Αναρωτιέμαι για τα αποτελέσματα που θα ακολουθήσουν τη διαμόρφωση και αναδιάταξη των νοσοκομείων του ΕΣΥ που προσφάτως ανακοινώθηκαν. Το σκεφτόμουν, επειδή το περασμένο Σάββατο έτυχε να πάω στο «Γ. Γεννηματάς» για την εισαγωγή ενός συγγενή μου. Ηταν βράδυ, κάπου 11. Δεν θα περιγράψω το χάος. Αναμενόμενο. Και μάταιος ο εντοπισμός του.
Θα σταθώ μόνον στον γέρο πάνω στο φορείο στον διάδρομο. Ηταν μόνος. Εντελώς μόνος. Κανείς δεν του έδινε σημασία. Τον λυπήθηκα. Πλησίασα και τον ρώτησα τι κάνει εκεί.
– «Περιμένω το ΕΚΑΒ!» μου απάντησε με τρόμο στα μάτια.
– «Πότε το κάλεσαν;»
– «Στις 3 το μεσημέρι»
Ο άνθρωπος είχε ξεμπερδέψει με τις εξετάσεις του οι οποίες βρίσκονταν πάνω στο φορείο σε έναν σφραγισμένο φάκελο. Το ΕΚΑΒ υποτίθεται ότι θα τον επέστρεφε στο σπίτι του. Αλλά οι προτεραιότητες της υπηρεσίας ήταν άλλες. Δεν το αμφισβητώ, όμως είναι έγκλημα να πετάς έναν άνθρωπο στη γωνία και να μην του δίνεις σημασία επειδή οι προτεραιότητές σου είναι άλλες.
Τρεις γιατρούς σταμάτησα για να ρωτήσω αν μπορούσαν να βοηθήσουν. Κανείς δεν μπορούσε. Δεν ήταν αρμοδιότητά τους. Μιλάμε για ένα τηλεφώνημα υπενθύμισης στο ΕΚΑΒ. Για τίποτε άλλο.
Φεύγοντας στις 2 τα ξημερώματα γύρισα και κοίταξα ξανά τον γέρο. «ΕΚΑΒ;» ρωτούσε όποιον περνούσε. «Μήπως είσαι ΕΚΑΒ;»
Αυτήν την ιστορία την αφιερώνω σε όσους θεωρούν ότι τα πρόσωπα της «διαμόρφωσης» και της «αναδιάταξης» θα κάνουν τη διαφορά. Οχι, δεν θα την κάνουν. Να μην τα ξαναλέμε. Οσα πρόσωπα και να αντικατασταθούν, σε οποιονδήποτε χώρο του δημοσίου τομέα, αν η νοοτροπία της αδιαφορίας και του «δεν είναι δικός μου πρόβλημα» παραμένει η ίδια, τότε τίποτε δεν θα αλλάξει ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο. Να το πω απλούστερα; Μπροστά δεν πάμε αν δεν γίνουμε όλοι ΕΚΑΒ.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
