Μέσα στην καθημερινή δίνη των δημόσιων και ιδιωτικών συζητήσεων για την υιοθέτηση και την εφαρμογή του τρίτου, κατά σειρά, και χειρότερου Μνημονίου, που μόνο καλό δεν πρόκειται να προσφέρει στη χώρα μας. Με τους ανέργους που, ανεπίσημα, φθάνουν κοντά στα 2 εκατ. άτομα και αδυνατούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους, όπως και οι αναρίθμητοι συνταξιούχοι και μισθωτοί των 500 ευρώ τον μήνα, που δεν τους μένει δεκάρα ούτε για ασπιρίνη. Με το ενάμισι εκατομμύριο παράνομους μετανάστες και τα κοινωνικά προβλήματα, που, άθελά τους οι περισσότεροι, δημιουργούν, και που κι αυτοί, με τη σειρά τους, λιμοκτονούν, είτε ως άνεργοι είτε ως θύματα Ελλήνων που τους εκμεταλλεύονται για ένα κομμάτι ψωμί. Τέλος, με ένα εκατομμύριο ανασφάλιστους Έλληνες και 500.000 νοικοκυριά χωρίς κανένα εισόδημα…
Μέσα σε όλα αυτά και δεκάδες άλλα δεινά νιώθω αναγκασμένος, γιατί η ζωή προχωράει ανελέητη, να καταγγείλω για μία ακόμη φορά τη νεοφιλελεύθερη κατηφόρα που έχει πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση με πρωταγωνίστρια την εξαθλιωμένη πολιτικά Κομισιόν.
Τον Δεκέμβριο του 2011 ο Γάλλος επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ παρουσίασε το σχέδιο μιας κοινοτικής Οδηγίας (με την έγκριση του Κολεγίου των άλλων επιτρόπων και τις ευλογίες του προέδρου της Μανουέλ Μπαρόζο) για τις «κρατικές (δημόσιες) προμήθειες». Στόχος της Οδηγίας είναι, υποτίθεται, η περαιτέρω διευκόλυνση της επέκτασης και της απρόσκοπτης λειτουργίας της «ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς».
Αρχικά το κείμενο αυτό δεν προκάλεσε καμία αντίδραση. Ευτυχώς κάποιοι, περισσότερο «μανιακοί» από εμάς, το διάβασαν ολόκληρο. Και από την ανάγνωση, έβγαλαν λαυράκι: Στο παράρτημα 16 του κειμένου αυτού το σχέδιο της Οδηγίας Μπαρνιέ – Μπαρόζο προτείνει την εφαρμογή σειράς κανόνων των «κρατικών (δημόσιων) προμηθειών» στον τομέα παροχής υπηρεσιών στις «υποχρεωτικές κοινωνικές ασφαλίσεις» (φάρμακα, εξετάσεις, εξειδικευμένες υπηρεσίες από ιδιώτες σε δημόσια νοσοκομεία κ.λπ.). Με άλλα λόγια την εισαγωγή των κανόνων του ελεύθερου ανταγωνισμού σ’ έναν τομέα που ρυθμίζεται μέχρι σήμερα και λειτουργεί με μοναδικό κριτήριο την επίδειξη αλληλεγγύης του Δημοσίου προς τους πολίτες του.
Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό; Ότι, αν αυτή η Οδηγία εφαρμοζόταν για την υποχρεωτική κρατική παροχή πάσης φύσεως ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης (σχεδόν) δωρεάν στον οποιοδήποτε, όπως, λ.χ., για τη χορήγηση φαρμάκων, τη θεραπεία καρκινοπαθών ή ασθενών με χρόνια νοσήματα, θα πρέπει να προσυντάσσεται κάθε χρόνο «γνωμοδότηση της αγοράς» και, με βάση αυτή, τα υπουργεία Υγείας, κοινωνικών υπηρεσιών κ.λπ. θα οφείλουν να επιλέξουν τους «καλύτερους» από τους υποψήφιους ιδιώτες – προμηθευτές ή παρόχους ιατρικών – θεραπευτικών υπηρεσιών. Έτσι, με τον τρόπο αυτόν, δίπλα στο ΙΚΑ, το ΠΟΕΣΣΥ κ.λπ. θα λειτουργούν και ιδιώτες, όπως είναι λ.χ. οι μεγάλες ιδιωτικές, ασφαλιστικές εταιρείες σε ρόλο υπεργολάβων δημοσίων και ιδιωτικών έργων.
