Κάπου ανάμεσα στον «ορυμαγδό» της επικαιρότητας για τα οικονομικά προγράμματα των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας, τις «ιερές» και… ανίερες συμμαχίες μπροστά και πίσω από τα φώτα της κεντρικής πολιτικής σκηνής και την ατέρμονη συζήτηση περί «αλλαγής ή καταγγελίας» του Μνημονίου (λέγε με και «ευρώ ή δραχμή»), η είδηση ότι ένας 29χρονος χρήστης ναρκωτικών άφησε την τελευταία του πνοή, τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης, στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ, πέρασε στα «ψιλά».
Ο άτυχος άνδρας δεν έδεσε κάποια θηλιά στο λαιμό του ούτε ακούμπησε την παγωμένη κάννη ενός όπλου στον κρόταφό του. Δεν άφησε πίσω του κάποιο σημείωμα, αναφέροντας ότι χρωστούσε, ούτε κατήγγειλε το σάπιο πολιτικό σύστημα και τη διεφθαρμένη κοινωνία. Διάλεξε απλά μια ήρεμη, απόμερη γωνιά στο συγκρότημα των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων και πήρε την τελευταία, μοιραία δόση του θανάτου.
Κάπως έτσι, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά -όσο διήρκεσε δηλαδή το ταξίδι του 29χρονου από τη ζωή στο θάνατο-, το Ολυμπιακό Στάδιο, «ομφαλός» της ανθρωπότητας και «λίκνο» του αθλητισμού και του πολιτισμού μόλις πριν από οκτώ χρόνια, μετατράπηκε σε μια «χωματερή», που χώρεσε, εκτός από τα κάθε λογής σκουπίδια, και μια ανώνυμη, ανθρώπινη ψυχή…
Αλήθεια, υπάρχει πιο ισχυρό μήνυμα για το πού βαδίζει η κοινωνία μας, από αυτό;
