O Μόσιαλος ανέδειξε με αριθμούς και στοιχεία το πρόβλημα της δημόσιας υγείας.
Ενδεικτικά: οι εξωνοσοκομειακές φαρμακευτικές δαπάνες αυξήθηκαν από το 2000 ως το 2009 περισσότερο από 400% (μιλάμε για 5 δισ. ευρώ ετησίως). Μόνο σε ένα ταμείο, τον ΟΠΑΔ, και σε μόνο τέσσερα χρόνια (2004-2008), οι ετήσιες δαπάνες για εξετάσεις σε ιδιωτικά κέντρα επίσης τετραπλασιάστηκαν! Ποιοι κέρδισαν από αυτό; Όχι πάντως οι ασφαλισμένοι και οι ασθενείς…
Πέρα από αριθμούς: από το 2009, με νόμο που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση υπό τα χειροκροτήματα των συνδικαλιστών, οι προαγωγές των γιατρών από έναν βαθμό και πάνω γίνονται με απόφαση της συνέλευσης των γιατρών του νοσοκομείου και δι’ ανατάσεως των χεριών. Η απαιτούμενη απαρτία είναι 50% την πρώτη φορά, 30% τη δεύτερη και… χωρίς όριο την τρίτη. «Αυτό σημαίνει ότι αν πάει ένας γιατρός, μπορεί να δώσει προαγωγή στον εαυτό του», τόνισε ο Μόσσιαλος. Να έχει συμβεί και αυτό; Γιατί όχι…
Θέλετε και άλλο; Οι προσλήψεις των γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία δεν γίνονται με βάση τις ανάγκες των κλινικών, αλλά με γνώμονα των αριθμό των κλινών που διαθέτουν. Τα ράντζα δεν μετράνε. «Μια κλινική με 40 κλίνες και πληρότητα 120% (σσ: τα ράντζα που λέγαμε…) έχει τον ίδιο αριθμό γιατρών με άλλη που διαθέτει 40 κλίνες, αλλά λόγω θέσεως, ειδικοτήτων κλπ μπορεί να έχει πληρότητα 50%».
Αν όλα αυτά σας φαίνονται τρελά και παράλογα σκεφτείτε ότι είναι μόνο λίγα από τα πολλά που συμβαίνουν σε έναν μόνο χώρο του δημοσίου (και, με σχέσεις διαπλοκής, του ιδιωτικού) τομέα. Το να τα μετράμε, να τα (ανα)γνωρίζουμε και να τα αναδεικνύουμε είναι το πρώτο βήμα. Δεν είναι εύκολο. Δεν σημαίνει όμως τίποτα αν δεν τα αλλάξουμε:
– Αν δεν μπουν κανόνες που, τουλάχιστον, δεν θα προσβάλουν τη νοημοσύνη των υπολοίπων και δεν θα παραπέμπουν σε υποανάπτυκτες κοινωνίες.
– Αν δεν υπάρχει έλεγχος, καταλογισμός, ποινές, που θα αποτρέπουν (και θα τιμωρούν) τα «τρωκτικά», δικαιώνοντας και τους έντιμους.
– Αν δεν αλλάξει το σύστημα «αξιολόγησης», που πριμοδοτεί τις σχέσεις εξάρτησης με «επαγγελματίες» συνδικαλιστές, προμηθευτές κλπ. και όχι την κατάρτιση, την απόδοση και την ποιότητα των επιστημόνων.
– Αν δεν ξεβολευτούν εκείνοι που έχτισαν όνομα, καριέρες και περιουσίες με χρήματα δικά μου και δικά σας.
Βεβαίως, δεν φτάνουν οι κανόνες. Χρειάζονται και εκείνοι που θα τους εφαρμόσουν. Ας τελειώσουμε, όμως, κάποια στιγμή με τα «εύκολα». Και στην πορεία τα ξαναλέμε…