Η ιδέα ότι είναι δυνατή η εμπλοκή ιδιωτικών επιχειρήσεων στον τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας θα συνιστά μεγάλη ανατροπή στη λειτουργία των υγειονομικών συστημάτων των περισσότερων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου που αναλαμβάνουν τη χρηματοδότηση υπηρεσιών στον τομέα της θεραπείας των πιο σοβαρών και πιο δαπανηρών ασθενειών θα πρέπει να συνδυάσουν τη δραστηριότητά τους με μια «γνωμοδότηση της Αγοράς» κάθε χρόνο και, με βάση το περιεχόμενό της, οι υγειονομικές αρχές κάθε χώρας θα επιλέγουν τους «καλύτερους» υποψηφίους. Έτσι, δίπλα στο καθιερωμένο -εδώ και πολλές δεκαετίες- δωρεάν σύστημα παροχής ιατροφαρμακευτικών και νοσοκομειακών υπηρεσιών θα μπορούν να λειτουργούν, αποσπώντας ένα τμήμα της κρατικής δράσης σ’ αυτόν τον τομέα, και με κρατικούς πόρους, ιδιωτικές επιχειρήσεις, κυρίως δε οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί γίγαντες παροχής, έναντι συνδρομής, ιατρικών – νοσοκομειακών υπηρεσιών, όπως είναι οι ασφαλιστικές εταιρείες.
Βεβαίως, η Κομισιόν, όταν έγινε γνωστή η «υπόγεια» αυτή προσπάθειά της να διευκολύνει τους ιδιώτες «να μπουν» στον τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας, υποστήριξε ανεπίσημα ότι μπορεί να υπάρχουν χώρες – μέλη που να επιθυμούν μια τέτοια εξέλιξη αφού έχουν το δικαίωμα να οργανώνουν κάποιες υπηρεσίες κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας μέσω ενός συμβαλλόμενου, γι’ αυτόν τον σκοπό, ιδιώτη επιχειρηματία. Ήδη το Βέλγιο έχει εκφράσει τη δυσανασχέτησή του με αυτήν την πρόταση και θέλει τη διαγραφή κάθε αναφοράς στο παράρτημα 16 του σχεδίου της σχετικής Οδηγίας στο «άνοιγμα» προς τους ιδιώτες της υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης.
Στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο τα πράγματα κινούνται επίσης «υπογείως». Η Κομισιόν έχει πει στους ευρωβουλευτές ότι πρόθεσή της είναι απλώς μια μεγαλύτερη «εναρμόνιση της εσωτερικής αγοράς», μια διατύπωση γενικόλογη και αόριστη που κρύβει την πρόθεσή της να νομοθετήσει, να ρυθμίσει, προκειμένου, τελικά, να ελέγξει ο ιδιωτικός τομέας και τον χώρο των δημόσιων εκείνων δράσεων που καλύπτουν τον τομέα της υγείας. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές χαρακτηρίζουν πολύ «χοντροκομμένη» αυτήν την προσπάθεια της Κομισιόν να χώσει σε ένα αποκλειστικά κρατικό τομέα και ιδιώτες και γι’ αυτόν τον λόγο θεωρούν πως το κείμενο αυτό της Επιτροπής δεν μπορεί να «περάσει» χωρίς τις αναγκαίες τροποποιήσεις με την κατάργηση κάθε σχετικής αναφοράς στο παράρτημα 16 της Οδηγίας.
