ,
απίθανο το να ξαναβγώ στον κόσμο ….και συνάμα απερίγραπτη, ανείπωτη η ταλαιπωρία των παιδιών μου με μένα να είμαι σε κατάκλιση και …διαλυμένη σε κομμάτια σαν πάζλ!!!
Είχα απωλέσει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού, αφού έπρεπε να με φροντίζουν για τα ΠΑΝΤΑ και μαζί η αυτολύπηση που άνοιξε την πόρτα και στρογγυλοκάθισε στην ψυχή μου…
Με βήματα αργά, άρχισα να απαλλάσσομαι από τα σωληνάκια και τα άλλα εξαρτήματα που κοσμούσαν (!) την εμφάνισή μου!
Το να περπατήσω μέχρι τον απέναντι(!) καναπέ, έμοιαζε σαν να διαβώ το Ρουβίκωνα και όταν το έκανα με τη πολύτιμη βοήθεια του φυσιοθεραπευτή, ήμουν τόσο χαρούμενη.
Πως γίνεται ο άνθρωπος ή πως καταντά μέσα σε χρόνο μηδέν!
Όταν στη καθημερινότητα συχνά τίποτα δεν μας χαροποιεί , φθάνουμε δυστυχώς αντιμέτωποι με το θάνατο, για να αποτελέσει χαρά, το περπάτημα λίγων μέτρων στο σπίτι, η έξοδος στο μπαλκόνι , το νερό που τρέχει πάνω μας λυτρωτικά στο μπάνιο μετά από τόσον καιρό.
ΧΑΡΑ γιατί ανάσαινα τον αέρα, γιατί έβλεπα τα πρόσωπα των παιδιών μου, γιατί άκουγα το τραγούδι της βροχής , γιατί μύριζα την ‘Ανοιξη που είχε καταφθάσει…
Τόσες χαρές μαζεμένες μετά από μια μεγάλη περιπέτεια στο λάκκο των λεόντων και ένοιωθα, πως κάποιος μου έκανε ΧΑΡΗ!!!Ανήκουστο κι όμως πέρα για πέρα αληθινό!
Στη γωνία βέβαια και καραδοκούσε η παντοκρατορία του άγχους και μια πληθώρα φοβίες, που είχα φέρει μαζί μου από το Νοσοκομείο…
Άγχος κυρίαρχο, φοβίες τεράστιες, χέρι –χέρι με εφιάλτες από την Εντατική ελλόχευαν σε κάθε μου σκέψη κι όλα αυτά αδυνατούσα να τα διαχειριστώ .
Ο ύπνος πια έγινε εχθρός, δεν ήθελα να νυχτώνει αρνιόμουν να πέσω στο κρεβάτι και ξυπνάω ακόμα άπειρες φορές καταμεσίς της νύχτας και φοβάμαι-χωρίς να προσδιορίζω τι ακριβώς , ενώ το ξημέρωμα έρχεται λυτρωτικά.
Το άγχος έρχεται τώρα πιο ήπια. Έχει τη γωνιά του και δεν καταλαμβάνει τόσο χώρο…
ΣΤΗ ΖΩΗ ΞΑΝΑ
Ο χρόνος λειαίνει τα πάντα ημερεύει τους φόβους και τώρα είμαι ζωντανή , ζωντανή και χαρούμενη..Βγαίνω έξω μόνη μου, χαμογελάω , βλέπω το κυκλάμινο να ανθίζει καταμεσίς του χειμώνα!!!
Δεν καταδέχομαι να με κυβερνούν οι φόβοι, γιατί η ζωή περνά και δεν σταματά να μετρήσει νικητές και ηττημένους!
Δύσκολη μάχη , άνιση αλλά τόσο μεγάλη η πρόκληση.
ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ
Τώρα ένα χρόνο μετά, προσπαθώ να λησμονήσω και καταπιάνομαι με όνειρα…
Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας που μου δόθηκε από τον φίλο μου, τον Γιώργο Παπασταματάκη, για να ευχαριστήσω από καρδιάς , όλους τους γιατρούς της Εντατικής και της Παθολογικής του Παναρκαδικού Νοσοκομείου Τρίπολης και τις νοσηλεύτριες, που υπερέβαλαν εαυτόν για να κερδίσω τη ζωή μου.
Με αίσθημα καθήκοντος και ευθύνης για το λειτούργημα που επιτελούν, παρά τις «ψαλιδισμένες» αμοιβές τους λόγω μνημονίου, με ωράρια εξαντλητικά στάθηκαν δίπλα μου με ανθρωπιά, όπως κάνουν πάντα…
Όμως εγώ το βίωσα αυτό και θεωρώ χρέος μου να το καταγράψω…
Ευχαριστώ τον Πνευμονολόγο κ. Ζαχαριά, γιατί στάθηκε κοντά μου όσο διάστημα η υγεία μου επιδεινωνόταν.
Ιδιαίτερη αναφορά θα κάνω στον Πνευμονολόγο-Εντατικολόγο κ. Παναγούλια που με διασωλήνωσε, κυριολεκτικά την ύστατη ώρα!!!
Και στην πορεία της ανάρρωσης μου, ο κ. Παναγούλιας με ενσυναίσθηση αφουγκραζόταν και έδινε λύση σε κάθε μου πρόβλημα που ανέκυπτε, από τότε που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας για μένα και μου υπενθύμιζε την ύπαρξη της ελπίδας!!!
Όσοι είχατε την υπομονή ή την περιέργεια και διαβάσατε ως το τέλος, αυτή την λυτρωτική εξομολόγηση, σας ευχαριστώ!
«Δύσκολος ο κόσμος να τον ζεις, όμως για λίγη αξιοπρέπεια το άξιζε»!
Βούλα Nικητοπούλου -Πλέσσια
