Συνέντευξη στον ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΝΙΖΕΛΟ
Το θέμα δεν είναι ούτε η δραστική αύξηση της χρήσης γενοσήμων (αντιγράφων) φαρμάκων στο σύνολο της συνταγογράφησης στη χώρα μας ούτε η υποχρεωτική συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας, υποστηρίζει σήμερα στην “Αυγή” της Κυριακής ο αντιπρόεδρος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου (ΠΙΣ). Ο Γιάννης Μπασκόζος κατηγορεί τον υπουργό Υγείας για ανακολουθία, για επιχείρηση συγκάλυψης της περαιτέρω οικονομικής επιβάρυνσης των ασφαλισμένων στον τομέα της φαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και για προετοιμασία του εδάφους για την αθρόα εισαγωγή αβέβαιης ποιότητας φαρμακευτικών σκευασμάτων στην Ελλάδα.
* Γιατί γίνεται τόσος θόρυβος και έχουν προκληθεί τέτοιες αντιδράσεις για την υποχρεωτική συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας, όταν είναι γνωστό ότι η δραστική ουσία συνταγογραφείται στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε.,καθώς και ότι, με αυτόν τον τρόπο, σπάει ο δεσμός γιατρών – φαρμακευτικών εταιρειών;
Δεν είναι ακριβές πως η αναγραφή της δραστικής ουσίας είναι υποχρεωτική στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Υποχρεωτική είναι μόνο στην Πορτογαλία και τη Λιθουανία. Στην Ιταλία απορρίφθηκε με απόφαση του ανώτατου δικαστήριο, ενώ σε άλλες χώρες είτε παραμένει ως προαιρετική, είτε δοκιμάστηκε και κρίθηκε αποτυχημένη. Το μεγάλο ζήτημα με τη δραστική ουσία είναι ποιος είναι υπεύθυνος για τη φαρμακευτική αγωγή του ασθενούς. Είτε θεωρούμε σημαντική την ιατρική ευθύνη για τη φαρμακευτική αγωγή, είτε έχουμε φιλοσοφικές ή πολιτικές απόψεις για υπερβολές του «ιατροκεντρικού» συστήματος υγείας, ένα είναι σίγουρο. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την σχέση γιατρού-ασθενούς και η φαρμακευτική αγωγή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιατρικής θεραπευτικής λειτουργίας. Ποιος αν όχι ο θεράπων ιατρός είναι αυτός που έχει την ευθύνη και οφείλει να ελέγχει την αποτελεσματικότητα και τις πιθανές παρενέργειες ενός φαρμακευτικού σκευάσματος, πώς είναι δυνατόν ο θεράπων ιατρός να μη γνωρίζει ποιο ακριβώς σκεύασμα λαμβάνει ο ασθενής και πως μπορεί κάποιος άλλος να αλλάζει το σκεύασμα σε κάθε επίσκεψη στο φαρμακείο;
Όσο για τη διαπλοκή του ιατρικού σώματος με τις φαρμακευτικές εταιρείες θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως οι αντιδεοντολογικές πρακτικές συναδέλφων έχουν πλήξει σοβαρά την εικόνα του ιατρικού σώματος και είναι απολύτως καταδικαστέες. Ο ΠΙΣ υπερασπίζεται το δικαίωμα των λειτουργών της υγείας να ζουν με αξιοπρέπεια μόνο από τις νόμιμες αμοιβές τους, αλλά δεν αποδέχεται την τεχνητή διόγκωση των υπαρκτών φαινομένων και την υποκριτική επίκληση τους από αυτούς που με πράξεις και παραλείψεις τους ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ολοκληρωμένη και λειτουργική αποτελεί απαραίτητο εργαλείο και ο έλεγχος πρέπει να γίνεται, όχι με αντιεπιστημονικά λογιστικά κριτήρια, αλλά με επιστημονικό και υπεύθυνο τρόπο με συμμετοχή των ιατρικών φορέων και των επιστημονικών ενώσεων, και η τιμωρία να είναι αυστηρή για αποδεδειγμένες περιπτώσεις προκλητής και άσκοπης υπερσυνταγογράφησης.