Το σχετικό κείμενο έχει προγραμματισθεί να συζητηθεί στην Επιτροπή «Εσωτερικής Αγοράς” (και όχι κοινωνικών υποθέσεων και υγείας) του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου τις αμέσως προσεχείς εβδομάδες. Στη συνέχεια θα πάει -πιθανώς στις αρχές του 2013- προς ψήφιση στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου. Και εκεί θα τεθεί προς διαβούλευση με την Κομισιόν και το συμβούλιο των υπουργών.
Πρέπει να θυμίσουμε ότι αυτή η πρόταση της Κομισιόν βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με πολλές διατάξεις των κοινοτικών Συνθηκών, αλλά και με παλαιότερες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Και τούτο, διότι η παροχή υπηρεσιών στον τομέα της υγείας χαρακτηρίζεται ως ένας «μη οικονομικός τομέας». Από το 1993 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, με απόφασή του, έχει εξηγήσει ότι οι υποχρεωτική παροχή υπηρεσιών κοινωνικής ασφάλισης δεν μπορούν να θεωρηθούν και να χαρακτηριστούν ως μια «δραστηριότητα οικονομικού ενδιαφέροντος», διότι εκφράζουν, έμπρακτα, σε κρατικό επίπεδο, την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών του.
Αλλά και η Κομισιόν βρίσκεται σε αντίφαση με τη σημερινή πρότασή της διότι, ήδη από το 2007, είχε ανακοινώσει πως η «κοινωνική ασφάλιση» δεν μπορεί να υπαχθεί στους κανόνες των Συνθήκων που ρυθμίζουν την “Εσωτερική Αγορά και τον Ανταγωνισμό». Παρά ταύτα, ο πρόεδρός της Μ. Μπαρόζο και ο αρμόδιος επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ, θεωρώντας ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, επιχειρούν να αλλοιώσουν δραστικά, μέσα από το αρχικά απαρατήρητο παράρτημα 16, το ίδιο το πνεύμα της Συνθήκης.
Η Επιτροπή, κάτω από τις πιέσεις που δέχεται, προτείνει τώρα να περιλάβει στον πρόλογο της Οδηγίας μία παράγραφο που θα λέει ότι αυτή η συμμετοχή των ιδιωτών δεν ισχύει για τις υπηρεσίες της υποχρεωτικής κρατικής ασφάλισης. Αυτό όμως δεν βελτιώνει το κείμενο, διότι η ίδια αρνείται να τροποποιήσει, διαγράφοντας το σχετικό κείμενο του παραρτήματος 16 της ίδιας Οδηγίας, το οποίο αναφέρεται σαφώς στις κοινωνικές ασφαλίσεις με τα άρθρα 74 και 75 της Συνθήκης για τον Ελεύθερο Ανταγωνισμό και τη σχετική εφαρμογή τους και που αφήνει το παράθυρο ανοικτό να μπουν σ’ αυτές ιδιώτες επιχειρηματίες, παρά το γεγονός ότι όλες οι υπηρεσίες παροχής υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης αποκλείονται από τη λογική τής, μέχρι σήμερα, λειτουργίας της εσωτερικής αγοράς.
Η Οδηγία αυτή, αν περάσει, είναι επικίνδυνη και για την Ελλάδα διότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν, μέσα στην κρίση και την προβλεπόμενη επιδείνωσή της τα δύο επόμενα -τουλάχιστον- χρόνια, δεν έρθει η τρόικα απαιτώντας από την Αθήνα να ανοίξει σε ιδιώτες τις δημόσιες, σήμερα, υπηρεσίες στον τομέα της υγείας. Είναι, τέλος, άγνωστο πώς έχουν αντιδράσει και τοποθετηθεί απέναντι σ’ αυτό το σκάνδαλο οι ευρωβουλετές της Νέας Δημοκρατίας και κυρίως του “σοσιαλιστικού” ΠΑΣΟΚ.
Δαράτος Γ.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=733133
