Στάθης Σταυρόπουλος. Καλά Χριστούγεννα

Το τοπίο στη χώρα αλλάζει! Καλημέρα σας, φίλες και φίλοι – η συντέλεια δεν
ήρθε όπως ούτε άλλωστε το «τέλος της ιστορίας» προ εικοσαετίας, η ζωή
συνεχίζεται, αλλά φοβάμαι ότι ο αγώνας ξεκουράζεται.
Ποιος αγώνας; αυτός που χρειάζεται για να συνεχίζεται η ζωή. Προς το
καλύτερο κι όχι προς το χειρότερο.Το τοπίο στη χώρα αλλάζει!ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ                       κλικ εδώ
Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σε μια σοβαρή ιστορική καμπή –
υπαρκτική αν όχι για τον Ελληνισμό, πάντως για την Ελλάδα.
Η έως τώρα ημιαποικιακή υπόσταση του νεότερου ελληνικού κράτους
μεταμορφώνεται σε αποικιακή. Ενας νέος χάρτης διαμορφώνεται
και πολλοί από μας θα είναι εξόριστοι μέσα του ή έξω του.
Αν η διαδικασία που άρχισαν ταΜνημόνια ολοκληρωθεί ο «Εχθρός
Λαός» θα είναι ένας ηττημένος εχθρός κι ένας πρώην λαός. Η ήττα θα είναι
ταξική
και οι συνέπειες εθνικές. Νέοι δεινόσαυροι και γύπες θα κληθούν να
ηγεμονεύσουν στην αγορά παίρνοντας το χρίσμα απ’ τους Επικυρίαρχους – οι
Επικυρίαρχοι θα κάνουν τη διαλογή, ώστε με τους κατάλληλους
γηγενείς ως υποχείρια να ιδιοποιηθούν τον πλούτο της χώρας, όχι πια στο
τυχάρπαστον, αλλά με τάξη -σιδηρά τάξη- και νόμους, με καλούς λογαριασμούς
και νοικοκυρεμένα.
Αυτό είναι το νέο τοπίο που συντίθεται μπροστά μας και μέσα σε αυτό
θα πρέπει να βρει ο καθείς τη θέση του – εκεί που χωράει, στον τρόπο με τον
οποίον θα χωρέσει, τη στάση που θα πρέπει να κρατήσει, ξέροντας ανά πάσα
στιγμή ότι περισσεύει.
Είναι ένα τοπίο καφκικό, με έναν λαό ορφανό, και διότι υπήρξε επί
μακρόν αδρανής, και επειδή προδόθηκε! Επιφυλάσσοντας όμως για τους
προδότες επιδοκιμασίες και για τον εαυτόν του εύκολα εύγε. Τα αποτελέσματα
γνωστά. Η παρακμή
κράτησε πολύ και τώρα χωρίς ήρωες, αγίους, αυτογνωσία, φιλοδοξίες
και στρατηγική, με ανάξιους ηγέτες, Συβαρίτης ο Ελληνισμός, βρίσκεται
αντιμέτωπος με τον κακό εαυτό του, έχοντας μισοξεχάσει τον καλό.
Ομως άγιες μέρες – ο Χριστός γεννιέται! Και οι λαοί ενίοτε
αναγεννώνται -μάλιστα όσον πιο παλιοί είναι, τόσο πιο πολύ το κατέχουν το
άθλημα- μια δυο δε φορές στην ιστορία τους μπορούν και να ανασταίνονται.
Εμείς οι Ρωμιοί, Γραικοί τε και Ελληνες, παλαιοί των ημερών, τάχουμε
ζήσει όλα αυτά, πολλές φορές, φθάσαμε όμως τώρα πια σε έναν σταθμό κάπως
γοτθικό, κρύο και γκρίζο, από δω και πέρα δεν μπορούμε να ταξιδεύουμε με
χθεσινό εισιτήριο – πόσο μάλλον τζάμπα.
Μάλιστα το σημερινό εισιτήριο είναι πιο ακριβό – μας έπιασαν στον
ύπνο και το ακρίβυναν.
Αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν στέκομαι αμήχανος στον γκρίζο, ζοφερό
σταθμό. Ούτε εισιτήριο έχω, αλλά κι αν είχα, ούτε που πάει το τραίνο γνωρίζω.
Είναι Χριστούγεννα περισυλλογής. Που δεν έχει να κάνει μόνο με την
εγγενή μου μελαγχολία των γιορτών, ούτε με τη δυσπραγία πολλών απ’ τους
φίλους, αλλά με μια αμηχανία που νιώθει κανείς όταν η οργή του είναι στέρφα –
«αντιπαραγωγική» θα την έλεγαν τα κλισέ του συρμού.
Ούτε Παπαδιαμάντης παρηγορεί φέτος, ούτε ένα κεράκι το βράδυ αντί
ο ηλεκτρικός γλόμπος, ούτε ο Μαρξ εις νεαράν ηλικία που με κοιτάζει απ’ τη
φωτογραφία του όλο περιέργεια.
Ομως μη σας μελαγχολήσω κι εσάς -χρονιάρες μέρες για πιστούς κι
άπιστους, φάρμακο η αγάπη- ας αφήσουμε ταις ειδούς του Μαρτίου για μετά τα
Φώτα – πάντως για να θυμηθούμε τον Καβάφη, οι βάρβαροι έρχονταν δεν
έρχονταν, ποτέ δεν ήταν λύση, έφευγαν.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλες.
Με δυο πράγματα απλά, τα πιο πολύτιμα, υγεία και αγάπη!