* Τι βάση έχουν οι διαβεβαιώσεις του υπουργού Υγείας και του προέδρου του ΕΟΦ, σύμφωνα με τις οποίες τα γενόσημα φάρμακα είναι απολύτως ασφαλή στη χώρα μας; Ποια είναι η εικόνα και η πληροφόρηση που έχετε σχετικά με τους διενεργούμενους ελέγχους στα γενόσημα φάρμακα στη χώρα μας;
Αρχικά επιτρέψτε μου να τονίσω πως ο δημόσιος διάλογος για τη φαρμακευτική πολιτική και τα γενόσημα γίνεται πολλές φορές προσχηματικά. Κανένας δεν μπορεί να έχει αντίρρηση γενικά για τα γενόσημα. Θα πρέπει οι αναγνώστες μας να γνωρίζουν πως ένα πρωτότυπο από ένα γενόσημο φάρμακο διαχωρίζονται από το δικαίωμα ευρεσιτεχνίας (πατέντα) και από τη διάρκεια ισχύος του. Το δικαίωμα αυτό που υποτίθεται πως καλύπτει τα έξοδα έρευνας, μελετών-δοκιμών και εκπαίδευσης των πολυεθνικών κάνει τα πρωτότυπα να είναι πολύ ακριβότερα από τα «ουσιωδώς όμοια» γενόσημα μετά τη λήξη της «πατέντας». Άρα μια ουσιαστική πολιτική φαρμάκου θα πρέπει να αξιοποιήσει τα γενόσημα, με ουσιαστικούς ελέγχους ποιότητας, βιοϊσοδυναμίας και βιοδιαθεσιμότητας και έλεγχο τιμών.
Το πρόβλημα με τον εφαρμοστικό νόμο είναι η πάση θυσία μείωση των φαρμακευτικών δαπανών κατά 1 δισ. ευρώ στο πλαίσιο των καταστροφικών περικοπών στις δαπάνες υγείας που επιβάλλουν οι μνημονιακές πολιτικές. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής γίνονται εκβιαστικές, βιαστικές και ανεύθυνες κινήσεις που δεν έχουν καμιά σχέση με το συμφέρον της δημόσιας υγείας. Το θέμα δεν είναι γενόσημα ή δραστική ουσία. Το θέμα είναι η συνεχής αύξηση της επιβάρυνσης των πολιτών στο φάρμακο που έχουν ανάγκη. Το θέμα είναι η πλήρης ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών και του ΕΟΦ, που έχουν υποβαθμιστεί συνειδητά από τις κυβερνήσεις, και ομολογείται και από υπεύθυνους επιστήμονες.
Τελικά αυτό που συμβαίνει είναι η προετοιμασία του εδάφους για επιβολή μονοπωλιακών καταστάσεων και αθρόας εισαγωγής αβέβαιης ποιότητας φαρμακευτικών σκευασμάτων στη χώρα. Όταν ο ίδιος ο υπουργός ισχυρίζεται πως δεν συμφωνεί με την υποχρεωτική αναγραφή της δραστικής ουσίας, αλλά υποχρεούται από το μνημόνιο να τη νομοθετήσει πώς μπορεί να εμπιστευτεί ο λαός τις επιλογές τους; Και όταν τη μια μέρα διαβεβαιώνει για κάτι που την άλλη μέρα αναιρεί πώς να πείσει για τη σοβαρότητα του;
* Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας τα προβλήματα που δημιουργούνται από τους ενιαίους οργανισμούς σε ένα μεγάλο μέρος των νοσοκομείων του ΕΣΥ; Έχετε μερικά παραδείγματα σχετικά με τις επιπτώσεις στην περίθαλψη από την ενιαιοποίηση οργανισμών νοσοκομείων του ΕΣΥ;
Οι ενιαίοι οργανισμοί αποτελούν τον «δούρειο ίππο» για τη συγχώνευση και το κλείσιμο νοσοκομείων. 50 νοσοκομεία οδηγούνται εντός του 2012 σε κλείσιμο δια της «συγχωνεύσεως» και τα υπόλοιπα θα «φυτοζωούν» με μοναδικό μέλημα την αύξηση των εσόδων τους και τη δραστική περικοπή του λειτουργικού κόστους. Είναι βεβαίως γνωστό από την εμπειρία της Μεγάλης Βρετανίας ότι οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων δεν μείωσαν τα οικονομικά τους ελλείμματα ούτε βελτίωσαν την απόδοση τους. Τη μνημονιακή κυβέρνηση όμως ενδιαφέρει μόνο το πώς θα «ξεφορτωθεί» το «βαρίδι» της δημόσιας περίθαλψης και το πώς θα ιδιωτικοποιήσει περισσότερο το ΕΣΥ. Ήδη στον εφαρμοστικό νόμο προβλέπεται η συνένωση του «Ερυθρού» με το «Ερρίκος Ντυνάν» κάτω από ενιαία διοίκηση που θα ορίζεται από τον «Ερυθρό Σταυρό», ανοίγοντας πλέον τον δρόμο για τον έλεγχο δημόσιων νοσοκομείων από ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι συγχωνεύσεις γίνονται όχι για να βελτιωθεί η λειτουργία των νοσοκομείων που αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, αλλά για να κλείσουν τελικά νοσοκομεία απαραίτητα με μεγάλο κοινωνικό κόστος για τους πολίτες. Σκεφτείτε για παράδειγμα την αναμενόμενη υποβάθμιση δια της συγχωνεύσεως με το νοσοκομείο Μυτιλήνης του νοσοκομείου Λήμνου. Πώς θα καλύπτονται οι κάτοικοι, όταν τους χωρίζει θάλασσα;
