Εδώ που φθάσαμε με τα χάλια της οικονομίας μας, δικαιολογούνται και νομιμοποιούνται οι παντός είδους περικοπές που εφαρμόζονται σε κάθε τομέα της οικονομικής μας δραστηριότητας. Ακόμα και στο χώρο της υγείας αλλά και της παιδείας. Όμως, προσοχή, όλα έχουν τα όριά τους, η υπέρβαση των οποίων εγείρει εύλογα απορίες και ερωτηματικά για την αποτελεσματικότητα και σκοπιμότητά τους.
Έτσι, η οικονομική στενότητα μπορεί να δικαιολογεί ακόμη και τον περιορισμό των διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών, αλλά δυστυχώς δεν δίνει απάντηση στο πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες που δημιουργεί η μαζική φυγή εκπαιδευτικών λόγω συνταξιοδότησης. Δεκάδες είναι τα κενά που δημιουργούνται από τις συνταξιοδοτήσεις εκπαιδευτικών, παρά τις καταργήσεις ή συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, τα οποία, όμως, πρέπει πάση θυσία να καλυφθούν, ώστε να συνεχίσει το εκπαιδευτικό σύστημα στα μέρη αυτά να λειτουργεί σωστά και να επιτελεί τον προορισμό του.
Η κρίση δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει το άλλοθι για τον μαρασμό της Παιδείας σε μέρη που υποφέρουν από εγκατάλειψη και ερήμωση. Ήταν στραβό το κλίμα, ας μην το αποστραβώσουμε, με πράξεις εξοντωτικές στον τομέα της εκπαίδευσης.
Δεν θα πρέπει να αφεθεί το σύστημα να δημιουργήσει νέες ανισότητες, καταδικάζοντας σε μαρασμό τα παιδιά που πιθανόν θα βρεθούν σε αίθουσες χωρίς δάσκαλους και καθηγητές, ιδίως εκείνα που δεν έχουν τη δυνατότητα να καταφύγουν στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα. Η μεγάλη επένδυση που μπορεί να περιμένει η χώρα δεν είναι δυνατόν να επέλθη μόνο από τις ιδιωτικοποιήσεις σημαντικών δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών. Η ελπίδα της Ελλάδας για να ανακάμψει βρίσκεται στους ίδιους τους ανθρώπους της. Στη νέα γενιά, που δεν πρέπει να πάει χαμένη, που δεν πρέπει να θυσιαστεί στον βωμό των δημοσιονομικών περικοπών.
Έχοντας υποθηκεύσει το μέλλον της χώρας, έχοντας κάνει δυσκολότερη τη ζωή των παιδιών μας, ας μην τους στερήσουμε και το δικό τους μέλλον.
Σε αυτό το μέλλον, που μοναδικό εφόδιό τους δεν θα είναι άλλο παρά η μόρφωσή τους.
